Weer een jaar overleefd.
Zonder deuken, knallen, depressies, tegenslag of ongeluk.
In slaapkamers slaapt het geluk van ons geluk.
Geef ons nog honderd van zulke jaren.

En u ook.

Wij doen de deur op slot sluiten de gordijnen
Wij doen de lichten aan tegen het verstrijken
Van onszelf wij zeggen hou me vast hou me altijd bij je
Oud jaar alweer een jaar
Maar het hele jaar door sterft het jaar
In onze armen

(Robert Anker)

We reden in een enorm weids landschap de ondergaande zon tegemoet en een van de mannen in de auto zei dat dit het allermooiste uitzicht was, de allermooiste lucht, op het allermooiste moment.

Dat vond ik niet.
Ik hou meer van de zon die opkomt.
Meer van de dag die begint dan van de dag die eindigt.

Liever de voorpret dan de kater.
Liever het voorgerecht dan het nagerecht.
Liever het voorspel dan het naspel.
Liever het voorjaar dan het najaar.
Liever het eerste hoofdstuk dan het laatste.

Altijd dat melancholieke gevoel dat opkomt als het jaar bijna het oude jaar is.
En dat nooit wordt verdrongen door de gedachte dat het nieuwe jaar begint.

Dat komt doordat uiteindelijk niets het haalt bij de zomer, het hoofdgerecht, het hoogtepunt, het feest dat in volle gang is, het boek waarin je halverwege bent, het moment van de dag waarop de zon het hoogst staat –

En is dat niet gewoon nu?

Ik beslis wie er begint.

Ik begin.

(kamer van oudste dochter (4), 11.00 uur)

Het was donker en koud en plotseling stond er een donkerblauwe gedaante voor me.
Ik remde af, en drukte op een knopje.

Mevrouw, nu heeft u zo’n mooie fiets. En nu heeft u uw licht niet aan.

Nee….

En waarom niet?

Ik ben het vergeten.

En als er nou straks iemand van links komt en die rijdt tegen u aan, dan moeten wij naar uw huis en vertellen dat u was vergeten uw licht aan te doen. Dat moeten we niet hebben, hè.

Nee, dat moeten we niet hebben.

Niet meer vergeten, hè?

Nee, ik zal het niet meer doen.

Ik had het idee dat de politieman, minstens tien jaar jonger dan ik, echt dacht dat ik 23 was of 18 of 16.

En dat was geen compliment.

Dat krijg je met dat kinderachtige gedrag.

Niet meer zeggen, hè, dat je nooit meer ergens komt, met kleine kinderen.
Of dat je nooit meer iets meemaakt.

Wij waren hier.

Hein Vergeer, eat your heart out!

En wat doe je verder, nou je leest de zaterdagkranten. En je stuit op een artikel over babygebarentaal, al heel populair in de VS en nu ook booming in Nederland. Kind van acht maanden tikt met vinger tegen hoofd: zijn moeder is een ei!

En je staat met de schrijver van een ander artikel even stil bij de versnelling van de tijd.
Alles gaat zo snel dat we nergens meer tijd voor hebben.
We schijnen zelfs vijftig procent sneller te praten dan in 1950.

Een eitje tikken dat ging vroeger van tik – tik – tik
En nu die baby van acht maanden tiktiktiktik
En over vijftig jaar pelt zo’n baby dat eitje nog ook.
In gebarentaal, dan hè.

,,Er bestaan gaten in de tijd, lang of kort, waarin niets bijzonders gebeurt. Deze zijn zonder meer essentieel voor liefde, vrede en creativiteit. Een maatschappij zonder zulke gaten staat met een enorme snelheid stil, want dat is een maatschappij waarin niemand in staat is tot een gedachte langer dan vijf centimeter. Als iets voortdurend gebeurt, gebeurt er eigenlijk niets. Dat komt doordat er alleen iets kan gebeuren wanneer er niets bijzonders gebeurt. Misschien is dat wel het wezen van Kerstmis.”
(Thomas Hylland Eriksen in NRC Handelsblad)

De zon kan uitbundig schijnen, of misschien gebeurt het juist dan, dat er in augustus dat treurige gevoel over me komt, dat met de dag sterker wordt – het gevoel van heimwee naar de zomer, nog voordat die is afgelopen.

Het kerstavondetentje was buitengewoon gezellig maar het was wel een beetje jammer om vannacht tussen twee en vijf in vijf lange etappes alles wat ik had gegeten en gedronken van maag via wc in riool te moeten storten. En toen dat zo’n beetje klaar was, werd oudste dochter wakker in een nat geplast bed. Ze kwam tussenin en we deden alledrie geen oog meer dicht.

Dit alles was vooral sneu voor mijn moeder die voor vandaag een copieus diner had voorbereid en bereid, waar in elk geval twee mensen nauwelijks iets van hebben gegeten: ik want mijn maag deed nog zo raar en zij want ze had het zo druk met naar de keuken lopen en weer terug.

In een ijskoude slaapkamer in een hempje waarover nog een vestje moest verlangde ik vanochtend hevig naar warme dagen waarop zo’n vestje niet nodig is.

De kerst is halverwege en ik heb alweer een beetje heimwee naar de kerst.

Ik vind het zelf ook merkwaardig.

Mijn broer werd door een hond gebeten in het park bij ons huis, de kaars viel tegen de tv die in brand vloog, de oven sloeg op hol waardoor de helft van de gerechten mislukte en ik kon niet drinken want ik was zwanger.

Dat was zo ongeveer onze meest memorabele kerstviering in familiekring.

Soms vertel ik het wel eens om indruk te maken (welke? op wie?) maar onlangs werd ik links en rechts ingehaald door iemand die had meegemaakt dat er letterlijk slaande ruzie was uitgebroken tijdens een kerstdiner.

Een vreedzame (of was het nou vreetsamen) kerst dan maar!

Hoewel vrouwen met hun blikken kunnen doden en met hun opmerkingen door zielen kunnen snijden, zouden er toch minder oorlogen zijn als vrouwen de macht hadden in deze wereld.

Mannen zijn nu eenmaal fysieker, gewelddadiger.
Zoals ruzies bij vrouwen veel langer duren.

Een paar keer in de week maken onze gewoonlijk aan elkaar geklitte dochters van 2 en 4 flinke ruzie, meestal omdat de een iets in haar handen heeft wat de ander wil hebben.
Dat begint met gillen en krijsen en het eindigt met gehuil omdat er is gekrabd, geslagen, geknepen. Zo heeft onze oudste dochter nu een flinke kras op haar wang en troffen we de jongste een paar dagen geleden met een flinke pluk haar van de oudste in haar hand.
Voordat de tranen droog zijn spelen ze alweer lief met elkaar, alsof er nooit iets is gebeurd.

De vrouwelijke manier van ruziemaken komt kennelijk pas later.
Maar wanneer?
En vooral: hoezo? En waarom en waardoor?

(En waag het niet te zeggen dat ze op een gegeven moment gewoon het gedrag van hun moeder kopieren want voordat je het weet mis je een pluk haar!!!!)

Het was jaren geleden dat ik had meegedaan met het Nationale Dictee (voor de tv dan, hè) maar gisteren had ik er ineens weer zin in. Dus zat ik met schrijfblok en pen in de aanslag voor deze geweldige happening.

Het begon meteen al helemaal goed met de entree van de prominenten en taalpuristen, wie waren er en wat droegen zij, en vooral: maakten ze zich meer zorgen over de tussen-N of juist over de koppel-tekens?
Toen werd de jury voorgesteld en zoals altijd was alles wat Jeltje van Nieuwenhoven zei weer reuze interessant. En daarna, o wat een hoogtepunt, las Martin Bril zijn hippe stukkie voor, en ik hing aan zijn lippen en als een miss twiggy op de bank in mijn bordeauxrode deux-pièces onderwijl van de zenuwen schalen vol petitfours naar binnen werkend alsmede grote glazen vol caipirinha.

En gelukkig werd het dictee daarna nog eens voorgelezen, en toen zin voor zin, en toen elke zin in stukjes, en toen weer elke zin, en toen het hele gedicht nog een keer en toen woord voor woord en toen letter voor letter en toen weer helemaal opnieuw en toen zagen we hoe de jury zich terugtrok en ging nakijken en daar waren gelukkig weer de prominenten die onder het genot van een hapje en een drankje al hun pijl-en-bogen afschoten op de beatjuggelende bedenker van het dictee en zijn martinbrilwoorden.

Het kon me allemaal niet lang genoeg duren dus geduldig wachtte ik op de goede spelling en de uitslag en de juichende winnaar en komma o gelukkig komma dat wel komma daar waren ook de reacties van de prominenten.

Ik had 34 fouten gemaakt.
Maar dat was niet het ergste.
Het ergste was dat ik de hele tijd van boven halfluide lachsalvo’s hoorde.
De man des huizes keek naar Shameless.
En ik niet.