De afgelopen dagen toevallig veel werkende moeders gesproken die ik niet zo vaak zie. Dan valt het ineens op hoeveel vrouwen er moeite hebben met al het geregel dat nodig is om werk en kinderen te combineren. De een heeft problemen met de oppas, de ander heeft het gevoel er nooit echt voor de kinderen te zijn, de volgende wordt moe van al het heenenweergefiets. , , Ik heb het gevoel dat er allemaal touwtjes aan me zitten en dat er aan alle kanten aan die touwtjes wordt getrokken”, zei iemand.
Luisterend naar al die verhalen prijs ik mezelf gelukkig met onze goede regelingen. School, kinderdagverblijf, opa en oma en een tante die op vaste dagen naar ons toe komen, en dan ook nog een riedel oppasmeisjes in de buurt die we in geval van nood kunnen inschakelen. En samen in totaal zeven dagen werken, dat is natuurlijk ook niet extreem veel.
Het mag dan  niet zozeer ons probleem zijn, gelukkig, het is natuurlijk wel een probleem. En niet alleen voor ouders met jonge kinderen, als ze wat ouder zijn dan komen er geloof ik weer regeldingen bij, zoals sporttrainingen en muzieklessen.
Vanaf augustus worden scholen verplicht om hele dagen opvang aan te bieden, van ’s ochtends half acht tot ’s avonds half zeven.
Dat is alvast wat.
Maar is het ideaal? Het lijkt me behoorlijk lange dagen voor een kind – ik merk dat onze 4-jarige veel vermoeider is als ze tussen de middag is overgebleven dan wanneer zij thuis rustig heeft gegeten en gespeeld – en voor ouders trouwens ook, want als je dan met z’n allen thuiskomt dan moet je nog koken en eten en nou ja, gedoe.
Misschien is het probleem wel dat onze banen en bedrijven niet of nauwelijks zijn meegegroeid met de emancipatie. Vroeger, toen er nog kostwinners waren, en veel huisvrouwen, toen telden de werkweken ook al veertig uur. Een werkdag duurde acht uur. De meeste mensen werkten van half negen tot half zes, ongeveer. Ook de schooltijden zijn niet gewijzigd – ik ging op ongeveer dezelfde tijden naar school als de kinderen van nu.
De situatie in de gezinnen is dus meer veranderd dan de situatie om ons heen.
Natuurlijk, er zijn kinderdagverblijven en continue roosters en gastouderbureaus en er is tussenschoolse opvang en buitenschoolse opvang maar kennelijk is dat niet genoeg want er moet nog zoveel worden geregeld en dat leidt weer tot stress en vermoeidheid, vooral bij moeders, die geloof ik meer van het regelen zijn dan vaders.
Wat de oplossing zou moeten zijn dat weet ik ook niet. Ja he he, ik ben ook maar een werkende moeder. Maar nu ik er nog eens zo over nadenk vind ik het idee van een zesurige werkdag eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Of misschien moet de oppas-aan-huis een volwaardige functie worden, met beroepsopleiding en alles.
Je zou ook kunnen zeggen dat ouders dan maar een stapje terug moeten doen, minder werken, meer thuis, minder geregel. Maar omdat dat dan meestal voor de vrouw geldt zeg ik het toch maar niet. Hoewel eigenlijk met het minder werken door mannen natuurlijk wel een wereld te winnen valt. Een wet of zo, die werkende vaders met werkende vrouwen verbiedt om meer dan vier dagen per week te werken – maar dat gaat zeker te ver 🙂
Hoe moeilijk het allemaal ook is, zodra je het gevoel hebt dat anderen aan allerlei touwtjes trekken gaat het volgens mij niet goed.
Er is er maar een die aan de touwtjes moet trekken, en dat ben jezelf. Maar het is wel prettig als je dáár een beetje bij geholpen wordt.
Average Rating: 4.7 out of 5 based on 223 user reviews.