Het vervelende van veertig-plus zijn is dat je zo oud bent dat je inmiddels verschrikkelijk veel over jezelf te horen hebt gekregen. Het vervelende is ook dat je nog te jong bent om zeker de helft alweer te zijn vergeten.

En dus weet ik nog heel goed dat iemand die er voor mij toe doet zei, over mijn vermeende belangstelling voor iedereen: Dat is geen belangstelling, je bent gewoon nieuwsgierig.

En dus hoorde ik mezelf deze week zeggen tegen een vriendin die zei dat ik zo belangstellend was:

Welnee, ik ben gewoon nieuwsgierig.

In de zaterdagkrant van Trouw pleit een filosoof voor een 30-urige werkweek.

Nu horen jullie het eens van een ander!

Lezen kan ook.

Oudste dochter is ziek, oorontsteking. Echt niet leuk, een ziek kind. Zo zielig.

Dinsdag naar de dokter geweest. Als het donderdag nog niet beter was, moesten we terugkomen. Vandaag weer terug.

Onze huisarts heeft onze oudste ééen keer gezien, toen ze drie maanden oud was en eczeem had. De jongste dochter heeft hij ook één keer gezien, toen ze een halfjaar oud was en een snelgroeiende onderhuidse aardbeienvlek had. Mij heeft hij toen ook gezien, want ik was erbij. De laatste keer dat ik zelf bij hem was, kan ik mij (gelukkig) niet herinneren. Het is zeker zes jaar geleden.

Deze week werden we beide keren ‘geholpen’ door een co-assistent. Niks mis mee natuurlijk, maar wat ik niet begrijp is dat zo’n huisarts niet denkt: hé, dat gezin dat ken ik eigenlijk niet, laat ik dit geval van oorontsteking nu eens zelf afhandelen.

Maar misschien begrijp ik vooral niet goed hoe de wereld van de zorg is veranderd sinds ik en/of mijn broertjes ziek op de bank lagen en de dokter thuis kwam kijken hoe het met ons ging.

Of misschien heb ik af en toe te veel aandacht nodig, dat kan natuurlijk ook.

Iedereen die beweert dat het Nederlands elftal geen Europees kampioen kan worden is vergeten wie het vorige EK won.

De flitsscheiding is afgeschaft maar het wordt voor kinderloze stellen wel iets eenvoudiger om te scheiden. Al kan dat niet zonder tussenkomst van de rechter. Waarmee het nog altijd moeilijker is om te scheiden dan om te trouwen. Als je je er als overheid per se mee wilt bemoeien, doe het dan andersom. Maak het moeilijker om te trouwen, dan hebben rechters meer tijd voor andere zaken.

Het is stil in huis, zo stil, je hoort alleen het zachte getik op het toetsenbord.

Man zit in een huisje op de Veluwe. Hij kan er fantastisch fietsen en wandelen in het bos, en goed werken.

De kinderen logeren bij opa en oma, een groter feest bestaat er niet.

Ik kom net thuis, heb bij een vriendin gegeitenkaasfonduet, het eten was goed, en niet alleen het eten.

Ik moet denken aan mijn eigen oma, die niet meer zo goed kan denken. Ze had zes kinderen en ze is waarschijnlijk nooit alleen thuisgekomen in een stil, leeg huis. Zou ze het geloven als ik haar zou zeggen dat we heel gelukkig zijn?

1 Windkracht 4 en hoger

2 Het huwelijk van Frans Bauer

3 Grote groene snottebellen uit kinderneuzen

Kritiek is nooit leuk, voor niemand niet, en de kunst is natuurlijk om daar een beetje goed mee om te gaan.

Maar sommige mensen gaan te ver.

In de Volkskrant werd het debuut besproken van Annemiek Schrijver (ook tv-presentatrice), getiteld Rachab. De recensente eindigt zo:

,,Zelden gingen onmacht, onkunde en onwetendheid zo’n innig verbond aan in een roman. Een vermeldenswaardige prestatie. Het mag dan pas maart zijn, het slechtste boek van 2007 is geschreven.”

De slechtste recensie ook, zou ik zo zeggen. Waarom kun je niet gewoon zeggen dat je het boek niet goed vindt, en wel hierom en daarom. Waarom moet zo’n vernietigende laatste zin erbij, zo’n zin die feitelijk nog onzin is ook? Waarom doet een mens een mens dit aan?

Ik heb echt heel veel zin om dat boek te gaan kopen.

De afgelopen dagen toevallig veel werkende moeders gesproken die ik niet zo vaak zie. Dan valt het ineens op hoeveel vrouwen er moeite hebben met al het geregel dat nodig is om werk en kinderen te combineren. De een heeft problemen met de oppas, de ander heeft het gevoel er nooit echt voor de kinderen te zijn, de volgende wordt moe van al het heenenweergefiets. ,,Ik heb het gevoel dat er allemaal touwtjes aan me zitten en dat er aan alle kanten aan die touwtjes wordt getrokken”, zei iemand.

Luisterend naar al die verhalen prijs ik mezelf gelukkig met onze goede regelingen. School, kinderdagverblijf, opa en oma en een tante die op vaste dagen naar ons toe komen, en dan ook nog een riedel oppasmeisjes in de buurt die we in geval van nood kunnen inschakelen. En samen in totaal zeven dagen werken, dat is natuurlijk ook niet extreem veel.

Het mag dan  niet zozeer ons probleem zijn, gelukkig, het is natuurlijk wel een probleem. En niet alleen voor ouders met jonge kinderen, als ze wat ouder zijn dan komen er geloof ik weer regeldingen bij, zoals sporttrainingen en muzieklessen.

Vanaf augustus worden scholen verplicht om hele dagen opvang aan te bieden, van ’s ochtends half acht tot ’s avonds half zeven.

Dat is alvast wat.

Maar is het ideaal? Het lijkt me behoorlijk lange dagen voor een kind – ik merk dat onze 4-jarige veel vermoeider is als ze tussen de middag is overgebleven dan wanneer zij thuis rustig heeft gegeten en gespeeld – en voor ouders trouwens ook, want als je dan met z’n allen thuiskomt dan moet je nog koken en eten en nou ja, gedoe.

Misschien is het probleem wel dat onze banen en bedrijven niet of nauwelijks zijn meegegroeid met de emancipatie. Vroeger, toen er nog kostwinners waren, en veel huisvrouwen, toen telden de werkweken ook al veertig uur. Een werkdag duurde acht uur. De meeste mensen werkten van half negen tot half zes, ongeveer. Ook de schooltijden zijn niet gewijzigd – ik ging op ongeveer dezelfde tijden naar school als de kinderen van nu.

De situatie in de gezinnen is dus meer veranderd dan de situatie om ons heen.

Natuurlijk, er zijn kinderdagverblijven en continue roosters en gastouderbureaus en er is tussenschoolse opvang en buitenschoolse opvang maar kennelijk is dat niet genoeg want er moet nog zoveel worden geregeld en dat leidt weer tot stress en vermoeidheid, vooral bij moeders, die geloof ik meer van het regelen zijn dan vaders.

Wat de oplossing zou moeten zijn dat weet ik ook niet. Ja he he, ik ben ook maar een werkende moeder. Maar nu ik er nog eens zo over nadenk vind ik het idee van een zesurige werkdag eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Of misschien moet de oppas-aan-huis een volwaardige functie worden, met beroepsopleiding en alles.

Je zou ook kunnen zeggen dat ouders dan maar een stapje terug moeten doen, minder werken, meer thuis, minder geregel. Maar omdat dat dan meestal voor de vrouw geldt zeg ik het toch maar niet. Hoewel eigenlijk met het minder werken door mannen natuurlijk wel een wereld te winnen valt. Een wet of zo, die werkende vaders met werkende vrouwen verbiedt om meer dan vier dagen per week te werken – maar dat gaat zeker te ver 🙂

Hoe moeilijk het allemaal ook is, zodra je het gevoel hebt dat anderen aan allerlei touwtjes trekken gaat het volgens mij niet goed.

Er is er maar een die aan de touwtjes moet trekken, en dat ben jezelf. Maar het is wel prettig als je dáár een beetje bij geholpen wordt.

’s Middags als ze wakker wordt, en ik haar uit haar bedje til, dan slaat ze haar armpjes stevig om me heen en dan duwt ze haar hoofdje tegen me aan. Ze duimt, ze is nog niet goed wakker, ik wieg haar een beetje heen en weer, ik voel hoe zacht haar wangetjes zijn, ik stop mijn neus in haar haartjes, ik denk dat ik het laatste restje babygeur nog ruik en ik probeer het moment vast te houden voor later.

’s Middags als ze wakker wordt, dan denk ik in verkleinwoordjes – lieffie, kleintje, lief klein meisje, je bent zo zacht.

,,Mag ik wat lekkers?”, vraagt ze.

Zij is 2,5 jaar, en allang geen baby meer.

En ze lijkt steeds meer op mij.