De een zegt zijn baan op nog voordat ze ander werk heeft gevonden. De volgende stuurt zijn cv naar werving- en selectiebureaus. Een ander is bezig een eigen bedrijf op te zetten. Weer iemand anders is druk met vacatures bekijken, de volgende is al aan het solliciteren, iemand anders is zijn baan helemaal zat maar ziet geen kans om te veranderen en een ander blijkt onlangs een verkeerde keuze te hebben gemaakt.

Opvallend veel mensen in mijn omgeving zijn op hetzelfde moment heel hard toe aan een andere baan in een nieuwe, inspirerende omgeving.

Het lijkt wel alsof het in de lucht hangt of in het eten zit. Maar vermoedelijk komt het gewoon omdat de arbeidsmarkt, die jarenlang behoorlijk vast zat, nu weer allerlei kansen biedt. En dat is al spannend genoeg.

Het zijn huis-, tuin- en keukenziektes dus we mogen niet klagen. Maar toch. Waterpokken, griep, keelontsteking, waterpokken, griep, keelontsteking, het ene is nog niet over of het volgende dient zich alweer aan. Vorige week was oudste dochter ziek, gisteren de jongste, vandaag de man des huizes. En zo gaat het voor mijn gevoel al een maand of twee.

Qua regeldingen fietsen we er aardig doorheen, dankzij onze voortreffelijke mantelzorgers natuurlijk maar ook dankzij het ouderschapsverlof waardoor ik niet vier maar drie dagen werk.

Vaak is de opvang een fragiel kaartenhuis dat instort bij een zuchtje wind. En die gedachte alleen al is alweer goed voor een flinke portie stress.

Ouderschapsverlof helpt. En het besef dat je niet de enige bent. En diep zuchten, zo af en toe.

Slapen op het strand, Senseokoffie zetten, luisteren naar een in boxen ingebouwde I-pod die ons eerst willekeurig liedjes laat horen en later onze favoriete nummers afspeelt.

In het weekeinde van de nieuwe dingen denken we aan vroeger, toen we plaatjes draaiden. Hoe ging het ook alweer, dat nummer dat ik toen zo prachtig vond?

De vriendin in het strandhuisje weet het nog. Zij neuriet de melodie en zingt de woorden.

So please don’t go
Don’t leave me here all by myself
I get ever so lonely from time to time
I will find you anywhere you go
I’ll be right behind you
Right until the ends of the earth

Heel mooi, zeg ik. Maar eigenlijk vind ik de tekst onzin. Als iemand weg wil dan wil ik hem helemaal niet meer zoeken.

Ze knikt en zegt: Dat zei je toen ook al.

Voelt dat even goed, zoveel standvastigheid door de jaren heen.

Maar ineens zie ik voor me hoe het zal zijn.

I’ll get no sleep until I find you
To tell you that you just take my breath away

Het verstand komt met de jaren, zeggen ze. En wat nog meer dan? Gevoel voor realiteit? Afhankelijkheid? Of is het gewoon hebberigheid?

Dat zal het wel zijn. Want ik wil ook een Senseo. En een I-pod. En een strandhuisje.

Drie dagen uitzicht op zee. De weervoorspellers zaten er helemaal naast. Wij zaten helemaal goed. U mag jaloers zijn.

,,Ik weet alles van je”, zeggen lezers van dewerkendemoeder.nl soms tegen mij. Op dit weblog staat inderdaad veel, maar er staat ook heel veel niet. Deze week ging het over veel, maar niet over K.

Twee maanden geleden zagen wij hem nog op een verjaardag. Een maand later bleek hij ziek. Zaterdag was hij dood. Vandaag was het afscheid en deelden wij in het verdriet van mensen voor wie hij zo belangrijk was en die hem nog helemaal niet en nog lang niet kunnen missen.

De dag hing als een geknakte bloem naar beneden en was niet te plukken.

Maar toch ~ tel je zegeningen, pluk de dag ~

Dag K. Het was zo goed dat je er was.

Hoe laat denk je dat het is, vroeg vriendin die kwam helpen. Twee uur of zo, dacht ik. Het was vijf voor een. Er lagen nog twee lange uren voor ons.

Uiteindelijk kwamen we ze wonderbaarlijk goed door. Het rampscenario van de ene helft wil niks en de andere helft wil naar huis kwam niet uit, er werd niet gekrabd of geslagen, niet gescholden of gehuild, en geen enkel meisje zei dat ze er geen bal aan vond.

Er waren alleen wat lekkages omdat de koffiepot op het aanrecht stond toen het koffieapparaat was aangezet en omdat moeder glad vergat haar jongste dochter op tijd te verschonen.

Maar dat waren peanuts.

De echte ramp was dat jarige oudste dochter in een tuinstoel in de schaduw zat te kijken naar haar eigen eerste echte feestje dat zich voor haar ogen afspeelde, en daarna naar binnen verhuisde, naar de bank, waar ze op ging liggen. Met 38.9.

Die mevrouw uit Zoetermeer, die honderd keer door Bokito is gebeten (‘zo knap’, zei een collega, ‘dat die aap haar precies honderd keer beet’), die mevrouw is helemaal niet zo vreemd, ze is eigenlijk best normaal, is de conclusie na het lezen van een artikel in Trouw. Vrijwel dagelijks komt er bijvoorbeeld ook een vast groepje vrouwen naar Artis om daar naar de gorilla’s te kijken.

Ene Stine Jensen, filosoof en literatuurwetenschapper, gepromoveerd op de relatie tussen apen en vrouwen, vertelt dat vrouwen zich gauw met apen vereenzelvigen, in de dierentuin dan, omdat ze het gevoel van gevangenschap herkennen. ,,Vrouwen kunnen zich veel beter dan mannen inleven in die opgesloten aap. Ze reflecteren hun leven dan ook eerder op zo’n gorilla, de emancipatie van de vrouw hierbij in ons achterhoofd houdend.”

Tegelijkertijd spreken gorilla’s volgens de onderzoekster zeer tot de verbeelding omdat ze groot en gespierd zijn en domineren over een harem van onderdrukte vrouwtjesgorilla’s. ,,Die brede schouders, grote handen en oerdriften trekken sommige vrouwen aan. Voor een vrouw staat de gorilla voor daadkracht, dominantie en viriliteit.”

Ineens kreeg ik een bijna onweerstaanbare drang om een gorilla te gaan zien. Ik had mijn jas al aan, mijn autosleutels in de aanslag, toen ik de laatste regels las.

,,Al weten veel ‘verliefde’ vrouwen niet dat de gorilla het kleinste geslachtsdeel van alle apen heeft.”

Dan ben je mooi in de aap gelogeerd, als verliefde vrouw met een gevoel van gevangenschap.

Dat vrouwen vreselijke wezens zijn in wiens ogen mannen het nooit goed doen, onaardige zeurpieten die klagen over niet goed uitgeknepen vaatdoekjes, slecht ingeruimde afwasmachines, niet goed opgevouwen was, verkeerd aangeklede kinderen en wat al niet meer, daarover gaat het dus in het boek Dutch Women Don’t Get Depressed.

In de krant die wij thuis lezen, stond een tijdje geleden een artikel over dit boek. Of man het ook had gelezen, vroeg ik. Een stukje, want het onderwerp boeide hem niet zo. En herkende je het?, vroeg ik. Nee, zei hij.

Tja, dat moest ik even horen, dat ik níet zo’n nare vrouw ben die de hele dag loopt te zaniken.

Morgen is oudste dochter jarig.

Of man vandaag een doos Merci wilde kopen in de supermarkt, vroeg ik vanochtend, vlak voordat ik naar mijn werk ging. Niet de doos puur, niet de doos melk, maar de ‘assorted’. Tractatie voor de juffen, zei ik. Ben ik vergeten.

Vanavond kruisten we elkaar in de tuin. Ik kwam thuis, hij ging tennissen.

Een doos Merci was niet te vinden. In de koelkast staat wel een armoedig plasticachtig zakje met wit uitgeslagen chocolaatjes erin. Seizoensmix.

‘Heb je de doos Merci nog gekocht?’, vroeg ik toen hij thuiskwam.

Nee, die was hij vergeten. Maar hij had wel ándere chocolaatjes gekocht.

Dat je je daar toch niet mee op school kan vertonen, wilde ik zeggen. Dat je die je ergste vijand nog niet voorschotelt. Dat ze vermoedelijk in de vorige eeuw zijn gemaakt. Dat ze er vreselijk onsmakelijk uitzien. Dat ik toch om een doos Merci had gevraagd? Dat ik die nu niet meer zelf kan gaan kopen, want hij was zo laat terug dat zelfs de winkels die heel lang openblijven nu al dicht zijn.

Maar dat zei ik allemaal niet. Natuurlijk niet. Ik zanik niet. Waarom zou ik? Die wit uitgeslagen chocolaatjes lijken me hártstikke lekker.

,,Iedereen is tegenwoordig in meer of mindere mate besmet met de gedachte dat je de manager bent van je eigen leven. Maar meer mogelijkheden betekent minder vrijheid. Je bent niet vrij als je bezig bent met wat je ook zou kunnen hebben gedaan.”

(de inmiddels overleden Amerikaanse denker Ivan Illich in een interview met het blad Ode)

De laatste fles, de eerste stap, de laatste luier, de eerste schooldag.

Je staat er bij stil en je denkt wat je wel weet: wat wordt ze groot.

Maar nooit eerder dan gisteravond was het verlies van de jonge-kinderlijkheid zo tastbaar als gisteravond, toen ze zei:

Mama, ik heb een wiebeltand.