Gemakkelijker dan verwacht werd ik van gedroomde jongensmoeder een echte meisjesmoeder. Alles is roze in huis en elke zaterdagochtend fiets ik enthousiast twee keer naar balletles. Ik maak staartjes alsof ik nooit anders heb gedaan en als alles een beetje meezit zitten er zelfs vlechtjes in het haar.

Bij de oudste zie ik mezelf allang niet meer als soccermum langs de lijn staan, maar de hoop op een voetbalcarriere van de jongste had ik nog niet opgegeven.

Vanmiddag keken we samen even naar de finale van het WK Vrouwenvoetbal, Duitsland tegen Brazilie.
Dat wil zeggen, ik keek, en zij keek even op.
,,Jongens kunnen best lang haar hebben”, zei ze vergoelijkend.
En wandelde weg, met pop Floris onder haar arm.

We gaan steeds minder van kinderen houden.

Lief en schattig, welnee, lastige herriemakers zijn het, die je moet vermijden. Onlangs stond er in de krant een artikel over de toenemende intolerantie tegenover kinderen. Steeds meer mensen kiezen voor kindvrije vakantiebestemmingen, pleiten voor restaurants die verboden zijn voor kinderen, en vinden een feestje pas een feestje als er geen kinderen rondlopen.

Het zou allemaal onder meer te maken hebben met de slechtopgevoede Nederlandse jeugd. In Franse restaurants zitten kinderen keurig aan tafel maar in Nederland rennen ze langs de tafeltjes.

Ik kan de kindvermijders best begrijpen. Kinderen zijn lang niet altijd leuk, soms zelfs heel erg vervelend en op sommige plekken en tijden hoogst irritant en vreselijk vermoeiend.

Het is ook wel logisch, nu kinderen willen krijgen allang niet meer vanzelfsprekend is, en het ook niet meer vanzelfsprekend is dat kinderen overal bij zijn. Steeds minder volwassenen zijn opgegroeid in een kinderrijk gezin met een kinderrijke familie, daar heeft het vast ook mee te maken.

En waarom moet je de kinderen van een ander leuk vinden?

Maar toch.

Club Med heeft al accommodaties waar kinderen geen voet over de drempel mogen zetten.
Krijgen we na de rookvrije treincoupes ook kindvrije treincoupes, kindvrije gedeeltes in restaurants en bordjes ‘verboden voor kinderen’?

Waar gaat het heen, als na de rokers de kinderen de paria van de maatschappij worden?

Hoe zou het toch komen dat je vrouwen hier nooit over hoort klagen?

Het kabinet wil veel meer mensen aan het werk hebben – in 2011 moeten er 309.000 meer voltijdsbanen zijn dan nu. Vrouwen zijn daarbij belangrijk, er werken er te weinig en veel werken er te weinig (en ze kunnen natuurlijk ook wat, laten we dat niet vergeten). Het is een mooi streven van de overheid, en noodzakelijk ook, gezien de vergrijzing en de groeiende economie, maar of het gaat lukken valt zeer te betwijfelen. Waarmee kun je gelukkigen verleiden?

Meander, River, Maan, Popje, Bikkel, Vriend, Passie, Zomer, Bingo, Scandal, April, Royce, Bloem, Wonder, India

De stagiaire naast me en ik maken tussen de bedrijven door een lijstje met opvallende babynamen die we hebben gehoord.

,,In wat voor wereld leven wij”, zegt de nog jonge collega tegenover ons, en schudt het moede hoofd.

Volgende week hebben ze een dag met workshops zoals paardrijden en golf en nog wat dingen die ik ben vergeten.
Gaaf, zeg ik.
Ja, gaaf he, zegt ze. Ik vind het zo leuk dat ze dit doen. En we hebben pas nog wel dat grote feest gehad.

Wat leuk moet het zijn om bij dat bedrijf te werken.
Acuut krijg ik zin in een feestjurk.

Maar als er bij ons iets wordt georganiseerd, dan blijft de helft van de collega’s thuis vanwege geen zin of andere zwaarwegende redenen. De andere helft heeft eigenlijk ook geen zin, maar hoopt er maar het beste van.

Er wordt ook niet zo vaak iets georganiseerd, er wordt vooral gereorganiseerd. Misschien moeten ze dat eens omdraaien.

De buurvrouw heeft promotie gemaakt op haar werk.
Volgende week begint zij met een nieuwe baan met nieuwe dingen.
Ze is nu al zenuwachtig want ze denkt dat ze het allemaal niet kan.
Op de stoep tussen onze huizen vraagt ze aan mij en aan zichzelf waarom ze voor deze functie is gevraagd.

Je moet eens anders over jezelf gaan denken, zeg ik wijsneuzerig.
Je bent gewoon goed.

Later bedenk ik me dat er zelden mannen zijn die zulke dingen zeggen.
Waarom zijn vrouwen zo onzeker?

(Behalve als het gaat over huishoudelijke taken want die kunnen ze als geen ander, dat wil zeggen: altijd beter dan de ander in huis)

Het geluid lijkt op dat van een dier in doodsnood of van een volwassen man met een groot verdriet.
Maar het komt uit de keel of uit de tenen of uit het diepst van de ziel van een jongetje van een jaar of drie.
Zijn vader staat naast hem.
Middenin de drukke winkelstraat.
Hij is niet het type man bij wie alles aan komt waaien, die het geluk, de liefde, de aandacht van de wereld of de rijkdom als een magneet naar zich toetrekt, dat zie je zo.
Met een bijna onmenselijke kalmte tilt hij het jongetje op. Hij kijkt hem aan, zonder boosheid of verwijten, en begint liefdevol tegen hem te praten.

Waar mijn plotselinge agressie vandaan komt dat weet ik niet, maar als ik de vader en de zoon allang voorbij ben gefietst krijg ik heel veel zin om de eerste de beste een stomp te verkopen die zegt dat ouders tegenwoordig zo slecht opvoeden of alleen nog maar zeuren dat het allemaal zo zwaar is.

Zojuist was ik getuige geweest van een topprestatie.
En vermoedelijk had niemand anders dat gezien. Misschien was dat het.

Mijn haar is geverfd door de kapper en er is een boek verschenen dat zegt dat 40-plusvrouwen nog best leuk zijn. Sterker nog, vrouwen worden alleen maar leuker, aantrekkelijker en wijzer als ze ouder worden (als we dat nou maar vaak genoeg zeggen, dan wordt het vanzelf waar) en in een artikel over dat boek staan geruststellende citaten als ‘Ouder worden is niet erg, als je er maar jong genoeg mee begint’.

Kortom: de dreigende midlife crisis lijkt even afgewend.

Dochter komt thuis met het verhaal dat de juf een verhaal heeft verteld over heel vroeger, toen er nog waterputten waren.

Een halfuurtje later, vraagt ze, schijnbaar uit het niets:

Mama, vroeger, toen jij klein was, waren er toen nog waterputten?

Op de fiets zie je nog eens wat. Zoals de intrigerende uitspraak op de cover van een tijdschrift dat in bushokjes en zo hangt met daarop een aankondiging van een interview met schrijfster Conny Palmen.

‘Ik heb een hekel aan hysterische vrouwen’, zegt ze.

Zo!, denk ik nu de hele tijd. Zullen er ook mensen zijn die dòl zijn op hysterische vrouwen?

En hysterische vrouwen, waar vind je die eigenlijk?