Drie uur zat er ongeveer tussen. De avond begon met een groepje mannen dat concludeerde dat vrouwen een gedoe zijn en vlak voordat we naar huis gingen begonnen andere mannen er ook over dat vrouwen vooral lastig zijn. Dat ik erbij stond maakte verder niet uit. Kennelijk.
Het ging zoals het bij mannen gaat, iemand trekt een conclusie, de rest knikt wat, lacht wat, is het ermee eens en hup het volgende onderwerp dient zich alweer aan, films of zo.
Niks: hoezo een gedoe, waar ligt dat aan, zijn ze altijd een gedoe, is het leuk, een beetje gedoe, kunnen we er misschien zelf ook wat aan doen, welke bewijzen zijn er voor deze stelling, is hier misschien sprake van actie-reactie.
Nee, zeg, dat doen mannen niet, te veel gedoe, mannen houden niet van gedoe.
Of misschien houden ze juist wel heel veel van gedoe.
Waar zouden ze zijn zonder (ons) gedoe (ons)?

Regelmatig gebeurt het dat mensen vragen hoe het met de kinderen is.
Heel leuk dat ze dat vragen, maar ik weet nooit zo goed wat ik moet antwoorden.
Als ik grappig wil zijn dan zeg ik dat het de leukste kinderen van de wereld zijn.
En anders begin ik een verhaal over dat het goed met ze gaat, dat ze lief zijn, echte meisjes-meisjes, en heel rustig, maar soms natuurlijk ook wel eens vervelend – want mensen mochten eens denken dat wij alleen maar de leuke dingen zien – en dat ze elke dag de dag heel erg vrolijk beginnen.
En nu ik mezelf dat een paar keer achter elkaar heb horen zeggen dringt het steeds meer tot me door wat een geluk je hebt, als je over die eigenschap beschikt, dat je elke dag de dag weer vrolijk begint. Het is fijn voor hen, en voor ons, en je kunt alleen maar wensen dat het zo blijft, want misschien is dat wel het verschil tussen optimistische mensen en pessimistische, tussen vrolijke en tobberige, tussen gelukkige en minder gelukkige mensen, dat de een het geluk heeft dat -ie elke dag blij wakker wordt en dat dat voor een ander geen vanzelfsprekendheid is.

Het kinderdagverblijf is anderhalve week gesloten en als ik de leidsters prettige feestdagen en een leuke vakantie toewens vragen ze of ik ook vrij ben.
Nee, zeg ik.
O, jammer, zeggen ze.
Nee, hoor, ik ben genoeg vrij, antwoord ik.

Dagen later zit die opmerking me nog dwars. Wat ik bedoelde was: omdat donderdag mijn vaste vrije dag is, hoef ik nauwelijks te werken, bovendien gaat ons bedrijf niet dicht dus kan nu eenmaal niet iedereen vrij zijn, en verder zijn het vrij rustige overzichtelijke dagen qua werk.
Maar dat zei ik allemaal niet, ik zei dat ik genoeg vrij ben.

Dus.
Nu zullen ze wel denken dat ik het niet leuk vind om vaker thuis te zijn. Met de kinderen. Maar misschien denken ze dat wel helemaal niet, en denk ik maar dat ze dat denken. En als ze het wel denken, is dat dan erg? Laat ze maar denken, en als het waar is – is het waar – is dat dan erg?

Van dat gevlieg en geregel en geren en dat altijd maar druk zijn heeft deze werkende moeder niet zoveel last.
Maar dat getob over de vraag of je het wel goed doet zoals je het doet, niet alleen in je eigen ogen maar ook in die van anderen, daar word je ook heel moe van. Al is het alleen maar omdat je je zo ergert aan jezelf.

En dewerkendemoeder, zij tobde voort.

Als het over kerst gaat, waar gaat het dan nog over?
Over dure televisies en sieraden die je cadeau krijgt of geeft, over het eten dat je gaat maken, over wanneer je je inkopen doet en over hoe druk het was, in de winkel en bij je thuis, en over waar je naar toe gaat en wie er verder nog komen.
En de meeste mensen praten erover als iets wat vooral Vermoeiend is en Verplicht.
Terwijl ze de anderen dan wel prettige feestdagen toewensen.
Prettige feestdagen.
Maar die moet je er dan zelf ook wel van maken.

Tijd voor alweer de derde interactieve dewerkendemoederkwis!

1. Gehaktbal
2. Frikandel
3.

Dochter (3): Mam, is er morgen weer een nieuws record?
Moeder: Je bedoelt van de pintransacties?

Je kunt soms wel net doen of je leven niet of nauwelijks verandert, maar ik kon me gisteren mooi niet meer herinneren welke film ik voor het laatst zag in de bioscoop.
Nu weet ik het wel want gisteren gingen we naar Alles is Liefde. Die moesten we zien, had een vriendin van de vriendin met wie ik ging gezegd.
Halverwege kreeg ik een por.
,,Je ligt te slapen.”

De hamvraag is nu hoe het kwam.
Misschien lag het aan mij en ben ik toch een afgetobde oververmoeide werkende moeder.
Of misschien lag het aan de film, en was die eigenlijk gewoon slaapverwekkend.
Maar dat ligt dan ook weer aan mij. Misschien.
Afijn, vooral ter geruststelling van mijzelf kan ik melden dat we daarna nog wat zijn gaan drinken. En dat ik toen wel wakker ben gebleven.

Smulders staat niet alleen.

De bekende verloskundige Beatrijs Smulders heeft in het AD de knuppel maar weer eens in het hoenderhok gegooid door te pleiten voor een jaar betaald zwangerschapsverlof. Goed voor moeder en kind, moeder heeft tijd nodig om te herstellen, kind heeft moeder hard nodig. Dat eerste jaar kost veel liefde en energie, stelt Smulders vast. En dat leidt dan weer tot allerlei problemen als een moeder aan het werk gaat: het gaat mis met de borstvoeding, de vrouw kan de combinatie van werk en zorg niet aan en wordt ziek, er ontstaat ruzie van al het gestress in huis. Na een jaar zijn moeder en kind bovendien zo goed “gehecht” dat de overgang naar de creche geen probleem is, aldus Smulders. En zij zegt dat haar voorstel niet slecht maar juist goed is voor de emancipatie want vrouwen zijn na dat jaar energieker en kunnen dus ook hun werk beter aan.
Het lijkt mij een heel goed plan.
Maar daar zijn de leeuwen en beren alweer!
Wie gaat dat betalen? Hoe moeten de werkgevers dat regelen? Vrouwen kiezen er toch zelf voor om een kind te krijgen, dan moeten ze er ook zelf voor zorgen! Een moeder moet niet een jaar thuisblijven, maar minstens vier jaar, tot het kind naar school gaat.
Enzovoort.
Je kunt er bij voorbaat moedeloos van worden.
Je kunt ook denken: honderd jaar geleden mochten vrouwen nog niet eens stemmen.

Op het werk zijn we de afgelopen jaren van de ene in de andere reorganisatie gerold. Er zijn veel besluiten genomen waar we het niet mee eens waren maar zelden werd er echt protest gevoerd, laat staan dat er ergens een handtekeningenactie voor of tegen werd gehouden.
Dat gebeurde wel toen een jaar na de invoering het kerstpakket weer werd afgeschaft.
Het leek alsof iedereen tot in het diepst van zijn ziel was geraakt.
Dinsdag waren we allemaal weer blij want toen was er het jaarlijkse ritueel van in kleine stukjes gesneden banketstaaf die we gratis en voor niets van een schaal mochten pakken. Lekker!
Lichtpunt in ons gezinsleven, kerstpakkettechnisch gezien, is dan wel weer dat man tenminste een kerstpakket krijgt.
Vandaag was het zo ver!
Vol verwachting klopte ons hart.
Het was een pakket met een thema en het thema was reizen. In een weekeindetas zaten een reiswekkertje, een zaklantaarn, een boek en twee produkten van Rituals.
De tas is van een lelijk soort geelbeigebruine kleur dus die wilde ik meteen weggooien (we hebben tassen genoeg) maar dat mocht niet, het reiswekkertje kregen we allebei na toch heus serieuze pogingen niet aan de praat, en het boek (“Hollandse haltes”) gaan we nooit lezen. Blijven over het zaklantaarntje en de badderdingen.
Best een handtekeningenactie waard.