Het feit: Lig al de hele week in bed met Philippe Besson, een jonge Franse schrijver.
De reden: Lees weer eens een boek en ben niet eens op vakantie.
De truc: Een half uur eerder naar bed gaan dan normaal.
De conclusie: Lezen is leuk en leuke dingen kun je niet vaak genoeg doen.
De moraal: Als je voor leuke dingen geen tijd kunt vinden, moet je er tijd voor maken.
De ja-maar: Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
The end: Life is what you make it.
Blijdorp, kinderboerderij, zwembad, Plopsaland, Artis, pannenkoekenhuis, grote binnenspeeltuin, snowboarden – om me heen hoor ik niets anders dan ouders die ‘leuke dingen’ doen in de krokusvakantie. Overal schijnt het waanzinnig druk te zijn.
Morgen ben ik vrij.
Ik denk erover om met de kinderen naar Albert Heijn te gaan.
Mogen ze allebei een nieuw prinsessentijdschrift kopen.
En met een beetje geluk scoren we twee smurfen!
Er is vaak wat te zeuren.
Maar vandaag móet ik dit even kwijt.
Onderweg naar het station bracht man de jongste naar het kinderdagverblijf.
Een kwartier later stond het overbuurmeisje voor de deur.
Ik fietste naar mijn werk.
Om een uur haalde mijn schoonzus de jongste van het kinderdagverblijf.
Zij loste het overbuurmeisje af.
Dat had de zestien euro op het aanrecht verruild voor een gezellig briefje.
,,We hebben gekleid en geknutseld en een stukje van Rattatouille gezien en even naar buiten geweest. Om half elf heeft ze een koek gegeten + een appel (maar nog geen brood…) ’t Was heel gezellig. Dag!”
Om vijf uur belde ik mijn schoonzus om te vragen of ze de kinderen boterhammen wilde geven.
Om kwart voor zes fietste ik naar huis. Onderweg trok ik een satekroket uit een automaat.
Om zes uur was ik thuis.
Om kwart over zes lagen er een buggy en een reistas in de auto, en onze dochters zaten er ook in.
Ik reed naar mijn ouders.
Om kwart over acht was ik thuis.
Een collega had haar zoon meegenomen naar het werk.
Hij zat de hele dag te gamen op de computer.
Hij had een koptelefoon op en als hij wat tegen zijn moeder zei dan kon iedereen dat horen.
De collega tegenover me en ik hadden de hele dag zin om tegen hem te zeggen dat hij met die spelletjes moest stoppen.
Ik omdat ik dacht dat het door hem kwam dat de internetverbinding en ons mailsysteem tergend tergend ter-gend langzaam werkten.
De collega wilde vooral tegen hem zeggen dat dit geen leven was voor een jonge jongen.
We hadden beiden de hele dag het gevoel dat het sowieso een beetje raar was.
Hij omdat hij niks met kinderen heeft.
En ik omdat ik een beetje jaloers was op de collegamoeder die het allemaal zo handig had geregeld vandaag.
Mensen met een regelmatige stoelgang hebben meestal een probleem minder dan mensen zonder een regelmatige stoelgang. Het is altijd fijn om een probleem minder te hebben.
Onze jongste dochter heeft een erg regelmatige stoelgang.
Je kunt de klok erop gelijk zetten.
Het is alleen een beetje jammer dat die klok niet helemaal gelijk loopt met onze wekker.
Die gaat precies een uur later.
Werksgewijs gesproken met een man die 43 jaar werkzaam was in het onderwijs. Een paar jaar als onderwijzer, later in beleidsmatige en bestuursfuncties.
We hadden het over de kritiek die er is op het onderwijs.
Je kunt scholen niet verwijten dat kinderen niet meer kunnen spellen, zei hij. Want we hebben met z’n allen afgesproken dat andere dingen belangrijker zijn: technisch lezen, tekstverklaren, samenvattingen maken.
Maar kun je dan tussendoor de kinderen ook niet de spellingsregels bijbrengen, vroeg ik.
Nee, dat kan niet, zei de man. Je kunt niet alles, het aantal uren is beperkt.
Later vroeg ik me af wie de ‘we’ nu eigenlijk zijn, die kennelijk ooit hebben afgesproken dat spelling niet zo belangrijk is.
En hadden ‘we’ gelijk?
Taal is een middel om te communiceren en als je naar de smstaal of naar de jongerentaal op hyves kijkt, dan voldoet die niet aan de spellingsregels, maar ik geloof wel dat iedereen begrijpt wat er staat – dat staat er toch.
En toch en toch – volgens mij is een goede spelling wel belangrijk.
(Ja, hehe, het is een van de weinige dingen die ik bovengemiddeld denk te beheersen. Het zou echt een beetje sneu zijn als dat er nu ook niet meer toe doet)
(En is dit niet gewoon wat het is: dat mensen die goed kunnen spellen goed kunnen spellen belangrijker vinden dan het werkelijk is)