Het feit: Lig al de hele week in bed met Philippe Besson, een jonge Franse schrijver.
De reden: Lees weer eens een boek en ben niet eens op vakantie.
De truc: Een half uur eerder naar bed gaan dan normaal.
De conclusie: Lezen is leuk en leuke dingen kun je niet vaak genoeg doen.
De moraal: Als je voor leuke dingen geen tijd kunt vinden, moet je er tijd voor maken.
De ja-maar: Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
The end: Life is what you make it.

Blijdorp, kinderboerderij, zwembad, Plopsaland, Artis, pannenkoekenhuis, grote binnenspeeltuin, snowboarden – om me heen hoor ik niets anders dan ouders die ‘leuke dingen’ doen in de krokusvakantie. Overal schijnt het waanzinnig druk te zijn.

Morgen ben ik vrij.
Ik denk erover om met de kinderen naar Albert Heijn te gaan.
Mogen ze allebei een nieuw prinsessentijdschrift kopen.
En met een beetje geluk scoren we twee smurfen!

Er is vaak wat te zeuren.

Maar vandaag móet ik dit even kwijt.

Onderweg naar het station bracht man de jongste naar het kinderdagverblijf.
Een kwartier later stond het overbuurmeisje voor de deur.
Ik fietste naar mijn werk.
Om een uur haalde mijn schoonzus de jongste van het kinderdagverblijf.
Zij loste het overbuurmeisje af.
Dat had de zestien euro op het aanrecht verruild voor een gezellig briefje.
,,We hebben gekleid en geknutseld en een stukje van Rattatouille gezien en even naar buiten geweest. Om half elf heeft ze een koek gegeten + een appel (maar nog geen brood…) ’t Was heel gezellig. Dag!”
Om vijf uur belde ik mijn schoonzus om te vragen of ze de kinderen boterhammen wilde geven.
Om kwart voor zes fietste ik naar huis. Onderweg trok ik een satekroket uit een automaat.
Om zes uur was ik thuis.
Om kwart over zes lagen er een buggy en een reistas in de auto, en onze dochters zaten er ook in.
Ik reed naar mijn ouders.
Om kwart over acht was ik thuis.

Een collega had haar zoon meegenomen naar het werk.
Hij zat de hele dag te gamen op de computer.
Hij had een koptelefoon op en als hij wat tegen zijn moeder zei dan kon iedereen dat horen.
De collega tegenover me en ik hadden de hele dag zin om tegen hem te zeggen dat hij met die spelletjes moest stoppen.
Ik omdat ik dacht dat het door hem kwam dat de internetverbinding en ons mailsysteem tergend tergend ter-gend langzaam werkten.
De collega wilde vooral tegen hem zeggen dat dit geen leven was voor een jonge jongen.
We hadden beiden de hele dag het gevoel dat het sowieso een beetje raar was.
Hij omdat hij niks met kinderen heeft.
En ik omdat ik een beetje jaloers was op de collegamoeder die het allemaal zo handig had geregeld vandaag.

Mensen met een regelmatige stoelgang hebben meestal een probleem minder dan mensen zonder een regelmatige stoelgang. Het is altijd fijn om een probleem minder te hebben.
Onze jongste dochter heeft een erg regelmatige stoelgang.
Je kunt de klok erop gelijk zetten.

Het is alleen een beetje jammer dat die klok niet helemaal gelijk loopt met onze wekker.
Die gaat precies een uur later.

Werksgewijs gesproken met een man die 43 jaar werkzaam was in het onderwijs. Een paar jaar als onderwijzer, later in beleidsmatige en bestuursfuncties.
We hadden het over de kritiek die er is op het onderwijs.
Je kunt scholen niet verwijten dat kinderen niet meer kunnen spellen, zei hij. Want we hebben met z’n allen afgesproken dat andere dingen belangrijker zijn: technisch lezen, tekstverklaren, samenvattingen maken.
Maar kun je dan tussendoor de kinderen ook niet de spellingsregels bijbrengen, vroeg ik.
Nee, dat kan niet, zei de man. Je kunt niet alles, het aantal uren is beperkt.

Later vroeg ik me af wie de ‘we’ nu eigenlijk zijn, die kennelijk ooit hebben afgesproken dat spelling niet zo belangrijk is.
En hadden ‘we’ gelijk?

Taal is een middel om te communiceren en als je naar de smstaal of naar de jongerentaal op hyves kijkt, dan voldoet die niet aan de spellingsregels, maar ik geloof wel dat iedereen begrijpt wat er staat – dat staat er toch.

En toch en toch – volgens mij is een goede spelling wel belangrijk.

(Ja, hehe, het is een van de weinige dingen die ik bovengemiddeld denk te beheersen. Het zou echt een beetje sneu zijn als dat er nu ook niet meer toe doet)
(En is dit niet gewoon wat het is: dat mensen die goed kunnen spellen goed kunnen spellen belangrijker vinden dan het werkelijk is)

Vrouwen moeten van alles méér.

Meer werken.
Meer kinderen baren.
Meer topfuncties krijgen.
Meer geld verdienen.
Meer opvoeden.
Meer mantelzorgen.

En dat leidt dan weer tot
meer klachten
meer klagen
meer klagen over klachten
meer klachten over het klagen.

De vraag is niet wat vrouwen móeten, de vraag is wat vrouwen wíllen.

En wat willen vrouwen?

Méér natuurlijk.

Het is best leuk om een keer op een heuse longlist te staan, en dan ook nog tussen mensen als Franciscus van Jole en Wim de Bie. Bij de Dutch Bloggies, een verkiezing van ‘beste’ weblogs, is de werkende moeder nog in de race in de categorieen beste vormgeving (go, Robert, go) en persoonlijk. Op naar de shortlist, dan maar.

Hoeveel klantenonderzoeken, bedrijfsonderzoeken, rapporten, nieuwe plannen, goede bedoelingen, afspraken, organisatiemodellen, nieuwe inzichten, regels en wetten zag ik al voorbij komen in de twintig jaar dat ik nu zo ongeveer bij deze firma werk?

Ik weet het niet. Ontelbaar veel keer.

Veel gemakkelijker is het om te tellen hoeveel keer er een evaluatie was van de plannen en afspraken.
Of hoeveel keer is bekeken of onze afdeling zich wel of niet hield aan de nieuwe inzichten en regels.

Ik weet het. Nul keer.

Nu is er een nieuw rapport, resultaat van een uitgebreid klantenonderzoek. Het is ruim 250 pagina’s dik. Het is wartaal.
Maar misschien is het geen wartaal, maar vind ik het wartaal, omdat ik geen zin heb in weer een nieuw onderzoek, of altijd te negatief ben, of te kritisch.

Een collega verdiept zich wat langer in de onderzoeksresultaten.
Of het een interessant rapport is, vraag ik.
Gelul van een dronken aardbei, zegt hij.

Een paar bureaus verderop zit een lid van de ondernemingsraad.
Hij weet wat het onderzoek kostte.
Ik wil het gaan vragen maar herinner me de functionele waarde van de woorden laat maar.

Er is een ingewikkeld schema verspreid waarin staat wanneer het rapport door wie wordt besproken, in workshops en andere overlegvormen. Het zijn veel sessies. Daarna gaan we afspraken maken over wat we met de onderzoeksresultaten gaan doen.

Maar gelukkig komt er nooit een evaluatie.
Er komt gewoon weer een nieuw onderzoek.

,,O ja, die moeder van Jochem, die moeten we geld geven. Twee euro, geloof ik. Het is voor iets.
En vanochtend om half twaalf was er ook iets. Iets met thee.”

,,Ja, het was zo druk in de klas, ik kon het allemaal niet verstaan.”

,,Ja, die moeder denkt dat ik alles weet.”