En ondertussen zit ik tussen de verhuisdozen
en tussen alles
en tussendoor probeer ik dan een stukje te schrijven
de wereld draait tenslotte door
(‘U bent een wereldconnector, he. En gaat u nu samen de wereld redden?’ ‘Maak van die moeilijkheden iets goeds. En zo begin ik te praten over duurzaamheid.’ – Matthijs van Nieuwkerk en Ruud Lubbers op tv)
– het stukje zou kunnen gaan over de man die achter mij stond, in de rij bij de kassa, hij kocht een half litertje melk, een halfje bruin en een pakje boterhamworst en hij droeg een trui met de naam van een plaatselijk bouwbedrijf en toevallig was ik acuut op zoek naar iemand die vier deuren een stukje korter kon maken
– of over de sms-tip: je kunt de deuren toch even naar een zagerij brengen? Ja, maar de band van mijn vrachtwagen is lek
– of over de juf van onze jongste dochter die tegen haar vriendje Vigo had gezegd dat hij wel naast haar mocht zitten, maar niet de hele tijd aan haar mocht friemelen
– het stukje zou ook kunnen gaan over een heel leven dat je voorbij ziet komen als je gaat inpakken
– of over het nieuws dat uit onderzoek blijkt dat mensen die op de fiets naar hun werk gaan minder vaak ziek zijn, ja he he
– of over de wonderlijke ervaring dat zoveel dingen minor problems blijken als je iets groots meemaakt en over de vraag hoe lang dat zo blijft

uiteindelijk gaat het dan altijd over dingen waar het helemaal niet over gaat, als je tussen de dozen zit en tussen alles

daarom gaat dit stukje nergens over

The more you see the less you know
The less you find out as you go
I knew much more then than I do now

Sommigen zeggen dat je steeds wijzer wordt, of rustiger, of meer in balans met jezelf, of dat je beter weet wat je wilt, of dat je vriendschappen waardevoller worden, kortom, mensen verzinnen van alles om duidelijk te maken dat het helemaal niet erg is om elk jaar weer een jaartje ouder te worden.

Nou, ik vind het wel erg.
Toevallig.
Niet om ouder te worden natuurlijk, dat vind ik helemaal niet erg, maar wel om ouder te zijn. Het is een cliche, maar wel een cliche dat voor mij enorm waar is. Ik gruwel van grijze haren en een leesbril en van stagiaires die u tegen je zeggen en van het idee dat je vroeger naar bed zou moeten of slechter tegen drank kan. Zo tussen de twintig en de dertig dat vind ik eigenlijk wel mooi. Maar dat ik mezelf al bijna of helemaal een vrouw van middelbare leeftijd moet noemen, o nee, dat kan toch helemaal niet.

Een vriendin die veertig was geworden en daa enorm aan moest wennen, vertelde dat haar iets oudere zus had gezegd dat zij gaat vlammen als ze vijftig is. Dat vond die vriendin een goed idee, een opsteker ook. “Zo had ik het eigenlijk nog nooit bekeken”, zei ze.

Onder het motto je kunt jezelf altijd het beste zelf uit de put omhoog trekken had ik ondertussen mijn eigen theorietje bedacht om me te wapenen tegen mezelf.
Ik ben nu 43.
Over vijf jaar ben ik 48.
Dan griezel ik natuurlijk van het getal 50 dat opdoemt.
Dan denk ik vast: was ik nog maar 43.
Dus ik ben blij dat ik nog maar 43 ben.

Ik zal u dit vertellen:
het helpt.

Time, time, time, time
Time won’t leave me as I am
But time won’t take the boy out of this man

Deze gaat zeker vijftien jaar mee. Dat is echt zo. Ze gebruiken betere materialen. En zo verdien je de investering eigenlijk weer terug.
Ik knikte.
Dat klonk goed.
En werkt -ie ook beter?
Nee, dat niet. Het verschil zit ‘m er echt in dat deze het langer blijft doen.
Ineens realiseerde ik me dat ik het niet erg vond om een nieuwe wasmachine te kopen.
De kleine trommel waar vijf kilo in kan wordt een ergernisje als je bedenkt dat in de apparaten van nu zeven kilo past, soms zelfs acht.
En dat er geen tijdschakelaar op zit, dat is ook onhandig.
Nieuwe wasmachines zijn zuiniger, centrifugeren op hogere toerentallen waardoor de droger langer aan hoeft, wat ook enorm veel energie bespaart.

U denkt dat dit stukje gaat over een wasmachine.
Maar eigenlijk gaat het ergens anders over.
Als ik aan wasmachines denk dan denk ik vaak aan mijn oma, die het liefst alles met de hand wast. Ze wast niet meer want ze woont in een verpleeghuis maar als ze nog kon wassen dan zou ze het het liefst met de hand doen, dat vond ze namelijk de beste manier.
En toen dacht ik aan iets wat we allemaal best weten. Dat het huishouden doen vroeger een enorme dagtaak was. Wassen, boenen, mangelen, sokken stoppen, je eigen bonen doppen, aardappelen schillen voor grote gezinnen, sla drie keer wassen, naar de bank om geld te halen, naar zes verschillende winkels om de dagelijkse boodschappen te doen, een telegram sturen, enzovoort enzovoort.
De vrouwen van toen hadden helemaal geen tijd om te werken. En hoeveel tijd hadden ze eigenlijk voor hun vijf of zes of zeven kinderen?

Ik kocht een wasmachine met een vermoedelijke levensduur van een jaar of tien.
Dat leek me lang zat.
De wereld verandert zo snel.

Opa’s hebben het echt Leuk

Als je gaat verhuizen moet je veel regelen.
Veel, maar niet alles, kun je regelen via internet.
Soms moet je bellen, meestal naar een 0900-nummer en dat kost altijd geld, liefelijk uitgedrukt in centen per minuut. Als je belt krijg je gewoonlijk een keuzemenu. Geduldig wordt uitgelegd dat je in een keuzemenu zit, dat je dus keuzes moet maken, of dat je extra moet opletten omdat de keuzemogelijkheden in dit keuzemenu onlangs zijn veranderd. Je maakt je keuze, en soms maak je een foute keuze. Omdat er nogal veel keuzes zijn, of omdat het gaat om een ingewikkelde zaak, of omdat je gedachten afdwalen omdat het allemaal zo lang duurt, of omdat je het eenvoudigweg niet snapt. Dat je een foute keuze hebt gemaakt dat weet je pas zes keuzemomenten verder als je na een wachttijd van zes minuten eindelijk een echt persoon aan de lijn krijgt. Of die echte persoon je even kan doorverbinden, dan. Nee, dat kan echt niet. Je moet opnieuw bellen. Dus je belt opnieuw het 0900-nummer, dat zoveel cent per minuut kost, en dat begint met de mededeling dat het begint met een keuzemenu en eindigt met de mededeling dat de wachttijd op dit moment ongeveer negen minuten bedraagt.
En het zijn allemaal bedrijven, he, bedrijven die zeggen dat de klant koning is.
Ik geloof er niks van.

Willen jullie chips?
Nee…mag ik een appel?
Ik wil ook een appel.

Leek ik maar wat meer op mijn dochters.

De grote kracht van Obama is dat hij je weet te betoveren met geinspireerde toespraken.
Dat elk woord op een goudschaaltje wordt gewogen voordat hij het in het openbaar uitspreekt, dat kon ik zelf nog wel verzinnen.
Maar dat hij niet alles uit zijn hoofd doet, dat wist ik niet.
Obama leest alles voor van autocue, net als televisiepresentatoren.
En dat doet hij ook nog eens niet zo handig, stond in een artikel in de Volkskrant.
Let maar op, zei de schrijfster van het stuk, hij kijkt naar links en naar rechts, nooit naar het midden van zijn publiek.
Gisteren zag ik op tv hoe de president to be voor het Lincoln-monument zijn hoofd draaide van links naar rechts van links naar rechts, in een prachtig ritme, en nooit keek hij recht naar het publiek voor hem.
Dat ritmisch draaien van dat knappe hoofd nam me zozeer in beslag dat ik niet hoorde wat hij zei.

Zijn woorden en hijzelf hadden iets van hun glans verloren.
Wist ik dit maar niet, dacht ik even.
Maar toen schoot me iets te binnen.
Geen woorden, maar daden.

Klaar om weg te gaan naar een omgeving waar ik misschien wel kon lezen pakte ik zonder al te veel na te denken een boek. Boek en omgeving bleken wonderwel bij elkaar te passen.
Temidden van het gekrijs, gegil, gehuil, gelach, geren en gespeel van honderden kinderen probeerde ik stil te staan bij het hier en nu want dat moest van het boek, dat Beter Nu heet en gaat over Mindfulness.
Ja, u heeft het goed, dat is die populaire stroming in de psychologie waar ik na een supersnelcursus van bedacht dat ik dat verschijnsel al toepas.

Maar goed, ik had toch dat boek gepakt, in mijn tas gedaan en nu las ik het ook nog. En natuurlijk blijkt mindfulness meer in te houden dan je volle aandacht hebben bij de dingen die je doet, je niet af laten leiden door dingen die gebeurden of staan te gebeuren.

Het gaat er ook om, om het maar even praktisch te houden, dat je als je ongeduldig in de rij staat, wat mij toevallig nogal eens overkomt, dat je je dan niet wezenloos gaat lopen ergeren of hard gaat zuchten, maar dat je dan even het moment het moment laat zijn, een moment zonder stress juist, want er is niets aan de hand, ik sta hier, hoe sta ik hier en nu ben ik aan de beurt.

Een eyeopener was het hoofdstuk over onaangename zaken die je overkomen. Wat de meeste mensen dan geneigd zijn te doen is naar een oplossing zoeken. We willen van het onaangename af, natuurlijk willen we van het onaangename af, we laten ons niet kisten, wij komen hier wel uit.
Dat lijkt allemaal heel goed, moedig en vechtlustig, eigenschappen die wij over het algemeen zeer waarderen.
En je moet ook zeker proberen om je situatie te verbeteren, als dat kan, maar tegen sommige zaken valt niet te vechten, zegt het boek. Die zijn er, en die kun je niet zelf oplossen. Veel beter dan al je energie steken in een strijd die je niet kunt winnen, waardoor je alleen maar somberder wordt, is het accepteren van de situatie, en bedenken dat dat probleem, hoe groot ook, niet het enige is dat er is. Er zijn ook andere dingen in het hier en nu. Denk daar aan en bedenk dat het leven zijn loop neemt, dat niet alles blijft zoals het op dat moment is, dat er wel een oplossing komt, ook al zie je die nu nog niet.
“Ophouden met vechten is dan geen teken van capitulatie, maar van vertrouwen en moed. De moed om het ongemak in het gezicht te zien. Het vertrouwen dat er wel weer andere momenten komen en oplossingen”, aldus Rob Brandsma, de psycholoog die het boek schreef.

Van de uitgangspunten van de Anonieme Alcoholisten nam hij dit motto over
Moge ik de moed hebben om te veranderen wat ik kan
de heldere kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen
en de wijsheid om het verschil te kennen tussen beide

En toen stootte een dochter een beker Tropical Ice om en moest ik snel iemand gaan zoeken met een zwabber.

Kijk, zo zit dat.

Mislukte taaloogst:

PLOETERMOEDER

Weg met dat woord!!!

Het lijkt wel een geuzennaam, iets wat je moet zijn als je een werkende moeder bent,
alsof je het alleen maar goed doet als je het altijd maar drukdrukdruk hebt,
als je moeite hebt om alle bordjes in de lucht te houden,
als je altijd van hot naar haar vliegt,
alsof je het alleen maar goed doet als je veel moeite hebt met de combinatie van zorg en werk – maar het toch allemaal net voor elkaar krijgt.

Er zijn genoeg andere mensen dan werkende moeders die het drukdrukdruk hebben en van hot naar haar vliegen, en het allemaal maar net voor elkaar krijgen, of net niet, die noemen we toch ook geen Ploetermensen.

En er zijn trouwens ook moeders die het helemaal niet drukdrukdruk hebben, die geen moeite hebben met de combinatie van werk en zorg, die zich er kiplekker bij voelen, en hun kinderen ook.
Ja! Die moeders bestaan ook.

En de moeder zij ploeterde voort.
Ploetermoeder, hou toch op.