Hij speelde met de hond op het strand. Zij stond tot haar knieen in zee. Je zag haar stampvoeten en koken in het water, ook al kon dat helemaal niet.

Je luistert nooit naar me, schreeuwde de vrouw.

De man speelde met de hond, en zei: je hebt gelijk, en speelde met de hond.

Ik word hier schijtziek van, zei ze tegen de kleine jongen naast haar.

Ook die luisterde allang niet meer.

Ik zou nooit met B getrouwd willen zijn, zegt oudste dochter (7) over een jongetje uit haar klas.

Hij kan helemaal niet goed opruimen.

Vrouwen zijn perfectionistischer dan mannen, zo blijkt uit een onderzoek. Daarom vinden vrouwen het ook moeilijker om ‘werk’ en ‘zorg’ te combineren. Ze willen het allemaal veel te goed doen en dat gaat niet.

De onderzoekers zijn verbaasd over de uitkomst van het onderzoek. Ze hadden zo’n verschil helemaal niet verwacht. En dat verbaast mij dan weer. Stoppen ze bananen in hun oren als vrouwen beginnen te vertellen dat hun man meer moet doen in het huishouden, en dan vervolgens gaan klagen dat hij het niet goed doet, waardoor ze zelf de kinderen maar weer gaan aankleden (stel je voor dat de sokken niet matchen bij het T-shirt) of gaan stofzuigen (dan gebeurt het tenminste goed).

Ik chargeer natuurlijk een beetje. Niet alle vrouwen zijn zo perfectionistisch, en ik al helemaal niet. Denk ik. Maar misschien zou de uitkomst van een onderzoek daarnaar mij wel weer verbazen.

Goed. De moraal van dit verhaal is wel duidelijk. Niet perfect is soms best goed. En in veel gevallen zelfs beter.

Gras gaat niet harder groeien als je eraan trekt.

je wil alles liever
alles liever dan dit
maar ik zeg
wanhoop niet – wanhoop niet
straks is het allemaal weer anders
en misschien wel beter dan ooit
dus wanhoop niet – wanhoop nooit

(De Dijk)

Vrouwen onderling praten wel eens over hoe het moet, een moeilijk gesprek. Als je gaat solliciteren bijvoorbeeld, of als je iets wilt bewerkstellingen op je werk, of je onvrede wilt uiten. Dat ze dan zo letten op hoe ze erbij zitten. Dat ze geen boosheid of onzekerheid of cynisme willen uitstralen, maar zelfverzekerd over willen komen, rustig, als een volwaardige gesprekspartner. Ze vertellen dan ook welke bewegingen daar bij horen, en hoe je moet zitten en hoe je moet kijken. Ik kijk dan geloof ik altijd een beetje sceptisch.  ,,Dat doen die mannen, ook, hoor”, zeggen ze dan.

Het zal wel, dacht ik altijd. Maar als het al zo zou zijn, dan hoeven wij toch niet aan die politiek mee te doen, aan die trucjes en toneelstukjes. Ik hou er niet van, ik geloof er niet in, of wil er niet in geloven. What you see is what you get.

Gisteren kwam de nieuwe hoogste baas kennismakingsgesprekken voeren. Tegen een klein groepje vertelde hij wat over zijn eerste ervaringen. Dat hij bijvoorbeeld wel merkt dat mensen niet altijd het achterste van hun tong laten zien.

,,Je moet goed op de lichaamstaal letten”, zei hij.

Nu ben ik dubbel gewaarschuwd. En nog heb ik geen zin om uit te gaan zoeken wanneer ik precies mijn armen dan wel mijn benen over elkaar moet doen, of ik mijn haar wel goed mag doen en hoe vaak ik met mijn ogen moet knipperen.

En ondertussen maar klagen dat het nooit wat wordt met mijn carriere.

Als ik ’s avonds de trap op loop naar boven dan denk ik altijd dat ze er  zijn. 

Als ik ’s nachts wakker word dan denk ik altijd dat ze er zijn.

Als ik ’s ochtends wakker word dan denk ik dat ook altijd.

En soms als ik ’s ochtends alleen ben en naar mijn werk fiets dan lijkt het net op vroeger, als ze wel eens een paar dagen gingen logeren bij opa en oma.

Elke keer moet ik dan weer tegen mezelf vertellen dat ze er niet zijn.

Dat is niet erg, hoor.

Maar mijn hersenen mogen nu wel eens stoppen met dit flauwe spelletje.

Mijn mobiele telefoon maakt geen geluid meer. Best onhandig. In de Vodafonewinkel concludeerde een jongeman dat de speaker kapot is. Hij kan de telefoon opsturen, dan heb ik ‘m over twee weken weer terug. Wie kan er nou twee weken zonder mobiele telefoon, vroeg ik. Hij keek me nogal wazig aan. Ik vroeg of ik misschien een andere telefoon kon krijgen, het is al de tweede keer in anderhalf jaar dat deze kapot is en dat kan ik toch ook niet helpen. De jongeman keek in de computer. Vanaf 12 juni mogen we u een nieuwe telefoon aanbieden, zei hij. Ik zei: het is nu 23 mei, valt daar geen mouw aan te passen? Ik zou het wel willen, zei hij, maar het kan niet. Hij raadde me aan om de klantenservice te bellen. Kan jij niet voor mij bellen, vroeg ik. Nee, zei hij, als ze horen dat ik geen klant ben, dan hangen ze meteen weer op. Ik keek de zaak rond en dacht aan de eenvoudige reservetelefoon die ik had gekocht toen mijn mobiele telefoon de eerste keer stuk was. De reservetelefoon kan ik niet gebruiken omdat de oplader kwijt is geraakt, vermoedelijk tijdens de verhuizing. Een nieuwe oplader was de oplossing. Maar nee, de opladers voor nota bene een Vodafone-telefoon hebben ze sinds kort niet meer want ze gaan overstappen naar een ander systeem. Tja, zei de jongeman, ik ben aan het denken hoe ik u kan helpen, maar ik zou het ook niet weten. Je bent helemaal niet aan het denken hoe je mij kunt helpen, zei ik. Nou, nou, nou, zei hij. En ging op weg naar de volgende klant, naar een nieuw abonnement, naar meer provisie. Ik liep naar buiten met een mobiele telefoon die geen geluid meer maakt en waarmee ik inmiddels ook niet meer fatsoenlijk kan bellen.

Ze konden de gordijnen inklimmen, het huis afbreken, limonade tegen de muur gooien, urenlang gaan zitten dreinen, niets leuk vinden, nergens aan mee willen doen, ons de kop gek zeuren, elkaar de hersenen inslaan, ons de haren uit het hoofd trekken, weglopen, zichzelf op de wc opsluiten, eisen dat ze naar huis werden gebracht.

Je leest en hoort wel eens iets over de kinderen van tegenwoordig en dus waren de moeder van de jarige en de vriendin die zo lief was om haar te komen helpen gisteren bijna verbaasd om elf kinderen op een partijtje te hebben, die leuk waren, en lief, en beleefd, en enthousiast, en vrolijk, en gezellig, en Helemaal Niet Vervelend.