Onderhandelen is niet iets waar ik heel goed in ben. Afdingen dat gaat gewoon niet, want ach ja, die verkoper moet toch ook leven, onderhandelen over een aanbod lukt ook al niet, want he is dat niet gewoon een mooi aanbod, en om korting vragen durf ik nooit meer sinds ik me daar onlangs voor het eerst van mijn leven aan heb gewaagd omdat ik dacht dat ik de enige was in de hele wereld die dat nog nooit had gedaan en nou ja het ging ongeveer zo.

En kan ik misschien ook korting krijgen?

Besliste blik: O nee, hoor, daar beginnen wij helemaal niet aan. Weet u, dan zouden de brutale mensen die er om vragen korting krijgen en mensen die zo beleefd zijn om het niet te doen die zouden geen korting krijgen. Dat zou niet eerlijk zijn.

Nee, schudde mijn schuldige hoofd. Dat zou niet eerlijk zijn.

Ik kon het ook niet helpen dat ik het nodig vond om toch nog even te zeggen dat het echt de eerste keer was dat ik om korting vroeg. Ik zei het best bedeesd. De verkoper deed er het zwijgen toe en keek me een beetje raar aan. Hij geloofde me niet, dat zag ik wel.

Vandaag heb ik geprobeerd minder korting te krijgen dan de 25 procent die iemand me aanbood.

Zelfs dat is me niet gelukt.

Wat me maar niet loslaat en veel harder treft dan het verhaal over de kwijtgeraakte zonnebril van Wouter Bos en de tragische dood van Michael Jackson is het nieuws dat vorige week een bijna dove jongen dood is gevonden in een container in Apeldoorn.

Een paar jongens hadden hem daarin gestopt. Hij had een vuurtje gestookt en is gestikt. En werd enige dagen na zijn vermissing dood gevonden in die container. De zaak kwam aan het licht toen een vriendin van de inmiddels aangehouden jongeren het slachtoffer in de container had gezien. Ze had geprobeerd haar mond erover te houden, maar kon dat niet lang volhouden.

Het zal je kind maar wezen in de container.

Het zal je kind maar wezen dat die  jongen in de container heeft gestopt.

Haar beste vriendinnetje was jarig en gaf zaterdagmiddag een partijtje.

’s Avonds zag ik de moeder van de jarige zitten op een terras.

Hoe het was geweest, vroeg ik, want de kinderen waren niet bij mij dit weekeinde.

Het was leuk geweest, en onze dochter van vier had het heel leuk gehad.

Dat was fijn om te horen.

Onze dochter had alleen wel een klacht, vertelde de moeder van de jarige.

Ze vond dat ze te weinig snoep had gekregen.

Ja, ja, beste mensen, opvoeden is een ingewikkelde kwestie.

Zit nog even na te denken over rolpatronen en werkende moeders en stofzuigende vaders en of het goed is dat je als moeder veel vaker thuis bent – 

opvoeden is veel te ingewikkeld om in wetenschappelijke onderzoeken te vangen

het is ook geen kwestie van goed of fout want als je het best goed doet kan het behoorlijk fout lopen en als je het behoorlijk fout doet kan het nog best goed aflopen

veel warmte, vrolijkheid, optimisme en vooral liefde erin stoppen

en het beste ervan hopen

zo moeten we het maar doen, lijkt mij

Een onderzoek naar rolpatronen en hoe daar dan de vloer mee wordt aangeveegd.

Ja, kijk. Dat sokken verdwijnen als sneeuw voor de zon, dat is nu eenmaal zo.

Maar dat ik nu al de tweede kaasschaaf kwijt ben sinds de verhuizing op 31 januari, dat is toch wel heel raar.

De vraag is: schrijf ik hier wat over MJ.

En zo ja, wat dan?

Dat ik ook best geschokt was, toen donderdagavond het bericht kwam dat hij dood zou zijn. Dat ik toen nog dacht: het is vast niet waar. Dat het wel waar bleek. Wat jong, vijftig. En wat een wacko eind van een wacko leven. En wie zou er niet wacko worden als iedereen wacko wordt als die je ziet en altijd naar je pijpen danst?

En verder was er lichte verbazing over de emoties die dergelijk nieuws met zich meebrengt. Ik begrijp best dat echte fans enorm geschokt zijn maar voor heel veel mensen was Michael Jackson toch vooral iemand die muziek maakte die ze leuk of goed vonden of niet, en die ze verder in het dagelijks leven niet tegenkwamen en dus niet zullen missen.

Die afstandelijke nuchterheid die overging in afstandelijke verbazing had ik ook toen prinses Diana overleed, en later bij Andre Hazes. Ja, schokkend nieuws, verder niet. Supererg voor de betrokkenen, niet voor mij.

En het gekke is: op alle begrafenissen huil ik het hardst van iedereen. Ook als ik de overledene nauwelijks heb gekend en er ben voor een nabestaande. Heel genant.

Afijn. Michael Jackson.

Mooi wel een icoon van mijn tijd. Een grote fan was ik niet, maar ik hoef geen seconde na te denken over mijn favoriete nummer, al heeft dat geloof ik ook vooral te maken met de herinneringen die er bij horen.

Afijn, maak morgen nou maar gewoon een broodje krab voor hem klaar.

Wat ik wel zou willen kunnen is dit

dat als iemand iets zegt wat je naar vindt of wat je kwetst

dat je dan je schouders ophaalt waarna het nare gevoel er vanzelf afglijdt

Maar ja, wat doe je als je niet met zulke schouders bent geboren

Je moet proberen om te leren, zegt mijn dochter om de haverklap

Ik denk zomaar, maar ik kan het natuurlijk mis hebben, dat de conclusie van dit onderzoek is, dat zeventien procent van de mannen een eerlijk antwoord heeft gegeven.