In de schoolgids staat dat kinderen op gezonde dingen moeten trakteren.

Maar geen ouder die zich aan die regel houdt. Er worden altijd ladingen chips, ijsjes, pinquins van zes soorten snoep, ingenieuze snoepvishengels en vooral veel cakejes de school binnengedragen.

Braaf als ik ben wil ik me graag aan de regels houden, zeker als het bepaald geen onzinnige regel is, maar om nu braver dan de braafste van de klas te zijn dat gaat wat al te ver, dus mogen de kinderen kiezen waarmee ze de klas rondgaan. De oudste koos voor als cadeautjes ingepakt snoep.

De jongste wilde vorige week fruitstokken trakteren: satestokken met aardbei, druif, kers, meloen en banaan met voor de zekerheid ook nog twee Engelse dropjes erbij, want zoals ik al zei braver dan braaf kun je toch ook niet zijn.

Het zag er best leuk uit, al zeg ik het zelf, al die vrolijk gekleurde stokken, met halve kersen, want kersen met pitten erin leken me bij nader inzien niet zo handig om in een kleuterklas uit te delen.

Om tien uur bracht ik de traktatie en ik was de klas nog niet binnen of er riep al een jongen dat hij dat allemaal niet luste. Mijn dochter stond inmiddels te stralen op de stoel en de juf had al gezegd dat ik even mocht blijven. Terwijl de juf allerlei dingen vroeg (wat heb je gekregen? een poppenkast. wat ga je doen als je vijf bent? een poes aaien, maar dat had de juf haar ingefluisterd, wie neem je mee de klassen rond? daar moet ik nog even over nadenken) en de kinderen een ongekend repertoire aan verjaardagsliedjes bleken te kennen, klonk het van alle kanten:

juf ik lust geen aardbei

juf ik lust dat niet

juf ik lust dat rode niet

Het jongetje dat het dichtst bij me zat leek wel een repeterende plaat, juf ik lust dat niet, juf ik lust dat niet.

Ik had zin om de aardbeien in zijn haar te gaan smeren, de druiven in zijn oren te stoppen en de halve kersen uit te wrijven op zijn keurige bloesje maar iets zei me dat dat niet hoefde van mijn stralende dochter die trots op de stoel jarig stond te wezen. Niets kon haar feestje bederven.

Ze had als eerste haar fruitstok op.

Onze jongste dochter is vandaag vijf geworden.

Ze verzint zelf moppen.

Het zijn de allerleukste moppen die ik ooit heb gehoord.

My funny Valentine  /Sweet comic Valentine /You make me smile with my heart

Gisteravond vertelde A dat B vindt dat zij zo veel schoenen heeft en dat ze dan altijd begint over C die 250 paar schoenen heeft.

En C is iemand die jij kent, vroeg ik met een enigszins overslaande stem. Ik dacht namelijk aan Carrie uit Sex and the City.

C is geen C hoor, de naam van C begint eigenlijk met een D dus Carrie kon het eigenlijk helemaal niet zijn.

Maar D bestaat echt. A kent haar. En ze heeft 250 paar schoenen.

250 paar.

Ik heb de mijne geteld. Veertien paar maar, inclusief drie paar slippers en een paar tennisschoenen, en een oud paar hardloopschoenen. Je zou dus net zo goed kunnen zeggen: negen paar.

Ik ken he-le-maal niemand met zoveel schoenen als D maar volgens mij ook niemand met zo weinig schoenen als ik.

Dat is mooi, dan zal een man tegen mij in elk geval nooit hoeven te zeuren over mijn schoenen.

Ondertussen las ik ook nog dat wij gemiddeld dagelijks veertien minuten staan te twijfelen voor de klerenkast voordat we weten wat we aan moet trekken. Al die tijd bij elkaar (ook nog 52 minuten twijfelen over vakantiekleding elke keer) maakt dat we een jaar van ons leven naar onze kleren staren. D kan er nog wel een jaartje bij optellen, denk ik, met al haar schoenen.

En ondertussen weet u weer hoe u een beetje van uw kostbare tijd kunt terugwinnen.

Na de vreedzame oorlog tussen schuld en boete

na de aardbeving van vertrekken en opnieuw beginnen

na de hongersnood en de overstroming in mijn eigen kleine universum

– sorry ik heb even geen zin om te relativeren –

zwem ik in een zee van licht en ruimte van liefde en geluk

ik word gedragen door sterke armen en gekoesterd en gewenst 

probeer te dragen en te koesteren ik wens

verdraag mijn wurggreep, verdraag

de onbeholpenheid, verdraag mij, liefde

Favoriete liedje: I didn’t my way

Wat ik wil worden: Een hele goede juf

(Stagiaire in vriendenboekje van nichtje)

Goed, u kent het poezenprobleem allang als u dit weblog een beetje volgt en omdat je problemen maar beter kunt oplossen komt er tegenwoordig af en toe een poezenmevrouw langs die mijn dochters en mij een beetje relaxter leert leven in de straat waar de meeste poezen van Nederland wonen.

De laatste keer hebben wij geleerd om stil te blijven staan als we een poes zien. Onze jongste moest zeggen hoe bang ze was op een schaal van nul tot tien (‘negen bang’) en merkte dat het erger werd als ze wegrende en minder werd als ze rustig bleef staan kijken hoe de poes ons met samengeknepen ogen aankeek (‘drie bang’) en lekker in het zonnetje lag te liggen (‘een bang’).

Zo eenvoudig was dat.

Zo eenvoudig is dat, bedacht ik later, in een laten we zeggen filosofische bui.

Niet weglopen voor angstaanjagende zaken, voor lastige problemen, voor moeilijke dingen. Rustig blijven staan – ze onder ogen zien. Minder bang worden – meer kunnen dan je denkt.

Nu heb ik onlangs wel een klein beetje gezeurd over Claudia de Breij, maar wat heeft ze een mooi prachtig ontroerend lied gemaakt.

Ze zitten samen op de halfhoogslaper  ‘een verhaal te schrijven’.

Ik zie ze zitten, zo lief, in hun mooie kleren, met hun mooie vlechten, met hun mooie, lieve alles.

Ik vind jullie zo belachelijk lief, verzucht ik.

Hoezo belachelijk?

Dit stukje is vanmiddag geschreven en ik was helemaal niet van plan om het te plaatsen, vanwege een te groot belachelijkheidsgehalte. Maar zojuist kregen we het schokkende bericht van school, dat de zoon van een van de leerkrachten is overleden. Ik zie de hele tijd die leerkracht maar voor me, wat een afschuwelijk afschuwelijk verdriet.

Wat is het leven toch kwetsbaar, wat is geluk toch kostbaar, wat moet je de dag toch plukken, wat moet je toch genieten van je kinderen en wat kan mij het nou schelen dat ik soms van gekkigheid niet weet hoe ik moet zeggen hoeveel ik van ze houd –

Een kind maakt een man gelukkiger, zo blijkt uit een ondezoek van mannenzender (??) Discovery Channel. Negentig procent van de ondervraagden is gelukkiger sinds hij vader is, een-derde verlangt wel eens terug naar de tijd zonder kinderen.

Desalniettemin toch laten de meeste mannen de zorg voor het kind grotendeels over aan hun vrouwen. Vijfentachtig procent van de vaders is full-time blijven werken, de helft laat de zorg voor de kinderen geheel en al over aan de moeder.

In een artikel in het Algemeen Dagblad reageert Rutger Groot Wassink van de actiegroep PapaPlus geschokt op de uitkomsten van het onderzoek. Hij vindt het vreselijk dat een moderne samenleving als de onze mannen die minder gaan werken nog steeds als amibtieloze sukkels beschouwt, en vrouwen die hun kinderen drie dagen naar de creche brengen ziet als ontaarde moeders.

Als het waar is wat hij zegt dan zijn vrouwen in elk geval een stuk minder gevoelig voor zo’n stempel. Als het waar is, wat hij zegt he. Ik geloof er helemaal niets van. Het is altijd makkelijk om boos te worden op de samenleving, te makkelijk, en veel zin heeft het ook al niet. Je kunt ook de politiek overal de schuld van geven, of de euro, of het weer. Als de meneer van PapaPlus al ergens boos op zou moeten zijn dan is het op al die mannen die helemaal niet minder willen werken.

Van mij hoeft dat overigens niet, hoor. Het zou mijn keuze niet zijn, maar je kunt het een man toch niet kwalijk nemen dat hij fulltime blijft werken als hij een vrouw heeft die het fijn vindt om voor de kinderen te zorgen, en voor hem.

Als de een bijna gaat huilen omdat de ander de prinsessensticker van de prinsessenbeschuitrol mag zeg ik het.

Als ze elkaar liggen te vervelen op de bank zeg ik het.

Als de een tegen mij zeurt dat de ander kattig doet zeg ik het.

Tot ik ineens tot het verhelderende inzicht kom dat ik vooral zelf ervan baal dat de kinderen vanochtend al om half zeven bij mij aan het bed stonden en vervolgens niet meer sliepen. Om half zeven. Zaterdagochtend.