En ineens haalde vriendin A iets uit haar tas en bladerden wij het blad door alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Waarom doet ze het, vroeg vriendin A. Ik vind het mooi, zei vriendin B. En ik was alleen maar bezig om te kijken hoe echt het allemaal was.

Het was voor d’r werk, zei vriendin A. Iedereen was er zo mee bezig dat zij maar naar de winkel was gegaan. Waar ze ‘m niet kon vinden want hij was in goud gewikkeld. Een gouwe ouwe had ik nog gevat kunnen zeggen. Op het werk van vriendin B was iedereen er ook enorm mee bezig. Ik had geen idee of mijn collega’s er ook enorm mee bezig waren, maar ik hoor meestal alles als laatste.

Zij hoeft zich nergens voor te schamen, zeiden wij nog. Ranzig was het niet, goed geconserveerd wel. Toen zeiden we dat het goed was hoe ze met de hele situatie omging, er zelfs wel van leek te genieten. Maar ze stort nog wel in, somberde ik.

Vertwijfeld vroeg vriendin A zich af wat ze er nu verder mee moest. Op de leestafel leggen op je werk, zei vriendin B. Ja, dan ziet de baas het, zei vriendin A. En stopte het blad maar weer in haar tas.

Ik keek ernaar en zat erbij, nog steeds heel verbaasd dat ik met twee vriendinnen aan een tafeltje in de Playboy had gebladerd om naar de intieme delen van een vrouw van zestig te kijken, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Volgens mij ben ik de enige Nederlander die niet van sneeuw houdt.

En niet van kerstbomen.

En niet van kerstliedjes op de radio.

Maar gelukkig, gelukkig hou ik ook helemaal niet van mopperen en klagen.

Weggegaan om alleen te zijn.

En weer volop in het nieuws.

Wat een treurigheid.

Heb de hele dag al visioenen van op de fiets naar het strand met een strandlaken en een bikini, buiten eten, tot laat in een hempje in mijn nieuw aangelegde tuin zitten, zomerjurken, zonnebrillen, maar in plaats daarvan ga ik in Amsterdam lunchen met een vriendin. Ik bedoel ging, ik bedoel, zou ik gaan, ik bedoel ik ga niet.

En dan krijgen we ook nog een witte kerst.

Een half uur voordat de wekker gaat komt ze altijd even vertellen wat ze gaat doen. Dwukken.

Dat valt mee, vroeger was het een uur voordat de wekker zou gaan.

Daarna komt ze gezellig bij mij in bed, de oren van mijn hoofd kletsen. Deze ochtend nemen we het programma van de komende week door. Nog een ochtend naar school, de verjaardag van haar neefje, logeren bij opa en oma, naar haar nichtje, naar papa, naar mama, kerst. Ze heeft overal zin in.

Als jullie maar niet zo ontzettend vervelend zijn de hele tijd, dan gaat het mooi allemaal niet door, zeg ik boos tegen haar. Ik maak een grapje en zij kan nog om mijn grapjes lachen. Neeeeee, giechelt ze, wij zijn nooit heel vervelend.

Neeeee, zeg ik. Maar je mag best wel eens een keer een beetje vervelend zijn, hoor. Dat is echt niet erg.

En dan weet ik het. Wat ik doe is geen opvoeden. Het is afvoeden.

1. Op een stil stuk op weg naar de taxistandplaats kwam een man ons tegemoet. Hij bleef maar naar ons kijken. Ik begreep het niet. Hij was Felix Rottenberg.

Wij waren Asspoester 1 en Assepoester 2. Geen wonder.

2. De kekke schoenen die ik vorig jaar had gekocht maar nog nooit had gedragen zou ik nu mooi aan kunnen. De avond ervoor besloot ik te gaan oefenen op de schoenen met heuse hakken.

Ik bleek er uitstekend mee op de bank te kunnen zitten.

3. Je hebt wel erg moeilijke ogen om op te maken, mopperde de vriendin die ons van professionele make up ging voorzien. Ja, mijn vel hangt, mopperde ik. Ja, en er is te veel van, mopperde zij.

Op het station zagen we in de Linda allemaal heel enge foto’s van mislukte cosmetische operaties. Dat vele vel hangt daar best.

4. Op het perron vroren we uit onze panty.

Met bevroren voeten valt ook het lopen op ingelopen schoenen niet mee.

5. We moesten de touwtjes strakker aantrekken.

In de trein bleek de rok van mijn fonkelnieuwe jurk uit te zakken.

6. Jan Peter was er ook. Met Bianca. Zij was in het rood.

Assepoester 1 viel tegen hem aan. Iemand die ik ken heeft zijn 06-nummer.

7. Born to shop.

De tekst van de chique broche op de chique jurk van de chique mevrouw.

8. Als jij zegt: ik heb het gevoel dat ik ontzettend moet huilen en hij zegt: dat heb ik nou nooit, dan wordt het tijd om te stoppen.

Er is nog zoveel niet gezegd.

9. Wij gingen met de taxi terug naar het station. Niet naar het station waar we waren uitgestapt maar naar het station waar wij waren ingestapt.

Als de drank is in de man, dan nemen vrouwen een wijs besluit.

10. Ik zit maar wat te zeuren hoor

En het is nog niet zover

Maar goed
Dan weet je 't vast
Voor straks
Mijn laatste wens
Mijn eigen huis
Mijn eigen bed
En jouw intensive care...

Paul van Vliet gaf een galaachtige jubileumbenefietvoorstelling in Diligentia in Den Haag.

We keken naar Precious. Een mooie, rauwe film over een veel te dik meisje dat afschuwelijke dingen meemaakt. Menigmaal doken wij ineen, bukten we om geen tv op ons hoofd te krijgen of rilden we van narigheid en van nog meer narigheid. Wat een klappen, wat een nare jeugd, wat een gefrustreerde, jaloerse, domme ouders, wat kan het leven ontzettend veel pech en ongeluk voor je in petto hebben.

Bij een biertje bespraken wij onze beslommeringen en nadat dat uitgebreid was gebeurd, constateerden we dat we niet mogen klagen.

Thuis werd alles nog erger.

Het verhaal van de film blijkt echt gebeurd.

Je maakt best wat mee, met zo’n weblog. Ik had in de Margriet kunnen staan, compleet met foto, een keer bij Rondom Tien kunnen zitten, mee kunnen doen aan een groot project waarover ik niets mag vertellen anders moet ik een boete betalen van 15.000 euro, ik heb een keer een lipstick van Dior gekregen en twee flesjes van een gezond drankje en nu mag ik gratis kinderijsmutsen weggeven. Op die mutsen staat wel heel groot Unox, maar voor niets gaat de zon op zullen we maar denken.

De zon, ach ja de zon.

Nu de bioscoopfilm De Hel van ’63 gemaakt is heeft Unox als eerbetoon aan de helden van toen De Muts van ’63 geproduceerd.  De eerste prent waarop de zogenaamde ‘duivelsmuts’ is te zien, stamt uit 1934. Bijna 30 jaar later werd de muts door Reinier Paping gedragen tijdens de ‘tocht der tochten’. Om hem nog beter tegen de kou te beschermen, maakte zijn vrouw Joke twee koordjes aan de muts. Zo bleven zijn oren ondanks de sterke wind toch goed warm. Vanaf 1963 werd de muts ongekend populair. Ook de schaatsers Ard Schenk en Atje Keulen- Deelstra raakten eraan verknocht.

Ze had een hele stapel papieren bij zich.

Ik bladerde ze door. De ene goede referentie na de andere. Lovend waren ze over haar werk en over haar inzet.

Na een stuk of vijf wist ik het wel. Ik gaf haar het stapeltje terug.

Ze pakte het laatste blaadje. Dit is mijn cv, zei ze.

Ze had een muziekopleiding gedaan, jarenlang pianoles gegeven, ze had een opleiding kruidenleer gedaan aan een hogeschool en was adviseur op het ministerie van landbouw geweest.

Ik viel even stil.

Vind je schoonmaken wel leuk, vroeg ik toen maar.

Ik moet werken, zei ze. Zo was het in Polen, en dat is voorbij. Nu doe ik dit, het is goed.

Soms is het tijd om een conclusie te trekken. Vandaag was zo’n dag dat het tijd was om een conclusie te trekken. De conclusie was:

ik ben niet goed in kantoorpolitiek.

Ja, spannender kan ik het ook niet maken.

Maar het zat ongeveer zo. Wij mochten van de baas allerlei dingen gaan bedenken, nieuwe ideeën en plannen voor het bedrijf. Er kwam een werkgroep, daar zat ik toevallig in, er werden in de werkgroep enige ideeen van stal gehaald, er werd vooral gesproken over waarom die ideeën zouden mislukken, of er werd gezegd dat huppeldepup van de afdeling huppeldepup het niet zag zitten of er werd gezegd dat happeldepap van de afdeling happeldepap daar ook al mee bezig was en dat we die maar eens moesten uitnodigen voor de werkgroep die allerlei nieuwe plannen mocht bedenken.

Na een bijeenkomstje of drie, waarin er van brainstormen nauwelijks sprake was, is de werkgroep opgeheven. De directie heeft inmiddels zelf een plan bedacht en wij schijnen nog te horen hoe we mogen meedenken over de nadere invulling van dat plan, als dat niet al vaststaat.

Het is wel fijn, dat de werkgroep is opgehouden te bestaan. Nu hoef ik zelf tenminste niet te zeggen dat ik het niks vind. En daarmee voorkom je dan weer dat ze je een moeilijk figuur vinden of een dwarsligger, of zoiets.

Terwijl je alleen maar niet goed bent in kantoorpolitiek.

Inmiddels heb ik bedacht dat het niet erg is, om niet goed te zijn in kantoorpolitiek.

Hoewel het voor mezelf en voor kantoor misschien wel beter zou zijn als ik er wel goed in was geweest.