Tja, zei de garageman somber. Er moet een nieuwe deur in.

Tja, zei ik, al even somber. Ik ga de partij tegen de paaltjes oprichten. Of ik ga autorijles nemen.

Nou, dat lijkt me niet nodig hoor, zei de garagemeneer. Volgens mij is het pas de eerste keer dat je hier bent met schade.

Als een ander mens stapte ik weer in de auto en reed soepeltjes achteruit over het lange smalle paadje van de garage naar de doorgaande weg.

Ik raakte alleen maar even met de buitenspiegel een regenpijp langs de muur.

Zij de eeuwige zeur, hij de zielepiet, en hoe het allemaal anders kan of zou moeten, volgens deze meneer.

De vuilniszakken waren op. Toen kwam ik op het lumineuze idee om een zak van de gemeente voor de inzameling van plastic in de vuilnisbak te doen. Ik had ‘m er nooit meer uit moeten halen.

Bracht vier volle plastic tassen met lege flessen naar de glasbak. Er zijn ook mensen die  elke week naar de glasbak gaan.

Het hele weekeinde ligt er al anderhalve was te wachten om opgevouwen te worden. Was ik maar een goede huisvrouw.

Er lag geen schoon wit T-shirt op de plank. Had ik alles maar beter op orde.

Er zit een enorme deuk met gigantische kras in de deur van de auto. Dat kan echt niet gebeurd zijn toen ik bij het inparkeren langs een paaltje schoof.

Het is best lastig, als je niet zo van dieren houdt.

Omdat andere mensen het zo vervelend vinden.

Die zeggen dan bijvoorbeeld: wie niet van dieren houdt, houdt ook niet van mensen.

Dat is niet zo leuk om te horen, nee.

Maar de vraag is natuurlijk, waaróm vinden mensen het vervelend als iemand niet van dieren houdt. Voor zichzelf hoeven ze het niet erg te vinden, er zijn dierenliefhebbers genoeg. Voor mij hoeven ze het ook niet vervelend te vinden, want ik vind het niet erg. En voor de dieren hoeven ze het ook niet erg te vinden, die missen aan mij niet zoveel.  Voor de kinderen vinden mensen het vaak ook erg. Dan zeggen ze bijvoorbeeld dat ik met ze naar de kinderboerderij moet, of naar de boerderij, of naar de geitenboerderij. Omdat dat zo goed is voor mijn kinderen. Of, zoals een oude dame mij behoorlijk streng toevoegde: je moet je kinderen liefde bijbrengen voor alles wat groeit en bloeit.

Soms denk ik zelf ook dat hier sprake is van een groot opvoedkundig hiaat.

Maar.

Jongste dochter (5) ging met de klas naar de kinderboerderij.

Ze heeft heel lang een kuikentje vastgehouden.

En nu wil ze een meisje van de kinderboerderij worden.

Volgende week heeft ze een partijtje van een jongetje uit haar klas, en ze gaan naar een echte boerderij.

Ik vrees het ergste.

Zomaar ineens uit het niets komt de vraag van de collega die schuin tegenover me zit.

,,Zijn jouw kinderen ook hoogbegaafd?”

Hoogstverbaasd kijk ik hem aan.

Dan zie ik naast me de stagiaire. Zij kijkt zo mogelijk nog verbaasder. Naar mij.

,,Maar is hun váder dan hoogbegaafd?”, vraagt ze.

Dat je nou overal leest wat je moet eten en drinken en wat je vooral niet moet eten en drinken en welke cremetjes je moet opsmeren onder je ogen en welk spul je in je haar moet doen om het een beetje leuk te laten zitten en welke jurk je juist wel aan moet als je peervormig bent en welke juist niet als je appelvormig bent en hoe vaak je per dag welke buikspieroefeningen moet doen en dat hoge hakken zo sexy zijn en hoe je je billen strak krijgt, als je een beetje geluk hebt.

Ja, dat lees je overal. Maar in de afgelopen decennia heb ik nooit, nooit ergens gehoord of gelezen dat je als vrouw rood moet dragen.

Dat ik het nou in een interviewtje met Ad Vingerhoets, hoogleraar klinische psychologie, moet lezen.

Dat een vrouw veel aantrekkelijker wordt gevonden als ze een rode jurk aan heeft dan wanneer zij een blauwe draagt.

En ik heb helemaal niets roods, en al helemaal geen rode jurk.

Het effect is vrij sterk, zegt Vingerhoets.

Ook dat nog.

Een collega aan ons blok kent een cabaretier ter stede nogal goed.

Dat wil zeggen: ze hebben of hadden dezelfde stamkroeg.

Tegen een andere collega vertelt de collega hoe de cabaretier twee keer op een late avond binnenkwam met een bloedmooie vrouw aan zijn zijde. De ene keer was hij vergeten een hotel te reserveren in Groningen of zoiets en de tweede keer was er een andere reden.

De twee collega’s worden ruw gestoord in hun gesprek over bloedmooie vrouwen als de vrouw aan het blok zegt dat het nou echt iets is voor mannen, om hun nieuwste aanwinst eerst te showen aan kroegmaten.

Ja maar, het was uit nood, zegt de collega nog.

Ja ja uit nood, zegt de vrouw aan het blok.

Misschien ook niet, zegt de collega.

Dat zouden wij vrouwen echt nooit doen, zegt de vrouw aan het blok. Zonde van de tijd. Maar nu begrijp ik ineens wel waarom ik de laatste tijd zo vaak mee moet naar de kroeg.

Ja, ze is de leukste thuis, de vrouw aan het blok.

Een derde collega mengt zich in het gesprek. Hij weet wel waar vrouwen hun nieuwe mannen liever zo snel mogelijk mee naar toe nemen.

Ja, hè hè.

Naar de meubelboulevard.

Hier zou een heel leuk reclamefilmpje moeten staan, maar ik kan het filmpje niet vinden en sterker nog; ik heb het nog nooit gezien. Maar een vriendin vertelde me hoe het ging en hoe het ging dat ben ik alweer vergeten, alleen het begin heb ik onthouden.

Een alleenstaande vader is vergeten dat zijn zoontje jarig is en op de ochtend van zijn verjaardag heeft hij toch een cadeautje. Met een heel blij gezicht geeft hij het jongetje een rol wcpapier en hij zegt er heel blij bij: Een mummipak! En rolt vervolgens het wcpapier om het lichaam van zijn zoontje, dat zo naar school gaat.

Ik zie de hele tijd die vader voor me, en dat jongetje, en die rol wc-papier en ik hoor die vader de hele tijd blij uitroepen: Een mummipak!

En ondertussen rolde ik gisteravond de hele tijd van de bank van het lachen, maar daar is gelukkig ook geen filmpje van te vinden.

1. Ik neem mijn tennisdiploma morgen mee naar school, want A heeft gezegd: ik wil m zo snel mogelijk zien.

2. Ik zie nu dat ik de goedkoopste deo gebruik die er is. Misschien ligt het daaraan.

3. Heb ik de hele ochtend al zin om een flesje bier uit de koelkast te pakken. Zal ik alcoholist zijn?

4. Na tien minuten voelde ik mijn billen al.

5. Jij zit onder Simon in mijn hoofd.

6. Mijn moeder is een prullenbak.

7. Dit is natuurlijk ook niet mijn eigen kantje.

8. En dan zegt zij: we nemen een bakje nootjes, en dan neemt ze er zelf vijf zodat ik dat hele bakje moet opeten.

9. Ik zit nooit op de bank.

10. Jij bent toch een parttime vrouwtje.

Ineens waren de blokjes advertenties aan de rechterkant van de pagina verdwenen. Ervoor in de plaats verscheen een lange roze paal, die alleenstaande moeders opriep om lekker te gaan daten en chatten met loslopende mannen.

Heel gek, zei ik tegen mijn investeerder en zakelijk adviseur en partner in succesvolle weblogzaken.

Hij kijken. Ik zie gewoon de blokjes advertenties, mailde hij.

Ik weer kijken. Ik zag die lange roze paal van de datingsite voor single mama’s.

Hij weer kijken. Hij zag gewoon het rijtje advertenties.

Ik weer kijken.

Enzovoort.

Ineens werd het duidelijk. Als ik inlog als beheerder van het weblog, dan zie ik de roze datingsite-advertentie voor alleenstaande moeders. Als je als bezoeker de site aanklinkt, dan verschijnt het rijtje advertenties.

Dat meneer google weet wat ik opschrijf, was me wel duidelijk. Naast een stukje over afwastabletten verschijnen vanzelf kleine advertentietjes voor afwasborstels, vaatwastabletten en smeerseltjes tegen droge handen.

Dat meneer google zich enorm met mijn priveleven bemoeit en denkt te weten dat ik een single moeder ben die smacht naar een nieuwe man, dat wist ik nog niet.

Je krijgt er een beetje big brother is watching you gevoelens van, maar toch ook weer niet. Want meneer google mag dan wel denken dat hij precies weet wat ik nodig heb, hij zit er lekker mooi helemaal naast.

Ondertussen keek mijn investeerder en zakelijk adviseur even naar de inkomsten van de google-advertentietjes op deze site. Hij had een verheugende mededeling. Als de lezers net zo enthousiast blijven klikken op de advertenties zoals ze nu doen, dan kunnen wij samen naar de Malediven.

Over ongeveer 150 jaar.