Wat erg was vandaag dat waren die schoenen met hakken van een meter van Maxima en Mabel. Kijk, ze zijn al prinsessen en dat ze ook nog eens de hele dag kilometers over keitjes en steentjes en grasveldjes en stoeptegels kunnen lopen en daarbij blijven glimlachen, ja dat is gewoon best wel zuur als je zelf helemaal niet op hakken kunt lopen en ook al geen prinses bent.

Wat ook erg was, was dat mijn kinderen graag iets op de vrijmarkt wilden kopen en ook lang naar de spulletjes wilden kijken terwijl ze er in een soort racetempo langs moesten lopen omdat hun moeder vanwege een raar soort smetvrees of een vreemde troepangst al die viezige spulletjes op die viezige kleedjes niet kan aanzien.

Maar het ergste was dat de burgemeester van Kapelle of all places zijn toespraak begon met het bedanken van de koningin voor de koninklijke onderscheiding die hij de dag ervoor had gekregen.

Alsof wij dat willen weten. Alsof de koningin zelf bepaalt wie er een lintje krijgen. Alsof het niet een veel grotere kunst is om als burgemeester géén lintje te krijgen.

Gelukkig regende het lekker hard en kreeg hij zijn paraplu niet open.

Ik heb al heel lang gezocht en nog maar een dingetje gevonden.

Dan doen we toch dat kleine tafeltje met de witte stoeltjes. Je krijgt voor je verjaardag toch een bureau.

Ja! Dan vragen we overal 15 euro voor.

Het tafeltje kostte 6 euro bij Ikea, dan kun je er nu niet 15 euro voor vragen.

Dan doen we 5 euro.

Ik heb iets gevonden! Deze doet het niet meer!

(Jongere zusje komt enthousiast de kamer van haar zus binnen met een prinsessenstift)

Het worden er steeds meer, er zijn zelfs speciale clubjes of groepen voor.

Voor mensen die

out of the box

denken.

(nou ja, thinken)

Ik denk dat het iets heel bijzonders is, je afficheert je immers niet met iets dat heel normaal is, waarom zou je.

Op internet zag ik dat er binnenkort in Nunspeet een training out of the box denken is. Het kost wat (1795 ex BTW, horecaarrangement 285 ex BTW) maar daarna ben je ook wat.

Je kunt natuurlijk ook lekker in de doos blijven denken. Dan word je vanzelf ook bijzonder, met al die uit de doos denkers om je heen.

Het is wel opvallend eigenlijk dat in de kwestie Wouter Bos vaak wordt gezegd of gedacht dat zijn vrouw hem heeft gedwongen om de keuze voor het gezin te maken.

Hoe vaak komt het niet voor dat mannen hun vrouwen feitelijk dwingen om de keuze voor het gezin te maken, omdat zij niet minder ‘kunnen’ werken, omdat zij meer geld verdienen, omdat hun carrière ‘belangrijker’ is of simpelweg omdat zij geen zin hebben om te zorgen dat het eten klaarstaat als hun vrouw thuis komt van haar werk.

Afijn. Het is nog maar vijftig jaar geleden dat vrouwen moesten stoppen met werken als ze gingen trouwen.

In het magazine van de Volkskrant staat een interview met Wouter Bos, over zijn afscheid van de politiek. Als je het leest, dan begrijp je het dilemma zo goed en de keuze voor zijn gezin mogelijk nog beter.

Altijd werken, altijd moe zijn, daardoor geen puf hebben voor leuke dingen, veel reistijd, veel dikke dossiers, een vrouw die ‘thuis ontzaglijk veel heeft moeten opvangen’, te laat komen omdat de kinderen nog ‘even naar school’ gebracht moesten worden, schuldgevoel.

,,Weet je, de kinderen zijn op een leeftijd dat ze gaan terugpraten. Ik zag ze soms een kwartier per dag. Dan komen de vragen. ‘Eet je thuis, papa? Slaap je thuis? En dan dat eeuwige nee. Ach, ik ben een verschrikkelijke softie.”

Beste Wouter, dat laatste had je niet moeten zeggen. Als je denkt dat je daarom een verschrikkelijke softie bent, dan ben je inderdaad een verschrikkelijke softie.

Het is echt knalroze, dat je denkt knalroze, maar dan nog knalrozer.

O. Is het van je kinderen?

Ja, maar het is ook van Chanel.

O, dat roze van die Chanelpakjes van vroeger.

Dat weet ik niet, het is knalroze. Denk je dat het leuk staat.

Dat denk ik wel.

Ik kan het er ook niet meer afhalen.

Nou, er afhalen gaat sneller dan er op doen, hoor.

Waarom heb ik dit nou gedaan, ik heb nooit nagellak op en nu dan meteen knalroze.

Ja, omdat je zo bent.

Hoe bedoel je.

Nou, omdat je zo bent.

Zo bent? Nou, hoe ben ik dan?

Nou, zo.

En toen hadden we het nog over de invloed van Bach op het werk van Jan Wolkers en hoe muziek altijd invloed heeft op de literatuur en de kosmos en zo.

Maar dat was echt niet het meest interessante deel van het telefoongesprek.

Heel gelukkig lig ik te luisteren hoe jij mij in een geruststellend ritme vertelt dat je bij me bent, dat we samen zijn, dat het goed is –

Andere mensen noemen dat geloof ik snurken.

’t Zijn niet alleen stukjes voor werkende moeders hoor, zeg ik. Het gaat over van alles, eigenlijk.

Ja ja, over druk zijn, knikt de man tegenover me, met zo’n blik van: ik begrijp het.

Ja, over drugs, ha ha, en over alcohol, ha ha, lacht de andere vrouw in het gezelschap, die de man niet goed verstond, althans dat nemen we dan maar aan.

Ik laat het maar zo. Laat ze maar denken dat alles wat op dit weblog verschijnt gaat over druk zijn, of desnoods over drugs.

In mijn eentje kan ik er ook weinig tegen doen dat iedereen altijd maar denkt dat werkende moeders alleen maar kunnen praten over hoe druk ze het hebben en hoe moe ze zijn en hoe moeilijk het is om werk en zorg te combineren en dat ze geen tijd hebben voor zichzelf.

Vorige week had ik twee vrije dagen. Toen had ik het pas druk, met naar de kapper gaan en kleren kopen en een beetje rommelen in huis en de kinderen naar school brengen en weer ophalen en boodschappen doen en koken en twee leuke lunches in goed gezelschap. De dagen vlogen voorbij.

Maar nu kan ik het gelukkig weer rustig aan doen.

Ik moet er ook niet aan denken dat Simone mee gaat.

Leuk zeg, als hulpmoeder mee naar het heempark. Nu weet ik dat rupsen zestien poten hebben, wat kievitsbloemen zijn, dat alle bijen die je nu ziet koninginnen zijn die in hun holletje kruipen zodra ze een grote schare werksters hebben en hoe strontvervelend kinderen kunnen zijn.

Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik een  jongetje bij zijn arm heb gegrepen. Ja, dat hoort natuurlijk niet, maar hij verdiende eigenlijk een enorme corrigerende tik.

En dat was nog voordat hij mijn dochter in haar billen had geknepen, ‘met zo’n klein velletje’.