donderdag, september 30th, 2010
Bij de Hema staan we in de rij te wachten. Een mevrouw komt eraan lopen, legt haar spullen op de toonbank, met wat los geld erbij, en wordt geholpen terwijl ze helemaal nog niet aan de beurt is.
U gaat voor uw beurt, zeg ik.
Ik stond eerder al in de rij en ik heb maar een paar spulletjes, zegt de mevrouw.
Het is heel raar wat u doet, zeg ik, terwijl de mevrouw wanhopig zoekt naar meer geld, want ze heeft te weinig neergelegd.
Ze zegt niets en van de weeromstuit zeg ik nog wat. Dat ze niet alleen op de wereld is. Ja, iemand moet zo’n mevrouw een beetje opvoeden.
Bij de supermarkt staan vrijwilligers van de Voedselbank. Ik koop een grote fles wasmiddel en als we naar buiten lopen, zeg ik tegen de oudste: geef maar aan die mevrouw.
Die mevrouw staat te praten met een meneer en pakt het wasmiddel aan, gedachtenloos, zonder op of om te kijken. Ze praat gewoon door met de meneer.
Dankjewel, alstublieft, dankjewel, zeg ik, in een poging deze mevrouw enkele beleefdheden bij te brengen. Iemand moet het doen.
Ik voel een klap tegen mijn elleboog. Een mevrouw op de fiets probeert zich langs me te wurmen. Iets naar rechts, roept ze, dan kan ik er langs! Ik loop op de stoep, ernaast ligt een fietspad.
Op tv kijk ik per ongeluk naar Pownews. Het gaat over een boek over de hufterigheid van de samenleving. De schrijver wordt op een soort hufterige manier geinterviewd.
De volgende dag lees ik in de trein in De Pers een interview met een filosoof. , , Ik denk dat die hufterigheid wel meevalt. Ik reis dagelijks met de trein en ik woon in de overvolle stad, maar ik merk bijna nooit iets van conflicten.”
Ik eigenlijk ook niet.