Bij de Hema staan we in de rij te wachten. Een mevrouw komt eraan lopen, legt haar spullen op de toonbank, met wat los geld erbij, en wordt geholpen terwijl ze helemaal nog niet aan de beurt is.

U gaat voor uw beurt, zeg ik.

Ik stond eerder al in de rij en ik heb maar een paar spulletjes, zegt de mevrouw.

Het is heel raar wat u doet, zeg ik, terwijl de mevrouw wanhopig zoekt naar meer geld, want ze heeft te weinig neergelegd.

Ze zegt niets en van de weeromstuit zeg ik nog wat. Dat ze niet alleen op de wereld is. Ja, iemand moet zo’n mevrouw een beetje opvoeden.

Bij de supermarkt staan vrijwilligers van de Voedselbank. Ik koop een grote fles wasmiddel en als we naar buiten lopen, zeg ik tegen de oudste: geef maar aan die mevrouw.

Die mevrouw staat te praten met een meneer en pakt het wasmiddel aan, gedachtenloos, zonder op of om te kijken. Ze praat gewoon door met de meneer.

Dankjewel, alstublieft, dankjewel, zeg ik, in een poging deze mevrouw enkele beleefdheden bij te brengen. Iemand moet het doen.

Ik voel een klap tegen mijn elleboog. Een mevrouw op de fiets probeert zich langs me te wurmen. Iets naar rechts, roept ze, dan kan ik er langs! Ik loop op de stoep, ernaast ligt een fietspad.

Op tv kijk ik per ongeluk naar Pownews. Het gaat over een boek over de hufterigheid van de samenleving. De schrijver wordt op een soort hufterige manier geinterviewd.

De volgende dag lees ik in de trein in De Pers een interview met een filosoof. ,,Ik denk dat die hufterigheid wel meevalt. Ik reis dagelijks met de trein en ik woon in de overvolle stad, maar ik merk bijna nooit iets van conflicten.”

Ik eigenlijk ook niet.

Steeds als ik het hoor dan denk ik o wat leuk, maar ik heb nooit zin om op te zoeken wat het is en gek genoeg wordt het er dan kennelijk nooit bij gezegd, want dan had ik het wel geweten.

Het Nieuwe Werken.

Ik kan er echt een tijdje naar turen, naar drie van die woorden, en dan denk ik toch echt de hele tijd dat het vast heel leuk is, en modern, en vooruitstrevend, en ánders.

Maar goed. Morgen wacht weer de werkelijkheid van Het Oude Werken. Wat dat dan ook moge zijn. Eigenlijk.

We hadden een werkbespreking en die was in een hotel. In de lobby van het hotel lag een grote, dikke kat, formaat tijger.

Huu. Zei ik. Welk hotel laat er nu een poes in de lobby liggen?

Mijn nieuwe collega’s glimlachten en zeiden dat ze de poes erg lief vonden.

Zij hadden geen weet van mijn allurofobie.

Maar gelukkig weten ze dat nu wel want midden in de bespreking sprong ik op van mijn stoel en zei dat er ineens een kat onder de tafel liep en dat ik de enige Nederlander ben met kattenangst en geen idee wat ik verder nog zei, ik hoop geen al te gekke dingen.

Want de actie is op zichzelf al dwaas genoeg als je net nieuw bent in je baan en je hebt een zakelijke bespreking met twee bazen en een externe projectleider.

Maar mijn actie is natuurlijk echt nog niet zo dwaas als de actie van een hoteldirecteur die op een dag bedenkt, joh wat een lief idee heb ik nu, ik laat lekker een kat ronddolen op de begane grond van mijn zakenhotel.

Mensen kijken altijd een beetje verschrikt als zij het beseffen. Dus je gaat met de trein?

Ja, tegenwoordig ga ik met de trein naar mijn werk en dat is minder erg dan het klinkt. De trein rijdt bijna altijd op tijd, er rijden er in de spits meer dan ik verwachtte, er is bijna altijd een zitplaats en je kunt in 14 minuten lekker in de krant lezen.

In de negen dagen dat ik op en neer ben gegaan is er geen enkele keer een conducteur langsgekomen en dat is fijn, want meestal koop ik een paar kaartjes zonder datum tegelijk en die vergeet ik dan vaak door de stempelautomaat te halen.

Beginnersfouten, zullen we maar denken. Of structurele fouten, dat weet ik nog niet.

Op grote borden stond afgelopen week aangekondigd dat er een enorme kortingsactie was qua ov-chipcard. Ja, de ov-kaart, dat was nou typisch zo’n ding waar ik nooit over nadacht maar die misschien wel handig zal zijn voor de moderne treinforens die ik ineens ben geworden. In plaats van 7,50 euro kost -ie nu 1 euro maar je moet er snel bij zijn want “op is op”.

Van zo’n scherpe aanbieding gaat je hartje sneller kloppen totdat je ineens helemaal niet begrijpt waarom je voor zo’n kaart moet betalen. Je betaalt omdat je reist, dat klinkt logisch, maar waarom moet je betalen om je reiskosten te kunnen betalen? Het zwembad vraagt toch ook geen extra geld voor een zwemabonnementkaart?

Over sommige zaken kun je je maar het beste heen zetten dus vol goede moed spoedde ik me naar de ov-chipkaartensite. Ik kon kiezen tussen een persoonlijke en een anonieme kaart en begreep al snel dat een persoonlijke kaart meer is voor mensen die vaak met het openbaar vervoer reizen.

Je hebt er een digitale pasfoto voor nodig. Die heb ik niet. En ik heb ook helemaal geen zin om me erin te verdiepen hoe ik een digitale pasfoto kan opsturen.

Ik klikte naar een leukere site – het zou die van mezelf kunnen zijn, dat sluit ik niet uit – en las vervolgens op nu.nl dat de ov-chipcard veel mensen veel geld kost, doordat ze vergeten uit te checken of doordat het uitchecken mislukt. Het zou volgens het Financieel Dagblad, dat het bericht oorspronkelijk publiceerde, gaan om een half miljoen euro per maand, dat reizigers te veel betalen. En slechts 11 procent vraagt het te veel betaalde geld terug bij de NS.

De mensen die me verschrikt aankijken als ze beseffen dat ik tegenwoordig met de trein naar mijn werk moet, hebben eigenlijk heel erg gelijk. Het valt helemaal niet mee om een moderne treinforens te zijn.

Op de foto zit een jonge, blonde vrouw aan tafel met een jongetje op schoot. Het jongetje probeert een beetje te tekenen. Op de tafel ligt een opengeslagen pizzadoos. De moeder heeft in haar linkerhand een pizzapunt en in haar rechterhand een potlood waarmee ze via een glasplaat op haar computer kan tekenen. Ze staart geconcentreerd naar het scherm waarop een zwart-wit illustratie staat afgebeeld. De klok staat op twee minuten voor half zeven.

In het onderschrift bij de foto staat dat deze vrouw moeder is van twee kinderen en illustrator van nrc.next. ,,Op het moment van deze foto had ze nog maar drie uur om de illustratie voor de voorpagina te maken. En ze moest nog eten ook.”

Vol goede moed had ik de krant weer gepakt om de artikelen te gaan lezen over het gezin als baksteen van de samenleving dat constant met een zware plof op de grond valt vanwege druk druk druk druk, stress, stress, stress.

Toen zag ik deze foto van een pizza etende werkende moeder met een kind op schoot en die pizzadoos en die klok en ik las het onderschrift en ik dacht:

wat een belachelijke clichéfoto.

De lust om de artikelen te gaan lezen was me al weer vergaan. Ik bladerde verder en kwam bij de tv-gids in de krant, met gele strepen. ,,Speciaal voor de drukke ouders van vandaag: de kinderprogramma’s zijn met geel gemarkeerd. Scheelt weer een minuutje kostbare tijd.”

Ik wist niet of ik heel hard moest lachen of moest griezelen en hoop sindsdien dat de redactie dit alles als een grote grap bedoelt.

Vlakbij school kom ik een kennis tegen.

Hee, hoi, hoe gaat het met je, vraag ik.

Ja, wel goed, zegt ze.

Dat klinkt niet erg overtuigend, zeg ik.

Ja, druk he. Altijd maar doorgaan. Je kent het wel.

Nee hoor, zeg ik.

Daarna ga ik koffie drinken met een moeder van school – we hebben allebei een vrije dag – en in de supermarkt koop ik een NRC Next. Thuis maak ik nog eens koffie, zet een muziekje op en pak de krant.

Het gezin, de baksteen van de samenleving staat er met grote letters op de voorpagina. Een baan, een relatie en een gezinsleven combineren. Veel stellen proberen het en raken hopeloos overwerkt. En binnenin: Halen, brengen, koken, werken, stressen. Slaap, rust of reflectie. Daar hebben ouders van nu geen tijd meer voor. Laat staan voor elkaar.

Al die verhalen, daar word ik nou moe van.

Ze komt uit school met een enveloppe in haar hand.

Heb je een brief meegekregen, vraag ik.

Ja, zegt ze, met een heel serieus gezicht. Je moet niet schrikken, mama, maar de moeder van A. is vannacht overleden.

Ik lees de brief, waarin het bericht staat wat te verwachten was, maar dat toch aan komt als een mokerslag, dat de moeder van vier kinderen na een langdurige ziekte is overleden.

In de nacht na de dag waarop haar kind 8 werd.

In de klas brandt een kaarsje, en ze hebben tekeningen gemaakt.

Zijn moeder was tussen de veertig en de vijftig. Net als jij, vertelt mijn dochter.

Ik sprak haar nooit, maar zag haar vaak, en dan glimlachten we naar elkaar, zij met een vriendelijk gezicht onder een hoofddoekje.

Steeds val ik stil als ik denk aan het grote verdriet, waarvan ik nog niet eens de randen ken.

Omdat ons bedrijf vijf jaar bestaat mogen we vooraan meevaren in de jaarlijkse gondelvaart. De collega’s trotseren wind en regen en een paar dagen later vertelt de pr-medewerkster verheugd dat we hebben gewonnen.

Ik zoek de uitslag op en zie wel een winnaar, maar dat zijn wij niet. Dat is een boot die Het Zwarte Goud heet.

Een collega belt de pr-medewerkster die een vrije dag heeft en de pr-medewerkster zegt dat ik onder het kopje nieuws moet kijken. Dat doe ik maar ik zie nog steeds niet dat we hebben gewonnen. Ze moet op de verversknop drukken, zegt de pr-medewerkster. Ik denk ja, ik ben toch niet gek, Het Zwarte Goud heeft gewonnen. Ja, die boot kent de pr-medewerkster wel.

Verwarring alom. Wie heeft haar gezegd dat we hebben gewonnen?

Net voordat we een uitgebreid onderzoek willen beginnen naar mogelijke fraude bij de jury of naar valse voorlichting aan de deelnemers zie ik dat ik op de gondelvaartsite kijk van de gemeente Giessen-Oudekerk, of zoiets. Van die gemeente heb ik nog nooit gehoord, maar ze hebben er mooi wel een gondelvaart. Kijk, dat hadden we anders nooit geweten.

Je krijgt altijd meer spijt van dingen die je niet hebt gedaan, dan van dingen die je wel hebt gedaan.

Mama, ben je soms vergeten dat ik geen spinazie lust.

Ja, dat weet ik niet meer. Wanneer hebben we het dan voor het laatst gegeten?

Een half jaar geleden, of zo.

O. Maar je smaak kan snel veranderen, hoor.

Ik lust echt geen spinazie. Heel veel kinderen lusten geen spinazie.

Toen ik klein was vond ik het lekker, en toen vonden alle kinderen het lekker.

Maar nu is het helemaal niet in de mode bij kinderen om spinazie lekker te vinden.

O.

Binnen een mum van tijd had ze de gevulde pasta met spinazie en ricotta op.