Ik weet al wat het woord van 2012 wordt, zei de collega naast me.
Ik geloof helemaal niet dat hij gelijk gaat krijgen.
Over een maand of wat hoor je er niemand meer over.

Bangalijsten. Ineens zijn ze er. Ineens wordt iedereen er een beetje bang van.
Lijsten van de grootste sletten van de school.
Deze week kwam het bericht dat een 13-jarig meisje zelfmoord had gepleegd omdat haar naam op zo’n lijst staat.
Later bleek het niet waar. Ze werd gepest. En het zou mij niet verbazen als ze nog andere problemen had.

Vroeger zeiden jongens dingen tegen elkaar over meisjes op het schoolplein.
Alleen bij een beetje pech konden anderen dat horen, of vertelden zij het door.
Toen gingen ze bellen, sms’en, msn’en, whatsappen.
Nu zetten ze alles op twitter.

Roddels, woorden, oordelen, taal die kwetsend kan zijn of zelfs desastreus.
Pesten is van alle tijden.

Het enige verschil is dat alles nu openbaar is geworden.

Je zou kunnen hopen dat dat ergens tegen helpt.
Maar ik ben bang dat dat niet zo is.

Onderweg naar het station bespreken we de grote zaken van het leven zoals daar zijn te veel eten en te zwaar wegen.

Hippe mensen eten niet meer of nauwelijks meer, zeg ik.
Ik ken geen hippe mensen, zegt zij.
Ik ook niet, zeg ik.

Je hebt ook mensen die bijvoorbeeld niet van paasstol houden, zeg ik.
Maar ik vind alles lekker. Paasstol vind ik ook lekker.

Het is ook de leeftijd, hoor, zegt zij.
En het zijn de hormonen.

Een vriendin gelooft niet in dieten, zeg ik. Er was iemand 32 kilo afgevallen en twee jaar later was het er allemaal weer bij. Maar ze is toch maar mooi twee jaar lang slanker geweest. En wie weet hoe zwaar ze nu was als ze niet had gelijnd.

’s Avonds eten is slecht, zegt zij. Maar dan heb ik juist zoveel trek.

Je neemt nu zeker geen kroket, vraagt ze op het station.

Maar ik was nu eenmaal heel erg toe aan een kroket.
En eerlijk gezegd had ik die ook wel verdiend.

Tegen de winter kan ik niet en naar de zomer kijk ik altijd uit en toch slaat elk jaar als de lente begint de paniek een beetje toe.
Ik heb namelijk nog nooit van mijn leven een normale zomerjas kunnen vinden.
En dus heb ik ook nooit een zomerjas.

Zaterdag heb ik er wel twintig gepast.
Voor mij is geen uitgebreid metamorfoseproject nodig met kappers, plastische chirurgen en dresscoaches.
Ik trek zo’n jas aan en verander onmiddellijk maar dan ook onmiddellijk in een Mien Dobbelsteen look-a-like.

De wanhoop alweer een beetje nabij stapte ik een hippe winkel in voor jonge slanke meisjes.
Er was een jas die wel aardig was maar die was er niet in mijn maat.
Waarom probeer je geen leren jack, vroeg de verkoopster.
Ja, waarom niet.

Hij stond hartstikke leuk.
Er was wel een probleempje maar dat was niet erg, zei de verkoopster.
Leer rekt mee en bovendien: zie je wel eens iemand met zijn jas dicht in de zomer?

Trots liet ik een paar dagen later mijn nieuwe stoere hippe kekke coole vette donkerbruine leren jack zien aan mijn dochters.

Ik vind het niet echt iets voor jou, zei de oudste.
En krijg je hem wel dicht?

Pas stonden ineens zomaar de tranen in mijn ogen toen ik een stukje las van een moeder van wie de dochter van 19 het huis uitging.
Ik krijg niet zo snel tranen in mijn ogen en begreep eigenlijk niet waarom dat toen gebeurde.
Misschien omdat het mooi was opgeschreven.
Misschien omdat ik slecht kan tegen afscheid nemen.
Misschien omdat mijn eigen dochters die veel jonger zijn allang niet meer altijd bij mij wonen.
Verdriet is bijna altijd je eigen verdriet.

Vanavond was ik mijn sleutels vergeten.
In de schooltas van mijn oudste dochter zit een reservesleutel.
Die ging ik halen.

Ze straalde en samen bekeken we trots op de trap in het appartementengebouw haar werkstuk over paarden.
Ik leef op een wolk, zei ze.

En ging terug naar haar andere huis, naar het deel van haar leven dat ik nauwelijks ken.

Mijn vriend heeft een fulltime baan, is fulltime opvoeder en runt in zijn eentje zijn huishouden.
Ongeveer eenderde van de week ben ik bij hem en dan wil ik een beetje helpen. Overhemden strijken, de was opvouwen, koken, dat soort dingen.
Dat vindt hij helemaal niks.
Ik moet als en prinsesje op de bank zitten en een goed boek lezen.
Maar ik ben geen prinsesje.

Ik heb geen fulltime baan maar een parttime baan, ben een parttime moeder, run een parttime huishouden.
Ik heb het een stuk gemakkelijker, en dan moet ik ook nog parttime prinsesje zijn.

Zelf doe ik ook het liefst alles alleen. Maar op een dag zei iemand tegen me: zeg toch eens ja als iemand zijn hulp aanbiedt. Je belast die ander er niet mee, sterker nog, je doet hem of haar er een plezier mee.
Want dat is het natuurlijk: we vinden het fijn om een ander te helpen, het geeft ons een goed gevoel.

Maar wat als het die ander helemaal geen fijn gevoel geeft?
Als die ander het juist fijn vindt als je niet helpt?

Dat soort kwesties doen zich vaker voor in het leven.
Het is moeilijk om te beseffen en te aanvaarden dat je een ander meer helpt door hem niet te helpen.

Ondertussen doe ik af en toe wel eens een heel klein dingetje.
Zo gaat het.
Bij ons dan.

Gisteren las ik dat vrouwen gemiddeld drie uur per week bezig zijn om de huishoudelijke klusjes die hun partner heeft gedaan over te doen, omdat die partner het niet goed deed.

Mijn man vouwt de was helemaal verkeerd op, zei vandaag iemand.
Alsof dat kan, de was verkeerd opvouwen.

Bij de kapper lees ik in een Happinez de column van Marjoleine de Vos, die zulke mooie, ware dingen zo mooi op kan schrijven.

Deze keer gaat het erover dat we samen willen zijn om dingen te kunnen delen, vertellen, omdat ze dan pas waar zijn.

En over niet samen zijn. Dat mensen het vaak sterk van je vinden als je zegt dat je goed alleen kan zijn. Alsof dat beter is dan niet goed alleen kunnen zijn.

Dat dat laatste logischer is, omdat mensen geen eenlingen zijn, net als apen en varkens.

Hij bladert door een klein foldertje.
Weet je wat je allemaal wel niet bij bol.com kunt kopen?
Ik weet het niet.
Hij kijkt op internet.
Selexyz kon in 2002 bol.com kopen voor 200.000 euro en nu heeft Ahold er 350 miljoen voor betaald.
Met Selexyz gaat het slecht.

Ik knik.
En zeg dat ik nooit wat bij bol.com ga kopen.
Want ik wil niet dat het slecht gaat met Selexyz en met alle andere boekhandels.
Ik heb geen hobby’s maar naar de boekhandel gaan is nog wat er het meest op lijkt. En het is ook een van de favoriete uitjes van mijn dochters. En ik ben er elke week minstens een half uur. En ik vind het heerlijk om boeken te bekijken, op te pakken, door te bladeren, te kopen.
En het is zo heerlijk rustig in een boekhandel.
En het is er fijn.
En ik wil niet dat boekhandels verdwijnen uit de winkelstraten.

Misschien vonden mensen vroeger kruideniers ook wel heel erg fijn, bedenk ik bijna gelaten. En echte bakkers en slagers en groenteboeren. En die zijn ook allemaal verdwenen. En supermarkten zijn best fijn.

Maar toch.
Ik ga niets kopen bij bol.com, en al strijd ik helemaal in mijn eentje tegen deze ontwikkeling, het kan me niet schelen, ik wil dat boekhandels blijven bestaan.

Zorgen over je kinderen zijn vaak je eigen zorgen, en niet hun zorgen.

Ze was aangereden op een kruising. De auto kwam van rechts maar ze had hem echt niet gezien. Geen spoedgeval. Wel knie gebroken. Je kon beter je onderbeen breken. Elke drempel deed pijn in de ambulance. Knie in gips. Moest slinken. Toen operatie. Nu op slee, die het been doet bewegen. Vierentwintig uur per dag. Een vriendin belt. Daarna belt nog iemand. Ik ben populair, zegt ze. Haar vader werkt ook in het ziekenhuis.

Hij was in een mes gelopen dat op het aanrecht lag. Een ikeames. Een koksmes. Ze geloofden hem niet in de ambulance. Ze vroegen: En wat is er nou echt gebeurd. Zeven minuten had hij aan de telefoon gezeten. Hij wilde naar huis. Maar de artsen hadden nascholing. Wil je een pepermuntje?

Binnen de kortste keren wist ik heel veel van mensen die ik helemaal niet kende en die ik nooit zou leren kennen.

En ik wist dat zij die ochtend niets wilden missen van ons. Niets van wat ze zeiden, niets van wat we deden. Geen blik, geen woord, geen kus, geen omhelzing.

Het totale gebrek aan privacy in de vierpersoonskamer waar we moesten wachten op de operatie van mijn vriend was verbijsterend. Bij geen enkele medische handeling, bij geen enkele uitleg, bij helemaal niets werd het gordijn dichtgedaan, nooit werd iets alleen tegen ons gezegd.

Bij het postkantoor en voor de incheckbalie op het vliegveld moet je achter een streep blijven wachten. In 2012 blijft in een ziekenhuis niets voor de ogen en oren van andere patienten verborgen.

Ze hadden gevraagd waaraan hij geopereerd moest worden en ze vonden hem niet te benijden  en dat was hij ook niet.

Ik had hem uitgezwaaid bij de lift en kwam mijn tas ophalen. Nu moet je wachten, zeiden ze. Rot he. Ze begrepen het wel. Want achteraf hadden ze gehoord hoe hun vriend en vriendin in spanning hadden gezeten. Erg voor je, zeiden ze. Ze waren er voor me, de mensen die ik niet kende en die ik nooit zou leren kennen.

Toen vroeg de jongen van het Ikeakoksmes: Maar waaróm moet hij eigenlijk geopereerd worden?

Hoe kan je nou te lief zijn voor deze wereld.
Hoe kan dat nou?