Om kwart over acht moesten we op school zijn. De klas ging op excursie en ik was wegbrengmoeder.

Heb je snoep in de auto?, vroeg een meisje toen we naar de auto liepen.
Het leek mij nogal vroeg voor snoep.

Ik wil niet op een onderzitter, zei een ander meisje.
Ik gooide de onderzitter in de achterbak.

Ik wil muziek!
Ik zette de radio aan.

(Ondertussen gingen de gesprekken over wintersport – ik ga twee keer per jaar – de maaltijden in een hotel – drie gangen – en over de zomervakantie – wij gaan met een camper door Amerika reizen.)

De muziek moet harder!
Ik vond het hard genoeg.

Ik wil een ander plaatje!
Ja, daag.

Twee kinderen heb ik maar soms denk ik dat ik helemaal niets van de kinderen van deze tijd af weet.
Of dat wij de onze veel te bescheiden opvoeden.
Of dat ze te bescheiden zijn.

Ik wil best rekening met hem houden, maar dan moet ik wel weten wáár ik rekening mee moet houden.

(De wijsheid van een 19-jarige).

gevonden

En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering
naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Uit De Profeet, Kahlil Gibran

Ronald was een grote imposante man, van 2 meter 10 lang, en 2 meter 10 breed, zo ongeveer.
Ik had hem gevonden op internet.
Hij kwam diezelfde dag nog.
Pijpenstelen regende het die ochtend. Het water stroomde door het plafond van de gang naar beneden. In al mijn onwetendheid, onkunde en onhandigheid had ik bij het schoonmaken van het doucheputje kennelijk wat rubbers losgedraaid.
Ronald draaide ze vakkundig weer vast, liet de kraan lopen en constateerde dat het niet meer lekte.

Ik heb nog een probleem, zei ik.
En vertelde van de lekkage, die op de buitenmuur een grote donkergrijze vlek veroorzaakt en er voor zorgt dat bij regen de electriciteit boven uitvalt.
Ronald ging kijken.
Hij kon alleen niet door de deur naar het dakterras.
Toen mijn tas vorig jaar werd gestolen en mijn bankrekening werd leeggeplunderd heb ik nieuwe sloten genomen. Ik was even vergeten dat er boven ook een deur zit.

Met zijn grote lichaam klom Ronald door een bovenraam naar buiten. Hij inspecteerde het dak, zag dat er een kitprobleem was, klom door het raam terug naar binnen, ging naar zijn auto om een kitapparaat te halen, ging weer naar boven, klom door het raam, kitte de scheur dicht, wurmde zich weer naar binnen, dronk beneden een kop koffie en vroeg toen of ik contant kon betalen.
Jawel, zei ik. Hoeveel is het?
Twintig euro, zei Ronald.

Wat een mooie kinderen, zei een oudere dame tegen mij.

Ja, zei ik. Ik vind ze ook heel mooi. Soms denk ik: zijn ze echt van mij?

Ze zeggen wel – uw kinderen zijn uw kinderen niet, zei de vrouw.

Daar moest ik even over nadenken.
Maar het is zo.

Honderdzeventig gemeenten steunen inmiddels de motie kinderpardon, die de regering oproept om te voorkomen dat kinderen die acht jaar of langer in Nederland zijn het land uit moeten.
Deze motie is gesteund door 89 lokale CDA-fracties, stond zaterdag in dagblad Trouw.

Maar de kans dat er iets geregeld gaat worden voor deze kinderen is klein.
Het CDA in de Tweede Kamer voelt er niets voor, omdat maatregelen ‘indruisen tegen de Nederlandse asielprocedure’, zo staat in het artikel.

Asielzoekers mogen volgens het CDA wel in beroep gaan tegen afwijzingen ‘maar het is hun eigen verantwoordelijkheid als dit leidt tot langdurig verblijf en worteling van hun kinderen in de Nederlandse samenleving’.

Ik word er een beetje onpasselijk van.
Het CDA in de Tweede Kamer zegt: het is de eigen verantwoordelijkheid van de vluchtelingen als schrijnende toestanden ontstaan.

Die schrijnende toestanden kunnen alleen maar ontstaan omdat de asielprocedure zo is, en dat lijkt me de verantwoordelijkheid van de politiek.
Maar los van politiek en procedures wil je toch geen land zijn dat zo met mensen om gaat, met kinderen die hier soms zijn geboren, die hier groot zijn geworden, die de taal spreken, die hier van alles hebben.

Maar zo’n land zijn we wel.
En waarom?
Omdat het CDA in de Tweede Kamer regeert met de VVD en gedoogsteun krijgt van de PVV.
Of zoiets.

Ze zijn vies en ze blijven altijd over.

Ik geloof niet dat er iemand is op de hele wereld die ze volgaarne opeet.

Maar waarom zitten ze er dan in?

Zijn ze misschien heel erg goedkoop om te maken? Worden ze gemaakt van het restafval van de andere?

Is het een marketingtruc – dat we door deze dingen die we niet eten sneller een nieuwe zak kopen?

Ik snap er niks van.

Ik snap er niks van dat in zakken Engelse drop nog altijd die harde zwarte taaie dropstaafjes zitten, die werkelijk niet te eten zijn.

Maar hoe weet je dan of je verliefd bent?

Nou, als je verliefd bent dan denk je heel veel aan iemand, en die wil je dan heel graag zien, en als je hem ziet dan ben je helemaal blij en vrolijk en de wereld lijkt mooier en alles ziet er anders uit en het gras is groener dan anders.

Ok.

Maar ik weet niet meer hoe het gras er vanochtend uitzag.

In de stad waar ik werk was een brand in een leegstand pand. De omwonenden moesten hun huis uit, want de brandweer dacht dat het vuur misschien kon overslaan.

Het is natuurlijk vervelend, als je op zondagochtend je huis uit moet. Wat de bewoners ook heel vervelend vonden is dat de gemeente ze geen plek had aangeboden om koffie te kunnen drinken.

Dat vond ik raar. Ik zou liever in een cafe koffie gaan drinken, of bij mijn ouders. Of een stukje wandelen.

Als er iets gebeurt gaan veel mensen zich meteen als slachtoffer gedragen. Alsof ze zelf niets meer kunnen. Alsof alles de schuld is van de overheid die ze ook onmiddellijk moet gaan helpen.

Terwijl ze er aan de andere kant als de kippen bij zijn om te klagen over de bureaucratie, de bemoeizucht en de betutteling van diezelfde overheid.

Een kopje koffie willen krijgen van de gemeente, dat vind ik nou de tuttigheid ten top.

Maar voor je het weet staan er weer letselschadeadvocaten op voor de bewoners die ‘urenlang over straat zwierven’. En die dienen dan een claim in, voor vier kopjes koffie. En een broodje kaas.

Als je nou toch moet worden wie je bent, zoals alle zelfhulpboeken en goeroes vertellen, hoef je dan bijvoorbeeld nooit meer op te ruimen?