In de vakantie kon ik ineens weer lezen.
We aten koolhydraatarm. Dat konden we.
We zwommen en we gingen elke dag naar het fitnesscentrum.
Voor die tijd dronken we geen wijn.
Dat konden we.
We konden alles.

Uitgerust kwamen we terug.
Vol goede voornemens.

Sindsdien heb ik geen letter meer gelezen in het mooie boek dat nog niet uit was.
Ik ben niet gaan sporten.
Niets smaakt me beter dan vers brood.
Het heeft vijf dagen geduurd voordat er een nieuw stukje verscheen op dit blog.
Ik drink meer dan goed voor me is.

Als ik veertien was zou ik zeggen:
fml.
Maar ik ben geen veertien.
Ik ben 46 en ik krijg mijn leven niet op orde.

De jeepsafari. Een boottocht van drie uur. Een bezoek aan een Turks badhuis.
Enthousiast kruiste de meneer van de reisorganisatie aan welke excursies geschikt zijn voor kinderen.
Hij kon ook niet weten dat onze jongste dochter wagenziek is, dat wij een half uur op een boot al heel erg saai vinden en dat we er niet van houden als vreemde mensen aan onze lijven zitten te friemelen in een soort sauna waar het vast snikkieheet is.

En deze, vroeg de vriendin die met ons mee was op vakantie in Turkije. Nee, zei de meneer van de reisorganisatie. Die raadden wij nooit aan voor mensen met kinderen.
Maar onze kinderen vonden het leuk om een opgegraven Romeinse stad te bezoeken, het op een na best geconserveerde amfitheater ter wereld en een waterval.

(En dan niet aan de meneer van de reisorganisatie gaan vragen waar het best geconserveerde amfitheater ter wereld staat, he)

En dus stonden we op de dinsdag in de meivakantie vrolijk om kwart voor zeven op, om op tijd te zijn voor de bus die ons om tien voor acht kwam halen.
Om kwart voor negen belde de meneer van de reisorganisatie ons terug.
De excursie ging niet door, er waren niet genoeg deelnemers.

Het zal mijn niet verbazen als de excursie nooit doorgaat op dinsdag.

Maar wat kan het ons schelen.
Wij hadden een heerlijke vakantie.