De gordijnen zaten potdicht. Ik hoorde de stemmen van kinderen en van hun moeders buiten in onze straat, waar alle geluiden prachtig weerklinken.
Je hoorde de moeders lachen en praten.
Deze moeder zei alleen maar: we doen niet open, hoor.
Het was weer tijd voor de jaarlijkse ergernis.
Mensen die hun kinderen langs de deuren laten gaan met een lampion, terwijl ze zingend om snoep vragen. Dat was vroeger een leuk idee, toen een kauwgombal zoiets was als een nieuw paar Uggs nu. Maar nu komen kinderen bijkans om in kauwgom, lolly’s, spekkies, drop en wat al niet meer.
Dus terwijl andere moeders vrolijk langs de deuren liepen met hun zingende kinderen en juichten om elke nieuwe chocoladereep zat deze moeder binnen te klagen dat het waanzin was.
En dat we niet open zouden doen.
Ze bellen hier toch niet aan, zeiden mijn dochters.
In het speeltuintje op twintig meter van ons huis hing een brief waarin stond dat kinderen alleen zouden aanbellen bij huizen met een kaars of een ander lichtje voor het raam.
Behalve dat er moeders waren die vrolijk, lachend en juichend met hun kinderen langs de deuren gingen waren er dus ook moeders die in de straat briefjes ophingen om uit te leggen hoe Sint Maarten werkt.
Ik bedacht me dat ik weer eens helemaal niets begreep van de wereld in het algemeen en van die van moeders in het bijzonder.
Gelukkig kan ik op mijn beurt rekenen op meer begrip dan ik verdien.
We vinden het niet erg, hoor, want het is buiten veel te koud, zeiden mijn dochters.
Average Rating: 4.7 out of 5 based on 261 user reviews.