Op een weblog van een schrijfster las ik dat ze na twee jaar tot de conclusie was gekomen dat haar nieuwe boek niet zou worden wat het worden moest. Nu gaat ze opnieuw beginnen.

Met een mengsel van jaloezie en bewondering las ik het.

Jaloezie omdat zij is wat ik zou willen zijn.
En bewondering omdat ze niet opgeeft, wat ik al lang zou hebben gedaan.

Meestal gooi ik het bijltje er al bij neer voordat ik ben begonnen.
Als je het niet probeert kun je ook niet mislukken.

Ondertussen hoop ik dan wel altijd stiekem een beetje dat iemand zegt: doe het nou maar, doe het desnoods voor mij.

Plannen, ambities, dromen, als ze niet aan je zijn besteed, dan kun je ze beter niet hebben.
Je komt er alleen zo moeilijk van af.

Op de terugweg van de Efteling hoorden we op Radio 1 het nieuws.

Het eerste item ging over de aanval van Israel op de Palestijnen in de Gazastrook.
Het tweede item ging over Sinterklaas.
Die was goed aangekomen in Roermond.
Met een kleinere boot dan gewoonlijk, maar het paard stond gelukkig aan de wal op hem te wachten.
Meer mensen dan ooit waren op de intocht afgekomen.

Hoe kan dat nou, vroeg ik aan een man op de borrel waar we inmiddels waren.
Dat komt door de crisis, zei hij.
Ik keek nog verbaasder.
Hij knikte. Ja, dan zoeken mensen samen naar hoop.

Ik zag die mensen ineens allemaal voor me, samen zoekend naar hoop onder een valse baard en een gehuurd habijt.

Wij kwamen net van de Efteling, maar feitelijk waren we er nog steeds.

Zijn naam moest ik opzoeken, want die was ik alweer vergeten.
Tim Ribberink was het, de jongen die zelfmoord pleegde omdat hij voelde dat hij overal en altijd werd gepest.
Over een paar weken of een paar maanden gebeurt er weer iets waardoor we allemaal zeggen dat pesten heel erg is.
En dan vergeten we het weer.

Hartverscheurende verhalen lees je soms over kinderen die worden gepest, over volwassenen die zijn gepest, van ouders van gepeste kinderen.
Achter ieder gepest kind staan minstens twee pesters.
Maar verhalen over pesters lees je nooit.
Verhalen over ouders van kinderen die pesten hoor je ook nooit.

Alsof ze niet bestaan.
En zolang zij niet bestaan, of niet durven te bestaan, blijft het pesten bestaan.

Rond elf uur werd het plotseling licht rond de boerderij.
Auto’s reden het erf op.
De bewoners van de boerderij die lagen te slapen werden wakker, van de fel schijnende lampen, de dichtslaande deuren.
Wat de bewoners die nog wakker waren dachten, dat weet ik niet.

Euforisch is de stemming nu er dankzij het grootschalige DNA-onderzoek een verdachte is gevonden van de moord op Marianne Vaatstra. Een enorme opluchtig, een grote doorbraak, een terechte beloning voor vasthoudendheid.

Maar hoe onvoorstelbaar erg moet het zijn als na dertien jaar blijkt dat je man, je vader, je zoon, hoofdverdachte is van de verkrachting van en de moord op een 16-jarig meisje.

In de schoolgids staat dat het de bedoeling is dat kinderen gezonde traktaties uitdelen op hun verjaardag.
Soms heb ik de neiging om aan de schoolleiding te vragen waarom dat eigenlijk in de gids staat.
Er gaan kilo’s snoep de klassen rond.

Er zijn kinderen die medelijden hebben met de onze omdat die altijd fruit meekrijgen voor in de kleine pauze.

Vorig jaar stond er ‘snoep’ op het lootje dat onze oudste dochter in de klas had getrokken.
Snoep?, zei ik. We kopen gewoon een echt cadeau, hoor.
Bij de sinterklaasviering waren vooral de grootste zakken snoep geprezen en begeerd.

Ik kan daarom de mevrouw wel begrijpen, die samen met haar zoon rauwe groenten eet, fruit en noten. Haar zoon krijgt thuis les, omdat het ondoenlijk is om op de middelbare school gezond te eten. Gisteren zat ze bij Pauw en Witteman, die kritischer waren dan ooit.

Waren we met z’n allen maar zo kritisch op elkaar, die onze kinderen en onszelf volstoppen met suikers, zoetstoffen, gemodificeerd zetmeel, E-nummers, smaakversterkers, kleurstoffen, verkeerde vetten en wat al niet meer. Allemaal voedingsstoffen van nul en generlei waarde, die meer schade aanrichten dan we beseffen.

De gordijnen zaten potdicht. Ik hoorde de stemmen van kinderen en van hun moeders buiten in onze straat, waar alle geluiden prachtig weerklinken.
Je hoorde de moeders lachen en praten.

Deze moeder zei alleen maar: we doen niet open, hoor.

Het was weer tijd voor de jaarlijkse ergernis.
Mensen die hun kinderen langs de deuren laten gaan met een lampion, terwijl ze zingend om snoep vragen. Dat was vroeger een leuk idee, toen een kauwgombal zoiets was als een nieuw paar Uggs nu. Maar nu komen kinderen bijkans om in kauwgom, lolly’s, spekkies, drop en wat al niet meer.

Dus terwijl andere moeders vrolijk langs de deuren liepen met hun zingende kinderen en juichten om elke nieuwe chocoladereep zat deze moeder binnen te klagen dat het waanzin was.
En dat we niet open zouden doen.

Ze bellen hier toch niet aan, zeiden mijn dochters.

In het speeltuintje op twintig meter van ons huis hing een brief waarin stond dat kinderen alleen zouden aanbellen bij huizen met een kaars of een ander lichtje voor het raam.
Behalve dat er moeders waren die vrolijk, lachend en juichend met hun kinderen langs de deuren gingen waren er dus ook moeders die in de straat briefjes ophingen om uit te leggen hoe Sint Maarten werkt.

Ik bedacht me dat ik weer eens helemaal niets begreep van de wereld in het algemeen en van die van moeders in het bijzonder.

Gelukkig kan ik op mijn beurt rekenen op meer begrip dan ik verdien.
We vinden het niet erg, hoor, want het is buiten veel te koud, zeiden mijn dochters.

Bloggers zijn de popsterren van morgen, staat met grote letters boven een artikel in Het Parool.
Dat vind ik grappig, want van alles wat ik zou kunnen worden staat popster ver onder postbode, de enige andere optie in mijn geval.
Maar een blogger ben ik mooi wel.

Het artikel vertelt over succesvolle bloggers die zelfs een bovenmodaal inkomen bij elkaar schrijven.
Helaas verdien ik helemaal niets met dit weblog (en ik val ook nog in de groep die door het nieuwe kabinet het zwaarst wordt getroffen – alleenstaande ouders met kinderen, en dan heb ik ook nog een geheel aflossingsvrije hypotheek).
,,Je hoeft niet eens zo goed te zijn. Je bent al beter dan anderen als je volhoudt.”

Een blogger ben ik dus mooi wel en een weblog heb ik ook nog steeds, al voelt het soms als een fossielen last vergeleken met allerlei apps en vooral met facebook.
Maar ‘bloggen is weer terug’, schrijft Het Parool.
Dat u het weet, precies in de week dat u met elkaar de 200.000 pageviews doorbreekt.
Een kleine stap voor de mensheid, een heuse stap voor www.dewerkendemoeder.nl.

Page Loads Unique Visits First Time Visits Returning Visits
Total 199,987 118,360 70,797 47,563

Vandaag staat in de Volkskrant een uitleg over de koopkrachtdaling door het regeerakkoord.
Het lijkt inderdaad nogal voorbarig nieuws dat ‘gewone’ mensen honderden euro meer zorgpremie gaan betalen per maand en er ook anderszins enorm op achteruitgaan.
Lekker gecommuniceerd, dat regeerakkoord.
Goed gedaan, in tijden van economische crisis, waarin mensen maar een klein zetje nodig hebben om de hand nog meer op de knip te houden, wat leidt tot een nog hogere berg aan spaargeld in dit land en tot nog meer economisch leed.

(Ik heb het in dit stukje natuurlijk niet over mensen die nu al nauwelijks rond kunnen komen, maar over deze groep:
Uit voorzorg voor tegenslagen zoals werkloosheid zetten Nederlanders steeds meer geld op spaarrekeningen, ondanks de lage rente. In het eerste halfjaar van 2012 hebben Nederlanders ruim 15 miljard euro gestort op spaarrekeningen. Dat komt neer op 83 miljoen euro per dag.
In dezelfde periode vorig jaar was dat 11,8 miljard euro.)

(bericht van nujij.nl, augustus 2012)

Ondertussen overweeg ik de actiegroep Stop de Crisis op te richten.

Ik heb ze gekregen van de moeder van een collega. Zij heeft ze alledrie gelezen. Ze is in de zeventig.
(de buurvrouw)

Als je de seksscenes overslaat dan is het toch wel interessant om te lezen hoe de karakters zich ontwikkelen.
(de mevrouw van de boekhandel tegen een klant)

Het is een mooi liefdesverhaal.
(een liefhebster op tv)

Ik heb ze voor mijn man verstopt, stel je voor dat ie op een idee komt.
(een collega)

Vijftig tinten grijs, gaat dat over het weer in Nederland?
(iemand op twitter)

En nu is het tijd voor de volgende hype.
(dat zeg ik).

Hoeveel ons – rijk en arm en modaal – het nieuwe regeerakkoord gaat kosten weet nog niemand precies.
Ik zag deze week al veel besparingstips voorbij komen.
Iemand zei: ik ga wel twee keer in de week brood eten als avondmaaltijd.

Het zal me niet verbazen als winkeliers, restauranthouders, autoverkopers, keukenzaken, aannemers, makelaars, vakantiehuisverhuurders en kinderdagverblijfeigenaren deze week al het effect hebben gemerkt van het regeerakkoord. Alsof ze het nog niet moeilijk genoeg hebben.

De gevolgen zijn nog niet helemaal duidelijk maar dat de crisis nog wel even gaat duren, dat is in elk geval een zekerheidje waar we ons aan vast kunnen houden.