Bij tijd en wijle denk ik eraan.
Vooral onder de douche.
Drie maanden naar Australie, samen met mijn dochters.
Samen zijn, weg van alles, weg van de dagelijkse beslommeringen en beslissingen, alleen maar nadenken over de existentiele vragen: waar zijn we, wat zien we hier, wat eten we, waar gaan we naar toe, hoe komen we daar. En alleen maar existentiele woorden zeggen: wat is het hier mooi, ik vind je lief.
Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren.
En misschien sta ik zelf ook wel tussen mijn eigen droom en daad in.
De vraag is ook of het een mooie droom is.
Misschien is het een laffe vlucnt.
Hard weglopen als iets te moeilijk wordt, de blik snel op iets anders richten.
Daar ben ik heel goed in.
Alsof je jezelf niet meeneemt, naar Australie.
juni 8th, 2012 at 11:51
Ga anders een een dagje naar Antwerpen. Of Aken.
juni 10th, 2012 at 09:22
Je neemt jezelf mee maar je kunt jezelf er ook ontdekken. Maar dat kan tenslotte altijd en overal.