Dat Christiana Curry verliefd is op een vrouw dat lijkt me fijn voor haar, maar dat haar management dat laat weten, dat vind ik schokkend.
Het management van Christiana Curry, het m a n a g e m e n t.
Och mensen, ik snak ook zo naar een management.

Iedereen heeft het heel erg druk maar gelukkig hebben we altijd nog wel wat tijd over om televisie te kijken.
Om precies te zijn: drie uur en zestien minuten per dag.
Zolang kijken we gemiddeld tv.

Wat je allemaal wel niet kunt doen, in drie uur en zestien minuten.

Aan mij ligt het niet, dat gemiddelde. Zelden kijk ik, meestal vind ik er niets aan, vaak heb ik het geduld er niet voor.

Maar de laatste weken zag ik bij toeval – of niet – ineens wel drie prachtige documentaires, via Uitzending Gemist. Ze zijn blijven hangen omdat ik ze heel erg mooi vond.
Gratis tips, voor wie niet kan slapen of na de 3 uur en 16 minuten nog wat tijd over heeft.

1. De Wielerkermis en de Dood
Prachtige documentaire van Wilfried de Jong over Dimitri de Fauw, een succesvolle Belgische baanwielrenner uit een opvallend gezin, die het toch – mentaal – niet redt. Daar blijf je een tijdje stil van.

2. Emile Roemer; tussen pieken en peilen
Coen Verbraak registreert op een mooie, integere manier de vrije val van de SP-leider tijdens de verkiezingsstrijd, die hij begint als premierkandidaat en eindigt als grote verliezer. Als kijker zie je het voor je ogen gebeuren.

3. De Entertainer
Vara-documentaire waarin Paul de Leeuw wordt gevolgd in het jaar dat hij vijftig wordt. Hij blijkt een enorme controlefreak, een vat vol onzekerheid.

Het is tijd om een stap te zetten, las ik vandaag ergens.
Die zin hangt sindsdien in mijn hoofd.

Het liefst zou ik altijd met een grote sprong precies op de plek terechtkomen waar alles is zoals ik het allang heb uitgedacht.
Dat gaat dus niet.
Dus spring ik niet.
Dus kom ik geen stap verder, en treur ik graag een beetje over alle mooie plannen die ik heb gemaakt en die toch niet haalbaar zijn.

Heb de moed en discipline om vandaag te doen wat nodig is, in plaats om te doen wat gemakkelijk is.
Wees bereid de angst te voelen en doe wat je moet doen.

Het is niet de toekomst waar je bang voor moet zijn, het is de zich herhalende geschiedenis die je groei bedreigt.

Het grootste obstakel zijn niet de anderen, is niet de economie, is niet het geld.
Het grootste obstakel, dat ben je zelf.

Als je ouders hoort praten over hun kleine kinderen die slecht slapen of geen groenten eten of niet durven te poepen of geen speelgoed met anderen willen delen, dan denk je, ach, het gaat allemaal vanzelf weer over, het zijn allemaal fases.

Reuze irritant vond ik het destijds als ouders van oudere kinderen je dan een beetje meewarig aankeken, zo met een gezicht van, dat hebben wij ook meegemaakt en dat wat we nu mee maken, dat is pas echt lastig.

Want dat is dan weer een andere fase.
En lastig blijft een zeer relatief begrip.

Gisteren was er een feestje met opvallend veel vrouwen die aan iets anders toe zijn maar geen kant op kunnen, omdat de recessie, hypotheken of andere lasten het onmogelijk maken om nieuwe wegen in te slaan, als die er al zijn.

Ook dat is een fase, heb ik maar bedacht.

Soms moet je je ergens bij neerleggen, zegt iemand, die ongeveer in hetzelfde schuitje zit als ik.
Je hebt gelijk, zeg ik.

Het is een tijdje stil.

Het past eigenlijk niet bij me, zeg ik. Om ergens in te berusten.
Het past ook helemaal niet bij mij, zegt hij.

Het is weer stil.

Dit gesprek heeft ons niets gebracht.
Maar toch ook weer wel.

Nu zit ik met een enorm dilemma, zei ik.
Want hoeveel moet je weggeven, en aan wie?

Onder de douche had ik het geld al bijna opgemaakt.
Mijn huis aflossen, mijn baan opzeggen, met ons samengestelde gezin naar New York en met iedereen die mee wil naar een of ander zonnig oord waar je allemaal je eigen gang kunt gaan maar toch samen bent.
En mijn vader en moeder krijgen ook wat, omdat ze al veertig jaar meespelen en zelden wat gewonnen hebben.
En verder? Wie moest ik nog weer wat geven en hoeveel?
En mocht ik het geld wel allemaal zelf houden?
Benauwd kreeg ik het ervan.

Ja, nu win ik natuurlijk dat miljoen niet, zei ik tegen mijn vriend, die op oudejaarsdag om vijf voor vijf bij de supermarkt de twee laatste halve staatsloten voor me had gekocht.

Achteraf bleek ik helemaal geen enkele kans te hebben gehad op een miljoen.
Er bleek een hoofdprijs te zijn van dertig miljoen euro.
De tweede prijs was een ton.

Maar ik behoorde desalniettemin toch tot de 2, 5 miljoen prijswinnaars van de Oudejaarsloterij.
Vijf euro.
En die wilde ik best delen.