Onderweg naar de zon, in de meivakantie, zag ik in alle vroegte op Schiphol het nieuwste boek van Douglas Kennedy, toevallig een van mijn favoriete schrijvers.
Some girls have all the luck.

Op mijn ligbedje las ik waarover Laura, de hoofdpersoon in “Five days”, sprak met de psychiater van haar zoon.
“Klopt het dat jij altijd het gevoel hebt dat je de dingen beter moet maken?”
Of daar iets mis mee is, vroeg Laura.
“Dat kan nogal ontmoedigend zijn, toch?”, antwoordde de psych. “Ik bedoel: het geluk van anderen, dat is toch uiteindelijk hun eigen zaak? En dat geldt ook voor je kinderen in deze fase van hun leven.”

Het geluk van anderen, dat is uiteindelijk hun eigen zaak, waar je je niet te veel mee moet bemoeien, met keuzes die je moet respecteren.
In de warme zomer leek dat een eenvoudige waarheid.
In de koude lente vergeet ik ‘m nog wel eens.

The first time ever I saw your face
I thought the sun rose in your eyes
And the moon and the stars were the gifts you gave
To the dark and the endless skies

stond er op je geboortekaartje.

Nu moeten jullie even naar buiten kijken, zei de verpleegkundige.
Nooit ging de zon mooier op dan op die dag, precies elf jaar geleden.

Ergens las ik dat per jaar 30.000 kinderen een scheiding meemaken.
Een jaar later ziet ruim de helft van deze kinderen zijn of haar vader niet meer.

Ik zie duizenden bruiden en bruidegommen voor me op de mooiste dag van hun leven, stralend, in prachtige jurken en mooie pakken, omringd door vrienden en familie, ze eten en ze dansen en ze luisteren naar prachtige toespraken. Iedereen is blij of doet blij en iedereen blijft altijd gelukkig en altijd van elkaar houden en altijd samen.

Sprookjes bestaan niet.

De werkelijkheid loopt veel te vaak slecht af, en soms onvoorstelbaar slecht.

Ik weet niet of wetten zijn opgewassen tegen wat mensen elkaar aandoen, of je op cursussen iets kunt leren, of beloftes wat waard zijn, of er iets te doen is om te voorkomen dat de ziekte in je hoofd toeslaat.

Misschien moet het wel thuis beginnen.
Dat je je kinderen leert dat een ander nooit van jou is.
Dat je kinderen nooit van jou alleen zijn.
Gij zult niet doden.

(En het goede voorbeeld geven, wilde ik zeggen, maar dan wordt het moeilijk en is het de vraag of ik recht van spreken heb, want ik heb het huwelijk niet gekund.)

Weet je eigenlijk al wat je later wilt worden?

‘Ja, ik wil bij de manege gaan werken.
Dan is het toch een goed idee als ik EHBO ga studeren?’

Het begon me steeds meer op te vallen. Ik vreesde een nieuwe moderne ziekte. Vergelijkbaar met een midlife crisis, een dertigersdip, het legenestsyndroom of het zwarte pensioengat.
Oprecht bezorgd vroeg ik me af of er misschien wat aan te doen zou zijn.

Wat me dus opviel was de controledrift waar vooral vrouwen in mijn ogen onder lijden.
De drang om het huis altijd netjes te hebben, de administratie op orde, de stapels kleren netjes in de kasten.
De belastingaangifte op tijd de deur uit, de nagels altijd gelakt, de kerstinkopen op tijd in huis, de vakantie ruim van tevoren geboekt.
Een cadeautjesla voor onverwachte gelegenheden, nooit te laat komen, alles op tijd klaar hebben, de kinderen altijd keurig in de goede kleding, de auto geen zwijnenstal, de schuur niet, niks niet.

Echt een engig ding van deze tijd vond ik het.

Tot ik in een boek over persoonlijkheidstypes – het enneagram – las over type 7. Het enige type dat wars is van lijstjes, van op tijd komen, van alles op tijd in orde hebben, van keurig alles altijd goed en ruim van tevoren regelen.

De in mijn ogen beetje griezelige drang tot controle blijkt heel vaak voor te komen.
Het is volstrekt normaal.

Ineens blijk ik zelf de uitzondering.

Je kunt werkelijk van geluk spreken als iemand zijn hele leven van je blijft houden.
Het is geluk, geen vanzelfsprekendheid.
Niet iets waar je recht op hebt.

Happiness is a risk.

Sprookjes bestaan niet.
Behalve dan het verhaal van De kleren van de keizer.

Het stedelijk museum in onze stad kocht een schilderij van Jan Wolkers.
Ik geloof niet dat iemand durfde te zeggen dat het een groot geel vlak was.

Even graag houden we de mythe in stand dat het voor kinderen heel belangrijk is dat er om half vier een moeder thuis zit die met een kopje thee op ze zit te wachten.

Vrouwen waren thuis onmisbaar in de tijd dat ze minstens zes kinderen hadden, de was met de hand moesten doen, sokken moesten stoppen, kilo’s aardappelen moesten schillen en een half uur moesten lopen als ze iets wilden vertellen tegen een vriendin of familielid.

Er zijn nog altijd mensen die zeggen dat kinderen ontsporen, dik worden en volledig mislukken op school als de moeder niet de hele dag thuis is om voor ze te zorgen.

Nergens werken zoveel vrouwen parttime als in Nederland. En vermoedelijk wordt er in geen enkel land zo geklaagd over de combinatie van baan en gezin als in ons land.

De keizer rijdt voorbij in zijn koets en we praten elkaar allemaal na. Wat draagt hij mooie kleren!

Beste mensen, de keizer droeg helemaal geen kleren.
Don’t shoot the messenger.

Minister Jet Bussemaker durft hardop te zeggen dat te veel vrouwen teren op hun man (in Trouw) en het regent reacties van vrouwen die het heel erg vinden dat ze dat doet.

Want och, hoe durft de minister te insinueren dat het niet heel belangrijk en zwaar is wat de vrouw thuis doet. Zoals de goede sokken voor iedereen klaarleggen, huiswerk maken, klokken of zoon of dochter de afgesproken ‘schermtijd’ niet overschrijdt, haar kinderen van hot naar her rijden, gezonde maaltijden op tafel zetten en zorgen dat alles recht ligt in laatje 33 van kast 4.

En als het ongeluk toeslaat en het huwelijk loopt stuk dan moet die man blijven betalen, want daar heeft de vrouw Recht op. Het allerergste zijn de types die jaren na de scheiding nog teren op het geld van hun ex, nauwelijks of niet meewerken aan een gezonde relatie tussen de vader en zijn kinderen, blijven klagen over wat ze is aangedaan en zuchten en steunen onder het zware werk dat ze thuis nog steeds doen, zoals de onderkant van stoelpoten schrobben.

Sommige vrouwen verdienen maar een recht.
En dat is het aanrecht.

Hij is zo aardig, zeggen mensen die het kunnen weten.
Ik ben benieuwd.

De man die ik ontmoet is inderdaad heel aardig.
Ik luister naar hem, vraag eens wat, hij geeft antwoord, vertelt door, blijft aardig, erg aardig, reuze aardig.

Na drie ontmoetingen weet ik meer over hem dan ik wil weten.
Hij weet niets over mij.

Het is inderdaad iemand die heel aardig, echt heel aardig
over zichzelf kan vertellen.

Wat denk je tijdens de twee minuten stilte bij de dodenherdenking?
Ik weet het nooit zo goed.
Deze keer bedacht ik me dat ik nog geld moet geven aan slachtoffers van de oorlog in Syrie.
En dat het misschien een goed idee was geweest om de hele tijd ‘gironummer 555 voor Syrie’ in beeld te brengen.

Maar wij keken naar ernstige gezichten.
Naar het mooi ernstige gezicht van Maxima.
Zou onze koningin bij het denken aan alle gevallenen ook denken aan de uit het vliegtuig gevallen Argentijnen, dacht ik.
Maar er zijn dingen die je niet mag denken.

“Wie dient, denkt niet alleen in ‘ik’. Wie dient, denkt niet alleen in ‘zij’. Wie dient, denkt ook in ‘wij”, zei oud-generaal Peter van Uhm.
Toen dacht ik aan de omgekomen Duitsers, aan wie wij niet mogen denken tijdens de dodenherdenking.
Een typisch geval van alleen denken in ‘zij’, dacht ik.
Alsof daders geen slachtoffers kunnen zijn.
Alsof alleen zij, en nooit wij daders zouden kunnen zijn.