Er is iets heel ergs gebeurd, zegt ze.
Het is uit tussen A en B, raad ik.

Vaak zag ik A om B heen dartelen, met een trotse blik in haar ogen tegen hem praten. Tijdens een uitje van de klas zat ze bij B op schoot.

A is zeker erg verdrietig, zei ik.
Verdrietig en stil, zei mijn dochter.
Maar ik vind dat ze er beter mee omgaat dan C en D, want die maken nu de hele dag ruzie met elkaar. Ze kunnen gewoon niet meer normaal tegen elkaar doen.

Vorige week zaterdag stonden er in Volkskrant Magazine schrijnende verhalen van ogenschijnlijk normale vaders die hun kinderen niet of nauwelijks meer zien. De andere kant kennen we niet, maar ik vermoed dat daar veel woede, wrok en wraak huist.
Het zijn de verhalen van de C’s en de D’s.

Lessen in liefde, in het verlies van liefde, in vergeven, vergeten, de ander in zijn waarde laten, je eigen waardigheid niet verliezen, elkaar respecteren, niet oordelen. Ze lijken mij nuttiger dan de namen leren van oude Romeinse schepen, waar niemand het ooit nog over heeft.

We boekten online twee vluchten, een appartement en een huurauto.
Ter plekke zochten we de leukste restaurants uit via tripadvisor. In achterafstraatjes kwamen we zo bij geweldige eettentjes met de tomtom en soms ook met google maps.
We hadden wifi op de kamer. We maakten foto’s en konden die meteen aan anderen laten zien, als we dat wilden. Ik wist wat een vriendin meemaakte tijdens haar vakantie elders, en waar zij ’s avonds ging eten.

In Lissabon verdwaalden we keer op keer omdat ik thuis had besloten dat een boekje van negen euro wel veel geld was voor een dagtochtje. En we hadden tenslotte al een boekje over Portugal.
Best dom.

Dankzij een local tip op internet eindigden we wel in een leuke cocktailbar van een luxe hotel, met een waanzinnig mooi uitzicht op de stad.

En over een jaar of wat vertelt je telefoon natuurlijk welke kant je op moet en wat er zo bijzonder is aan het pand aan je rechterhand, en hoe laat dat goede visrestaurant in deze zijstraat open gaat.

Vakanties zijn niet meer wat ze waren.
En toch ook weer wel.

We zaten op dezelfde school, hadden hetzelfde beroep, waren ongeveer even oud. Maar we kenden elkaar eigenlijk alleen zoals je elkaar 2.0 kent. We volgden elkaar op Twitter, reageerden op elkaars berichtjes, hij las dit blog.

Ik miste hem zoals je iemand alleen 2.0 kunt missen.

Een vriendin vertelde dat hij nog maar kort zou leven.

‘Het is balen om gegrepen te worden door kanker als je zo vol in het leven staat’, schreef hij.

Ook onze kussen waren 2.0.

Nu is hij er niet meer.
Soms is opgeven wel een optie, namelijk de enige.

‘Twitter en blog door!X’, zei hij.

Dat doe ik Ruud, en deze is voor jou.

Ambitie is iets waar je zelf beter van wilt worden maar waar de mensen in je omgeving vaak slechter van worden, zei iemand vandaag tegen me.
Ik vond ambitieus zijn eigenlijk altijd wel een mooie eigenschap.
Misschien kom ik daar op terug. Misschien hè.

Het is grappig dat veel mensen zeggen: je hebt vast goed nagedacht over je beslissing om bij het bedrijf weg te gaan.
Maar dat weet ik eigenlijk niet.

Hoe goed kun je nadenken over vragen als: vind ik ooit een andere baan? Hoe zal het zijn om nooit meer zo’n goed inkomen te hebben (Nooit Meer)? Hoe zal het zijn als ik niet meer klakkeloos de boodschappenkar kan volgooien, of zomaar kan besluiten om met de kinderen een weekje naar Turkije te gaan. Hoe zal het zijn om geen enkele status meer te hebben. Zal ik jaloers zijn op mensen die carriere maken, interessante vergaderingen hebben, mogen meedenken over belangrijke besluiten?

Je kunt nadenken wat je wilt maar niets is meer zeker.

Behalve dan mijn gevoel, dat zeker wist en weet dat ik het moest doen, dat ik deze kans moet grijpen, dat ik later, als ik groot ben, niet kan denken: maar ik had nog dit en ik had nog dat willen doen, en ik had nog zoveel plannen en er is niets van terechtgekomen. Dat ik niet over tien jaar nog in dezelfde omgeving dezelfde stukjes tik, zonder perspectief op iets anders.

Ben je dan echt voortaan op donderdagmiddag ook thuis, mama?
Ja.
Echt?
Ja.
Mijn dochter straalde.
Een onbetaalbaar gezicht.

En ik dacht: wij gaan het wel redden, is het niet linksom dan is het wel rechtsom.

Er zijn van die kruispunten in je leven waarop je kunt kiezen. Je kunt rechtdoor gaan, op de weg die je kent, met obstakels waarvan je weet hoe je ze moet omzeilen, met een bestemming die vrijwel zeker is.
Je kunt ook kiezen voor een onbekend zijweggetje, met moeilijke stenen waaraan je je kunt bezeren of waarop je je te pletter kunt vallen, maar die je een nieuwe richting biedt en nieuwe uitzichten.

In order to fly you have to let go the world that you’re hanging onto.

Deze week heb ik besloten om gebruik te maken van de vrijwillige vertrekregeling waarmee ons bedrijf ruim 30 ontslagen weet te voorkomen.

Je zou het een economische en mentale kamikazeactie kunnen noemen.
Want misschien zit ik over een half jaar alleen nog maar te huilen op de bank.
En misschien ben ik op een dag failliet.

Maar zo voelt het niet.

Playing it safe is the riskiest choice we can ever make.