Verwachtingsvol, zei mijn collega, toen ik vroeg met wat voor gevoel hij rondliep, op zijn laatste werkdag.
Verwachtingsvol.
De hele dag heb ik het woord ondersteboven gekeerd en opzij gezet en weer naar me toe gehaald, want beter dan met dit woord kan ik mijn eigen gevoelstoestand niet omschrijven.
En zo gebeurde het dat ik gisteren mijn hele hebben en houwen blootlegde bij een meneer die ik alleen nog maar kende via de telefoon. Maar nu weet ik wel wanneer mijn geld helemaal op is en bij welk bestedingspatroon.
Zo ver is het gelukkig nog niet.
Ik kan rustig kijken welke kansen zich aandienen, if any en ondertussen doen wat ik van plan was.
Bij alle mooie plannen die ik heb ontbrak nog een nuttige voor de maatschappij.
Dus keek ik op een website voor vrijwilligers of er een leuke klus is.
Meestal houdt vrijwilligerswerk in dat je bij zieken of gehandicapten op bezoek gaat.
Ik zag huiskamers voor me met dikke, stinkende poezen en smoezelige theekopjes waar ik uit moest drinken. Ik hoorde treurige verhalen van morsige mensen in uitzichtloze situaties in mijn hoofd en bedacht me vervolgens hoe ik tegen alle vrijwilligersregels in deze mensen zou redden met mijn tips. Ga daten! Begin een weblog!
Gelukkig kwam ik even later op het schoolplein de moeder tegen die de bibliotheekzaken regelt op school. Ze vond het fijn dat ik vanaf het nieuwe schooljaar op donderdag- of vrijdagmorgen beschikbaar ben om twintig minuten in de schoolbibliotheek klaar te zitten voor kinderen die hun boek mogen ruilen.