Minstens drie keer wilde ik het hele document in de prullenbak te gooien.
Weg ermee. Slaat nergens op.
Wie denk ik wel dat ik ben dat ik een boek kan schrijven over ouderschap.
Het is helemaal niet goed, het is hartstikke slecht.
Weer een waardeloze kamikaze-actie die alleen maar geld kost, en alles kost alleen maar geld terwijl ik nul, nul, nul, nul, nul uitzicht heb op enig inkomen, ever, ever, ever.

Er is maar een ding dat je droom onmogelijk maakt en dat is de angst om te mislukken, zegt Paolo Coelho.

In mijn telefoon zit een foto van een opmerking die de uitgever schreef, ergens in de kantlijn van het manuscript.
,,Als je je nou nog eens afvraagt wie jij wel denkt dat je bent om dit te schrijven: nou, degene met het grote talent om dit soort briljante short story’s op te tekenen.”

Het is gemakkelijker om toe te geven dat je twijfelt dan om te zeggen dat je trots bent.

Begin november komt het boek uit.

We lazen het Librisprijswinnende boek La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer en de meningen daarover liepen nogal uiteen. Onze boekenclub die ik graag de leukste boekenclub van Nederland noem gaf twee negens en een vier. Twee mensen die het niet zo goed wisten gaven het boek een 7.

Ik was van de 7 want ik wist het niet zo goed. Er zaten mooie zinnen bij, en originele gedachten waar je over na ging denken. Maar het verhaal als geheel, tja, dat was niet mooi genoeg en ik miste geloof ik een plot, ook al schijn je een plot tegenwoordig niet meer te moeten missen.

Een boek met een 7 zou niet zo lang moeten blijven hangen, ook al omdat we al weer toe zijn aan een nieuw boek, maar toch moet ik steeds denken aan het verhaal in La Superba over een Senagalees die met geld van zijn arme familie en arme vrienden via Libie naar Europa vlucht, waar je kan werken en dan miljonair wordt. ,,En iedereen rijdt er in een mooie grote auto, zoals een Mercedes of een Jaguar, en de meeste mensen kopen al een nieuwe als het asbakje vol zit.”
De reis wordt een enorme, onvoorstelbare ramp met mishandelingen, kilometers lang hangen onder een vrachtwagen, eerst twaalf en dan twintig dagen dobberen op een bootje zonder benzine, water en eten op de Middellandse Zee, en eenmaal – wonder boven wonder – in Italie loopt het ook slecht af.

Fantasie en werkelijkheid lopen erg door elkaar in het boek en als dit verhaal de werkelijkheid is dan is het niet de vreselijke werkelijkheid van toevallig een Senegalese vluchteling maar van tienduizenden vluchtelingen of nog veel meer.
Sinds ik het heb gelezen denk ik de hele tijd dat het niet waar kan zijn, maar ik denk dat ik mezelf maar wat wijs maak.

Een meeuw duikt op je neer, krabt je met zijn poot, slaat met zijn vleugel in je gezicht.
Ik schrok me dood, zei mijn dochter, maar ze leefde nog evenveel en even goed als daarvoor.
Ze hoefde alleen haar broodje niet meer.

Dit gebeurt er in onze stad als je een broodje eet op de fiets.

Ergens in Noord-Irak zitten vijftigduizend vluchtelingen zonder water en eten op een berg, die is omringd door strijdkrachten van Isis, waar niemand voorbij kan of durft.
Niemand op de hele wereld.