Vijf maanden geleden reed ik voor het laatst de zestig kilometer tussen mijn werkplaats en mijn woonplaats.
Het was een grijze, grauwe dag.

De dingen die ik nu doe zijn leuker dan de dingen die ik daar deed.
Dat niemand je vertelt wat je moet doen en hoe je moet doen, geeft ruimte in je hoofd en rust in je leven.

Maar soms ben ik jaloers op mensen met een leuke baan, fijne collega’s, voldoende uitdaging, een goed salaris en iets wat je status kunt noemen.
Op de vrouw dus die ik was, maar niet kon blijven.

Mijn moeder rookte Peter Stuyvesant en mijn vader rookte zware shag.
Ik vond roken stinken en ontzettend stom.
Soms weigerde ik uit protest de asbak af te wassen.
Mijn vrienden en vriendinnen vonden roken ook stom, dus rookten wij niet.

Voor de spiegel in mijn tijdelijke kamer keek ik of het er een beetje stoer uit zag.
Ik was 20, liep stage en besloot om te gaan roken.

Zelden werd er voor 18 uur gerookt en er gingen dagen voorbij zonder sigaret, soms een week of langer.
Vaak werden er sigaretten in de vuilnisbak gegooid, soms werden die er de volgende ochtend weer uit gevist.
Zo’n roker ben ik, en zo’n roker ben ik gebleven.

Mijn oudste dochter wil graag dat ik drie dagen achter elkaar niet ga roken.
Al twee weken rook ik niet of nauwelijks, mijn sigaretten zijn allang op.
Vanavond kocht ik een nieuw pakje, want op oudejaarsavond wil ik vast met vriendinnen roken.

Vanavond wilde ik er eentje opsteken maar toen las ik een interview met longarts Wanda de Kanter in Volkskrant Magazine: , , Elke dag dat je na je veertigste doorrookt kost je drie maanden van je leven”.
En mijn kinderen hebben al niet eens een jonge moeder.

Dit verhaal kan heel lang worden, maar het kan net zo goed kort blijven.
Want dat pakje gaat natuurlijk gewoon op, ik rook immers maar heel weinig.

Omdat -ie al zeven of acht of misschien wel negen jaar oud is zei ik tegen mezelf dat er een nieuwe moest of mocht komen.
Dus ging ik winterjassen passen.
Laat ik het zo zeggen: de meeste winterjassen zijn nogal pompeus.

Vervolgens bedacht ik dat ik een nieuwe jas ga kopen in de uitverkoop.
Misschien pas ik dan ook in een kleinere maat.
Er is altijd hoop.

Die hoop bracht me bij McDonald’s (ik had alleen nog maar ontbeten immers), bij drie glazen wijn en een ‘borrelplateau’, bij soep en stokbrood en Ritter Sport toe, bij een halve zak chips en nog meer stokbrood met brie en kruidenboter.

Toen ging ik slapen, in de geruststellende wetenschap dat je ’s ochtends altijd iets lichter bent dan ’s avonds.

Hoe breng je de laatste nacht door in het huis waar je zeven jaar woonde met je man, waar je met je kinderen woonde sinds ze enkele uren oud waren, waar ze baby waren en peuter en kleuter. Het droomhuis waarvan je al wist toen je in de tuin stond: hier wil ik wonen, hier zal ik gelukkig zijn.
In dat huis, dus, met je man, met je kinderen. De laatste nacht.

Ik heb geen idee meer. Volgens mij heb ik beter geslapen dan in zoveel nachten daarvoor, toen ik zo vaak zwetend wakker werd met een teveel aan onrust, onzekerheid, twijfel en angst in mijn lijf.

Ik sliep, ik werd wakker, we ontbeten, we verhuisden, we dronken nog wat en toen waren we voorgoed voorbij.

Macbook en schrijfblok op tafel. Daar kwam mijn cappucino, met het wifiwachtwoord. Buiten bij het terras spraken twee politieagenten met een zwerver op een bankje. Af en toe scheen de zon. Op mijn plek op mijn tijd schreef ik wat ik wilde schrijven, zonder dat er iemand was die zei wat ik moest doen, zonder kantoorpolitiek die ik niet snap.
Het voelde alsof ik het cadeau aan het uitpakken was dat ik mezelf had gegeven.

Zo is het niet altijd. Het kan ook als een zware deken over me heen vallen dat ik geen baan meer heb, geen carriere zal maken, geen interessante verhalen heb over mijn werk, niet weet wat er van me terecht moet komen, niet zomaar de nieuwste Mac Air kan kopen, wat ik anders zonder er over na te denken had gedaan.

Maar ik geloof dat het toch niet opweegt tegen het geluk van deze ochtend – living my dream, het bleek te kunnen en te bestaan.
Ik kreeg er een brok van in mijn keel, maar dat hoeft niet iedereen te weten.

Spijt heb ik er nooit van gehad, maar het is wel heel statusverlagend, zei een moeder tegen me op het schoolplein.
Zij zegde vier jaar geleden haar baan op als beleidsambtenaar bij een ministerie.

Dat het statusverlagend zou zijn als ik zou stoppen met werken, dat had ik wel ingeschat. Misschien nog niet eens voor de buitenwereld, als wel voor mezelf. Wie was ik nog, als ik niet meer werkte?

Twee maanden nadat ik afscheid nam van het beroep dat ik 27 jaar was, is het antwoord op die vraag wel duidelijk.
Ik weet het niet.

En wat er van me moet worden, weet ik ook niet.

Maar misschien is dat wel helemaal niet zo erg.

Op school zijn ze bezig met een project over journalistiek.

Heb je al tegen de juf verteld dat je vader en je moeder allebei journalist zijn, vraag ik.
Dat vindt onze jongste dochter niet zo interessant. En trouwens: ‘Jij wás het’, zegt ze.
O ja, zeg ik. En als de juf vraagt wat ik nu ben, wat zeg je dan?
‘Huishoudster.’

Best knap dat ik ben geworden wat ik never nooit had willen zijn.

Met een tas die groter en zwaarder is dan ooit fiets ik met mijn dochters naar school.
De mensen zullen wel denken, die heeft een dikke baan.
Maar er zit alleen maar een dik boek in mijn tas.
En een markeerstift. En een appel.
Door de stad fiets ik en meng me vervolgens tussen de 20-jarigen in een zaal waar je niets mag zeggen en niets mag eten.
Ik denk dat ik ook een jaar of 20 ben.
Af en toe zoek ik de wc die ik steeds maar niet kan vinden en af en toe zoek ik een koffieautomaat, steeds een andere, om de uitdaging erin te houden.
Cappuccino kost 50 eurocent.
Het dikke boek ligt open voor me, naast me tikt een jongen op een computer, er zit een hele rij jongeren naast me te tikken op een computer, sommige meisjes dragen heel hoge hakken, dat verbaast me.
Bij het fietsenrek zie ik een columnist die bekend was van tv, hij lacht naar me, alsof ik ook bekend ben van tv, maar ik ben niet bekend van tv.
Wel speel ik in een toneelstuk.

Verwachtingsvol, zei mijn collega, toen ik vroeg met wat voor gevoel hij rondliep, op zijn laatste werkdag.
Verwachtingsvol.
De hele dag heb ik het woord ondersteboven gekeerd en opzij gezet en weer naar me toe gehaald, want beter dan met dit woord kan ik mijn eigen gevoelstoestand niet omschrijven.

En zo gebeurde het dat ik gisteren mijn hele hebben en houwen blootlegde bij een meneer die ik alleen nog maar kende via de telefoon. Maar nu weet ik wel wanneer mijn geld helemaal op is en bij welk bestedingspatroon.
Zo ver is het gelukkig nog niet.
Ik kan rustig kijken welke kansen zich aandienen, if any en ondertussen doen wat ik van plan was.
Bij alle mooie plannen die ik heb ontbrak nog een nuttige voor de maatschappij.

Dus keek ik op een website voor vrijwilligers of er een leuke klus is.
Meestal houdt vrijwilligerswerk in dat je bij zieken of gehandicapten op bezoek gaat.
Ik zag huiskamers voor me met dikke, stinkende poezen en smoezelige theekopjes waar ik uit moest drinken. Ik hoorde treurige verhalen van morsige mensen in uitzichtloze situaties in mijn hoofd en bedacht me vervolgens hoe ik tegen alle vrijwilligersregels in deze mensen zou redden met mijn tips. Ga daten! Begin een weblog!

Gelukkig kwam ik even later op het schoolplein de moeder tegen die de bibliotheekzaken regelt op school. Ze vond het fijn dat ik vanaf het nieuwe schooljaar op donderdag- of vrijdagmorgen beschikbaar ben om twintig minuten in de schoolbibliotheek klaar te zitten voor kinderen die hun boek mogen ruilen.