Na drie maanden ouderschapsverlof voelt het nog steeds als een enorme luxe om op een gewone dinsdagmiddag ergens met een vriendin te kunnen lunchen.

We deden ook luxe.

We namen een luxe broodje.
BRUSCHETTA met gemarineerde bietjes, courgette-ricotta en sherrydressing € 6, 95

Dat smaakte naar meer.
Naar een onwijs lekkere luxe tosti.
Of zo.

Op blote voetjes onder kromme beentjes rent ze elke ochtend blij de slaapkamer uit de gang in op weg naar de woonkamer
ze vliegt bijna uit de bocht
je denkt dat ze valt maar ze valt niet

zo moet het maar blijven

de dag vrolijk en enthousiast tegemoet dribbelen
bijna de bocht uitvliegen
jezelf staande weten te houden

Na acht vrije dagen vraag ik me ineens af waarom een werkdag acht uur telt.
Wie heeft dat bedacht?
En hoe produktief ben je in acht uur?
En hoe vermoeiend is het om na acht uur werken nog aan een halve werkdag thuis te beginnen?
Is zes uur werken niet veel beter?
Op flexibele tijden: van acht tot twee, van negen tot drie, van tien tot vier, van elf tot vijf, van twaalf tot zes, van een tot zeven, twee tot acht. Werkoverleg standaard van twaalf tot een.

Zes uur werken is beter!
Voor iedereen:
de baas, de klant, de werkende vader, de werkende moeder, het kind, de vriend, de vriendin, de vage kennis, het familielid, de yup die nog zoveel andere dingen wil, de ambitieuze die zich wil bijscholen, de sporter die moet trainen, de mantelzorger
En voor van alles:
de produktiviteit, het werkplezier, de arbeidsgeschiktheid, de doorstroming op de weg, de combinatie werk en zorg, de verdeling van de zorgtaken, de m/v-verhouding op de werkvloer, de gelijke carrièrekansen, het vrijwilligerswerk

En waarom denk ik nou toch dat heel veel vrouwen dit een briljant idee vinden en heel veel mannen absoluut niet?

Heb je oppas geregeld voor morgenavond?
Nee.
O.
Wilde jij gaan dan?
Ja…Jij niet?
Nou, ik ken er niemand.
Nee, ik ook niet, maar ik wil toch wel gaan.

Ga je nog?
Ik weet het niet. Het is naar weer en ik moet met de nachttrein terug.

Gaan jullie vanavond?
Ik heb niet zoveel zin, ik ken er niemand. Hij twijfelt nog. Gaan jullie?
Wij gaan.

Kun je vanavond oppassen?
Waarschijnlijk wel, hoe laat?
Half negen of zoiets, maar ik weet pas om half zes of we inderdaad weg gaan. Onhandig hè. Ik sms je nog. Als jij niet wilt of kunt dan hoor ik het wel.

Wil je nog gaan? Zij gaan ook. Dan wil ik ook wel. De oppas kan.
Ik heb meer zin om zo een fles wijn open te maken en straks de video van de Soprano’s te kijken.
Ik eigenlijk ook. Maar ik voel me zo oud en suf als ik dat zeg.

Hebben besloten om toch niet weg te gaan. Tot vlgnde x!

Wij gaan nog een deuk in de bank zitten. Have fun!

Nog even over dat feest: als er allemaal mensen waren geweest die we kenden dan waren we wel gegaan, toch.

Ja, natuurlijk!

En wat doe je als je een week bent verstoken van internet?

Je leest een boek.
Je spelt de krant.
Je speelt een spel.

Je prijst het papier.

En wat doe je zodra je je eigen achterdeur weer binnenstapt?

Je pakt je laptop.
Je checkt je mail.
Je klikt op je favorieten.

Je vergeet je kinderen
(een boterham te geven).

De werkende moeder is de komende week een vakantievierende moeder.
Het blijft daarom even stil op het weblog.
Ondertussen wordt er hard gewerkt aan een nieuwe site. Details volgen.

Tot volgende week!

(En wat valt het weer tegen, dat wassen, uitzoeken en inpakken)

18:32 • 18-01-2007Blijf binnen
In verband met de storm die het land momenteel teistert, wordt een ieder zeer dringend geadviseerd binnen te blijven. De verwachting is dat dit tot rond middernacht zal duren.

(Bron: www.crisis.nl)

En waar denk ik de hele dag aan?
Aan dat ene stel dat uitgerekend vandaag ging trouwen en zich de hele dag al bezorgd afvraagt of er wel iemand komt op het feest vanavond.
Ik ken ze niet hoor, de mensen die gaan trouwen, maar ze waren er ongetwijfeld maanden mee bezig, het geregel en gedoe heeft ze bijna hun huwelijk gekost voordat het werd gesloten en daarbij een hele sloot geld.
En nu komt er niemand, want iedereen moet binnenblijven van de regering.

Het laat me niet los.

Maar goed dat er geen Freud is die vertelt dat dit komt omdat er op onze trouwerij ook helemaal niemand was.

Met kleine kinderen is het eigenlijk nog best makkelijk.
Als ze echt niet luisteren of iets doen wat niet mag, dan zet je ze even in de gang.
Of je dreigt dat ze het dagelijkse snoepje na het eten niet krijgen.
Of je wacht tot de dwarse bui over is gewaaid.
Misschien zijn deze methodes niet allemaal goedgekeurd door de opvoedpolitie maar ze helpen vaak wel.

Maar dan.
Wat doe je als leidinggevende of diens plaatsvervanger met een collega die niet luistert of die zich niet aan de afspraken houdt.
Je kunt hem moeilijk even op de gang zetten.
Of dreigen dat hij wordt gekort op zijn salaris.
Wachten tot de bui over is gewaaid, dat is ook geen optie. Het is laf en bovendien helpt het niet.

En dus bereid je je voor op een goed en indringend gesprek en dan hoop je er maar weer het beste van.
Maar het liefst zou je zijn ouders bellen om te vragen of ze dat willen gaan doen wat ze vroeger hebben nagelaten.
Hem een beetje opvoeden.

Jeanette Morang is hot.
Zij is de eerste vrouwelijke bevelhebber op een Nederlands oorlogsfregat.
Best een interview waard.

De verslaggever van verschillende regionale kranten begint zijn artikel zo:
Thuis voert zij liefdevol haar vijfjarige zoontje Filip zijn toetje. Op het werk is Jeanette Morang de baas op een schip met 174 bemanningsleden.

En hij sluit aldus af:
Alle aandacht, zelfs Klasgenoten belde, vindt Jeanette Morang overtrokken. , , In Navo-verband kijken buitenlandse collega”s misschien even op, dan gaan we over tot de orde van de dag.”
Net als bij het moederschap.

Een redacteur van NRC Handelsblad begint zijn verhaal zo:

Op de commandotoren hangt Jeanette Morang over de reling en streelt de grijze metalen romp van Hr. Ms. De Ruyter. , , Strak en hoekig.”

Mannelijke verslaggevers mogen vrouw met hoge functie bij marine interviewen.
Mannelijke verslaggevers raken helemaal in de war.

, , Ja!”, kirde de man.
, , Het gaat heel goed met me. Ik heb vandaag kiddydag!”

Kiddydag!
Kiddydag!!??
Kiddydag!!!???

Dat woord moet verboden worden, dacht ik toen ik van het schoolplein af liep.
Het moet niet gekker worden.
Geen wonder dat mensen zich soms zo ergeren aan van die blije ouders die van die belachelijke taal uitslaan.

Maar na een tijdje werd dit gevoel verdrongen door de vraag waarom ik niet gewoon blij werd van deze blije vader met zijn blije woord en zijn ongetwijfeld blije kinderen.

Ik weet het niet.
Maar donderdag heb ik kiddydag!