Prijzencircus. Druuuuk.

Jongen voor de kassa, type nonchalant, hand in zak, roze overhemd, waar is zijn jas, zo warm is het toch nog niet, vraagt aan verkoper, die zeker zijn vader zou kunnen zijn:

Mag ik een I-podje van je.

Die jéugd van tegenwoordig…

”Alles aan mij is nep”, zei ze ooit, ”behalve mijn innerlijk”.

Merkwaardig dan toch, de ophef over het nepzingen van Dolly Parton in Zwolle.

Merkwaardig ook, in een wereld die van nep aan elkaar hangt, met als hoogtepunt of dieptepunt de bijna vijf miljoen neplevens op second life.

De lente is gisteren begonnen: nep. De grote droefheid om overleden sterren: nep. Sterren: nep. De vriendelijke stem van de meneer aan de telefoon die je een verzekering wil aansmeren: nep. Verzekeringen: nep. De baas die zegt dat hij graag je mening wil weten: nep. Bazen, borsten, buiken, billen: nep. Tomaten die je eet: nep. De wereld die je ziet op tv: nep. Tv: nep. Bloemen: nep. Talloze huwelijken: nep.

Maar de poep die vandaag uit haar luier droop, tot op haar knieen, die was echt.

Baby Dry Flex: nep.

(lees hier meer over nep – een postmoderne filosofie van ‘het virtuele’)

Google heeft soms rare ideeen over zaken waar de keurige lezers van deze site belangstelling voor hebben.

We proberen sommige advertentietjes te weren, maar dat lukt nog niet altijd. Er wordt aan gewerkt.

Nieuws uit Belgie.

Mensen boven de vijftig? Mannen toch?

Och arme.

Goed nieuws (vandaag in Trouw) want uit Amerikaans onderzoek blijkt dat vrouwen nu gemiddeld vier uur langer met hun kinderen doorbrengen per week dan hun moeders in 1965, die in de meeste gevallen geen baan hadden.

Ruim veertig jaar geleden was een moeder gemiddeld 10 uur per week uitsluitend met de kinderen bezig, nu is dat 14, 1 uur. Voor vaders geldt een gemiddelde van 7 uur per week, dat is bijna drie keer zoveel als in 1965.

Moeders hebben tijd voor kinderen gewonnen door vaker twee dingen tegelijk te doen, minder uren aan huishoudelijk werk te besteden (min veertig procent), een deel van de vrije tijd in te leveren en korter te slapen.

En nog zeggen de moeders volgens de onderzoekers dat ze te weinig tijd hebben voor de kinderen. , , Het lijkt haast of het niet uitmaakt hoeveel ze doen. Nog is het niet genoeg.”

De sociologen denken dat dat misschien komt omdat ‘de ideeen over wat een succesvolle opvoeding is, de afgelopen decennia enorm zijn opgeschroefd’.

En ik denk dat het ook komt omdat veel vrouwen geneigd zijn te denken dat ze het niet goed genoeg doen, dat het nog wel beter kan.

Als we daar nu eens mee ophouden.

In de categorie een werkende moeder maakt heus wel eens iets mee:

– toen ik vrijdagochtend mijn fiets in het fietsenhok op het werk wilde zetten, lag er een man te slapen op ‘mijn’ plek, in een grote groene slaapzak

In de categorie wat zijn onze kinderen toch leuk:

– de nieuwe standaarduitdrukking van jongste dochter (2) luidt: laat mij maar met rust

In de categorie nieuws:

– flitsscheidingen worden afgeschaft en ouders die gaan scheiden moeten een ouderschapsplan maken met afspraken over financien, opvoeding, wie wanneer voor de kinderen zorgt, hoe wordt beslist naar welke school het kind gaat enzovoort

In de categorie soms zit het mee, soms zit het tegen:

– kinderpoep uit luier gevallen op kleed in slaapkamer en op mijn spijkerbroek

In de categorie ik geloof het zelf niet:

– aardappelen en bloemkool niet goed gaar, sausje aangebrand

In de categorie ik hoop het niet:

– de liefde van de man gaat door de maag

Dat zorgen en dat werken dat combineer ik wel en al die rollen speel ik wel maar wat het leven van een werkende moeder ineens zo zwaar kan maken is de dreigende nadering van een juffendag, zo’n modernistische dag waarop alle leerkrachten tegelijk hun verjaardagen vieren. Van ons kind wordt verwacht dat het drie zelfgemaakte bloemen meeneemt, voor iedere juf een. Want de juffen, zo is ons verzekerd, krijgen liever een cadeautje dat de kinderen hebben gemaakt dan veertien flessen douchegel, zeven dozen bonbons, vier leuke kaarsen en drie lelijke beeldjes, om maar wat te noemen.

Maar een kind van vier kan nog helemaal niet zelf een bloem maken en dus zaten we gistermiddag samen met een berg knutselspullen aan tafel. Gelukkig had zij een plan van aanpak bedacht, maar zo zei ze dat niet, ze zei het zo: ik heb gekeken naar een filmpje in mijn hoofd.

Ondertussen zat er nog niets in of aan elkaar en je hebt toch een beetje het gevoel dat je als moeder niet kunt onderdoen voor al die andere moeders (en die juffen maar verlangen naar een cadeautje dat een kind heeft gemaakt).

Samen kwamen we er wel uit. En het voordeel van een cadeautje maken met een moeder met twee linkerknutselhanden is dat het eindresultaat eruitziet alsof het echt is gemaakt door een kind van vier.

 

Had net een vriendin van een vriendin aan de telefoon die ergens iets over wilde weten.

Ze is bezig met een ambitieus plan, en gelooft er heilig in dat het gaat lukken.

Met een mengsel van lichte jaloezie en grote bewondering luisterde ik naar haar verhaal: wat onwijs onwijs onwijs goed als je met zo’n instelling aan iets begint, en waarom zie ik juist altijd overal eerst en vooral de beren op de weg, en denk ik altijd dat anderen iets beter kunnen dan ikzelf.

De jaloezie ebde weg, de bewondering bleef en de inspiratie is erbij gekomen.

Waar ik precies voor ga dat weet ik nog niet, maar ik ga ervoor.

Nou ja, vandaag dan.

Klein berichtje in de krant:

Mannen gaan beter met stress om

Mannen gaan beter om met stress dan vrouwen en zijn daardoor op het werk beter inzetbaar. Dat blijkt uit de jaarlijkse Bedrijfsgezondheidsindex van Lifeguard. Daarvoor zijn 4000 werknemers van 39 bedrijven ondervraagd. Dit jaar is vooral gekeken naar de verschillen tussen mannen en vrouwen. Vrouwen zijn over het algemeen fitter, eten gezonder en drinken minder alcohol. Mannen scoren beter op ‘omgaan met stress’. (En, let op, want nu komt het:) Zij zeggen vaker dan vrouwen dat zij moeilijke situaties in het werk goed aan kunnen. Vrouwen stellen zich afwachtender op en scoren lager op dit punt.

Raar onderzoek, rare conclusie, raar bericht, rare kop. Maar het staat er wel weer. Er had ook kunnen staan:

Mannen zeggen maar wat.

Mannen scheppen meer op dan vrouwen.

Mannen lijden aan zelfoverschatting.

Vrouwen voelen zich fitter en zijn daardoor beter inzetbaar op het werk.

Vrouwen eten gezonder en drinken minder alcohol en zijn daardoor beter inzetbaar op het werk.

In moeilijke situaties zijn vrouwen afwachtender dan mannen, zij zijn daardoor beter inzetbaar op het werk.

Mannen zeggen dat ze beter inzetbaar zijn maar vrouwen zijn het.

Kleine hondjes zijn het allerbest bestand tegen stress.

Het was te hard om het nog schreeuwen te noemen, het duurde al zo lang dat het meer een soort schor gekrijs was geworden, dat door merg en been en geluidsbarrieres heenging.

Er lagen verschillende opties open.

Boos doen en streng zeggen dat dit natuurlijk niet kon, haar gedecideerd oppakken, weglopen, met liefde proberen haar tot bedaren te brengen, met redelijkheid haar weer rustig zien te krijgen, haar hardhandig terechtwijzen, zelf ook gaan gillen of gaan schreeuwen, hard in haar arm knijpen, hand voor haar mond houden, haar door elkaar schudden.

Dat deed ik allemaal niet.

Ik stond ernaast maar deed net alsof dat niet zo was. Of alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, of dat het anders heel snel weer gewoon zou worden. Met het gezicht op stand supperrelaxed glimlachte ik een beetje naar de minstens vijftig paar ogen die het tafereel op het schoolplein aanschouwden.

Alles was onder controle.