O, wat zien ze er naar uit, de lelijke onaardige stiefzusters van Assepoester.
En Assepoester, die is zo mooi en zo lief.
In een vlaag van opvoedkundig besef probeer ik uit te leggen dat het niet altijd zo is, dat mooie meisjes altijd de liefste meisjes zijn.
Ze kijken me aan alsof ze me begrijpen. , , Maar Assepoester is wel heeeel lief.”
Plichtmatig lees ik het sprookje voor. Ineens heb ik het gehad met Assepoester.
En helemaal als een van onze dochters zich aan het einde afvraagt waarom alle mooie toverdingen verdwenen toen de klok twaalf sloeg, behalve dat ene glazen muiltje.
Tja.

Je moet niet in sprookjes geloven.

Je kunt er je kont niet keren, ze zijn vaak te nat en te vies, je hebt eerst dat gehannes met de bank die de deur dicht moet houden, dan het nog veel grotere gehannes met handdoek en kleren, waarbij er altijd wel een sok op de grond valt, of erger, een onderbroek. En dan doe je je broek aan en dan wordt je broekspijp nat. Enzovoort.

Dat is het leed dat binnenzwembad heet.

Maar nu!

De familiekleedkamer. Er is ruimte om van alles op te hangen en neer te leggen, er is ruimte om te bewegen, er is altijd wel een schone en droge plek te vinden. Wat een verademing, wat een uitvinding, vergeleken met die natte, klamme, en vooral krappe kleedhokjes.

Die ontdekking heeft het moederschap me toch maar mooi opgeleverd, bedacht ik me vandaag, toen wij in een binnenzwembad waren. Net als gisteren, overigens.
Zonder het moederschap kwam ik waarschijnlijk nauwelijks in binnenzwembaden en hoefde ik me zelden druk te maken over kleedhokjes.
Maar dat geheel terzijde.

En nog een terzijde.
Het is heel flauw, maar ook wel weer grappig, dat juist in een Landal Green Park, de plek waar je moet zijn als je wilt zien hoe families zich gedragen als zij langer dan een dag bij elkaar zijn, dat juist daar een k ontbreekt op de deur.
En nu staat er familieleedkamer.

Toevallig zaten er drie vrouwen aan de lunchtafel met nog jonge kinderen.
De baas, die we niet zo vaak zien, voegde zich bij ons.
Hoe is het met de kinderen, jongens, vroeg hij.
Een van de drie moeders begon een verhaal over haar dochtertje dat zindelijk aan het worden is. Hoe het gaat met de luiers en het potje en de kinderbril en de echte wc en hoe het mis ging en hoe het goed kwam en hoe het zo gekomen is.
Althans, ik denk dat het daarover ging.
Na een halve minuut ben ik al afgehaakt.
Ik zat aan tafel als medemoeder van medejonge kinderen en ik dacht alleen maar: wat zijn verhalen over kinderen vaak saai.

Ze zijn alleen leuk als ze over je eigen kind gaan.

Hij staat op de site.

O.

Hij is heel gematigd.

Hmm.

Voor zijn doen, dan.

Ja, weet je, het is misschien heel vreemd, maar het interesseert me gewoon allemaal niet zo.

Maar straks worden er ambassades in brand gestoken.

Daar geloof ik niks van.

(Ben ik de misschien de enige die weinig begrijpt van de heisa over De Film?)

Niet meer koken, dat scheelt in elk geval tijd. Maar daar gaat het hier niet over.

Ze had geen baan meer, haar grote liefde was vertrokken, ze zat te huilen in New York, ze schreef een opiniestuk voor NRC Handelsblad onder de kop ‘Vrouwen zouden nu eindelijk eens echt aan het werk moeten gaan’ en toen was zij ineens Powerfeministe. Na dat ene artikel volgden er meer, er kwam een heuse organisatie (Women on Top) en inmiddels is zij een Bekende Powerfeministe. Zo kan het gaan.

Zaterdag stond er een interview met onze nationale powerfeministe Heleen Mees in Trouw.
Het is te prijzen dat iemand zich inzet voor de emancipatie van de vrouw, voor meer vrouwen aan de top, maar waarom roept zo’n interview dan meer ergernis op dan bewondering? Niet alleen bij mij, zo blijkt uit de reacties op de website van de krant.

Is dat weer zo’n vrouwen-vrouwending, dat vrouwen elkaars grootste vijanden zijn omdat ze elkaar niets gunnen, en al helemaal geen succes?

Of ligt het aan de dingen die zij zegt, zoals:

, , Ik weet dat die strijd lang duurt, maar snappen die vrouwen nou nog niet dat het anders moet?”

, , Ik weet heel goed dat dwangarbeid in strijd is met alle internationale verdragen, maar ik heb het soms zo gehad met de deeltijdfeministes die hun talenten verkwanselen dat ik hem morgen nog zou willen herinvoeren.”

, , Ik geloof dat ik eerder een kind in mijn leven zou kunnen toelaten dan een man. Precies op dat punt word ik tijdens iedere discussie weer aangesproken. Laatst ook weer: Weet je wat jouw probleem is? Je hebt geen kinderen! Ik zou
volgens die spreker ook stoppen, of in ieder geval minder gaan werken als ik eenmaal moeder werd.”

, , Soms denk ik: hoe kan hij nou niet meer van mij houden? In die vraag ligt het antwoord eigenlijk al besloten: natuurlijk houdt hij nog van mij.”

Of komt het door wat ze eerder zei? Bijvoorbeeld dat borstvoeding verboden moet worden omdat het vrouwen maar van het werk afhoudt.

Of komt het toch echt omdat je als werkende moeder vindt dat ze geen recht van spreken heeft totdat ze zelf ervaart hoe het is dat tijdens een zwangerschap de wereld toch een beetje aan je voorbij gaat. Dat je vervolgens met wat geluk op een roze wolk belandt waardoor je boven de wereld zweeft. En dat er dan iets groots en moois en belangrijks in je leven is bijgekomen waardoor de wereld voorgoed is veranderd. En dat je ineens op je werk niet meer zolang kunt blijven als je wilt of als zou moeten omdat er een kind moet worden opgehaald bij de creche.

Of komt het gewoon omdat ze de schuld van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen vooral bij de vrouwen legt?
We horen haar er alleen over dat het zo vreselijk is dat vrouwen niet fulltime werken.
Maar misschien is het wel veel erger dat er nog zo veel mannen fulltime werken.

Waar ik naar verlang vandaag

Waar ik naar verlang vandaag
een frisse zomerjurk te dragen
met blote schouders, een uitgesneden
hals en rug en vooral goed
los om de heupen

waarmee ik dan de tuin in loop
de zon schijnt warm, maar de wind
houdt het draaglijk en brengt
de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die
de jurk al even mooi vindt en samen
trekken we hem uit en hangen hem
aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar
zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar
verlang ik het meest naar vandaag.

Jo Govaerts
uit: ‘Waar je naar zit te kijken’,
Kritak 1994

Zij slaapt met haar hand bovenop haar nieuwste aanwinst.
Op het kussen van onze oudste dochter liggen haar nieuwe wit met zilveren zomerschoenen, met glimmende diamanten en bloemetjes.

Groot, kinderlijk geluk, dat vertedert en weemoedig stemt.

Dat er weiniger auto’s rijden.
Dat je lief voor elkaar bent.
En je moet veel zaaien.

Wat dan?
Bloemen en planten.

Het zijn allemaal dingen die de wereld mooier maken, zegt oudste dochter van vijf. Daar ging het over in de kring op school.

Heb jij ook wat gezegd, wil ik weten.
Nee, ze had wel heel erg haar hand opgestoken, maar ze mocht niets zeggen.
En wat wilde je dan zeggen?

Dat je eerst doet wat de een wil en dan wat de ander wil.

Ik glimlach om haar kleine wereld, waarin het vooral draait om leuk samen spelen, met klasgenootjes of haar zusje.

Maar later denk ik daar toch anders over.
Wat doen wij eigenlijk meer dan voortdurend samen spelen?

Het is helemaal niet zo’n gekke regel, en gemakkelijk is ‘ie al helemaal niet.
Maar de wereld wordt er vast een beetje mooier van.

Oudste dochter staat huilend bij de deur. Ze moet alweer naar school zonder multomap! Iedereen heeft al een map! En zij niet!
Vaag herinner ik me een brief, een van de vele brieven van school, waarin stond dat ze een map mee moesten nemen. Een map, wat voor map, met hoeveel ringen?

Bij de deur van de klas hangt een papier over de paasviering. Ouders mogen broodjes en hapjes maken voor de lunch. Wie mee wil helpen, kan een strookje afscheuren. Als ik het papier zie, zijn alle strookjes al weg. Zo ging het ook al met de oproep voor de paasversieringen maken, het rijden naar de kinderboerderij en het meehelpen met het afscheid van twee juffen.

De ochtend van de paasviering zegt oudste dochter enigszins paniekerig dat ze een bord en bestek moet meenemen. En een placemat. Tja, dat zou best kunnen, denk ik. Ze eten tenslotte samen op school. Waarom weet ik dat niet?
Het is mijn vrije dag, ik moet haar ophalen. Maar hoe laat? Ze blijven op school eten, is de school dan eerder uit?
Man brengt haar weg en belt mij op weg naar het station op. Het bord en bestek waren niet nodig en de school gaat anderhalf uur eerder uit.

Dat de school de volgende dag dicht is, dat weet ik. Het is goede vrijdag. Wij moeten allebei werken en ik ga ervanuit dat het kinderdagverblijf open is. Toch maar even bellen. Gesloten.
Waarom weet ik dat niet? Waarom weet ik zoveel niet?

Moeder zijn van een schoolgaand kind, het is eigenlijk een beetje te moeilijk voor mij.