Ze had geen baan meer, haar grote liefde was vertrokken, ze zat te huilen in New York, ze schreef een opiniestuk voor NRC Handelsblad onder de kop ‘Vrouwen zouden nu eindelijk eens echt aan het werk moeten gaan’ en toen was zij ineens Powerfeministe. Na dat ene artikel volgden er meer, er kwam een heuse organisatie (Women on Top) en inmiddels is zij een Bekende Powerfeministe. Zo kan het gaan.
Zaterdag stond er een interview met onze nationale powerfeministe Heleen Mees in Trouw.
Het is te prijzen dat iemand zich inzet voor de emancipatie van de vrouw, voor meer vrouwen aan de top, maar waarom roept zo’n interview dan meer ergernis op dan bewondering? Niet alleen bij mij, zo blijkt uit de reacties op de website van de krant.
Is dat weer zo’n vrouwen-vrouwending, dat vrouwen elkaars grootste vijanden zijn omdat ze elkaar niets gunnen, en al helemaal geen succes?
Of ligt het aan de dingen die zij zegt, zoals:
, , Ik weet dat die strijd lang duurt, maar snappen die vrouwen nou nog niet dat het anders moet?”
, , Ik weet heel goed dat dwangarbeid in strijd is met alle internationale verdragen, maar ik heb het soms zo gehad met de deeltijdfeministes die hun talenten verkwanselen dat ik hem morgen nog zou willen herinvoeren.”
, , Ik geloof dat ik eerder een kind in mijn leven zou kunnen toelaten dan een man. Precies op dat punt word ik tijdens iedere discussie weer aangesproken. Laatst ook weer: Weet je wat jouw probleem is? Je hebt geen kinderen! Ik zou
volgens die spreker ook stoppen, of in ieder geval minder gaan werken als ik eenmaal moeder werd.”
, , Soms denk ik: hoe kan hij nou niet meer van mij houden? In die vraag ligt het antwoord eigenlijk al besloten: natuurlijk houdt hij nog van mij.”
Of komt het door wat ze eerder zei? Bijvoorbeeld dat borstvoeding verboden moet worden omdat het vrouwen maar van het werk afhoudt.
Of komt het toch echt omdat je als werkende moeder vindt dat ze geen recht van spreken heeft totdat ze zelf ervaart hoe het is dat tijdens een zwangerschap de wereld toch een beetje aan je voorbij gaat. Dat je vervolgens met wat geluk op een roze wolk belandt waardoor je boven de wereld zweeft. En dat er dan iets groots en moois en belangrijks in je leven is bijgekomen waardoor de wereld voorgoed is veranderd. En dat je ineens op je werk niet meer zolang kunt blijven als je wilt of als zou moeten omdat er een kind moet worden opgehaald bij de creche.
Of komt het gewoon omdat ze de schuld van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen vooral bij de vrouwen legt?
We horen haar er alleen over dat het zo vreselijk is dat vrouwen niet fulltime werken.
Maar misschien is het wel veel erger dat er nog zo veel mannen fulltime werken.
Average Rating: 4.5 out of 5 based on 253 user reviews.