Loslaten hè, dat is de kunst, dat hoor je overal. Als je loslaat dan voel je je een stuk beter. Nou ben ik eigenlijk meer van het stevig vasthouden maar vanochtend bedacht ik dat ik toch iets heb losgelaten. Ik heb namelijk bedacht dat het reuze meevalt om 44 te zijn.
Zomaar ineens ben ik iemand geworden die niet meer de hele dag denkt: was ik nog maar 27. Ik zou het nog best willen zijn, hoor, daar niet van, maar er is geen weg terug en bovendien, ik ben natuurlijk nog gewoon 27.
Maar ik ben dus ook 44. En het valt reuze mee, ja.
Als je 44 bent dan schrik je niet meer zo van je grijze haren en bovendien heb je allang ontdekt dat de kapper daar best leuke middelen tegen heeft. Je stort niet in als je naar beneden kijkt en je buik over je broek ziet hangen want hé die hangt daar zo al een tijdje en nou ja, gelukkig hangt -ie nog niet op je knieën. Als je 44 bent dan ben je er ook aan gewend dat je in een winkel een mevrouw bent en voor sommige stagieres een “u”, dat je kinderen geen jonge moeder hebben maar daar verder totaal niet onder lijden, je denkt niet meer om een uur ’s nachts dat je nu eigenlijk in een ontzettend hippe club zou moeten zijn in plaats van in je bed. En in dat bed lig je te bedenken dat je voor een heleboel mooie dingen nog helemaal niet te oud bent. Je bent nog niet te oud om het superleuk te hebben met je kinderen of voor leuke avonden met lieve vriendinnen of om nieuwe stappen te zetten in je werk of waar dan ook, of om vervelende gewoontes af te leren of om te leren breien of om de halve marathon te lopen of om bier te drinken en garnalenkroketjes te eten of om sowieso lekker te eten of om goede seks te hebben of een leuke vakantie.
En wat zeker helpt is de gedachte dat je, als je 49 bent en bijna 50 wordt, dat je dan vast denkt: was ik nog maar 44.
Ik zei het al, 44 zijn valt reuze mee.
Je gaat er alleen een beetje ouwelijke stukjes van schrijven.
Average Rating: 4.4 out of 5 based on 192 user reviews.