Hij vertelde dat zijn zoon een contract heeft voor vijf jaar. Ik keek verbaasd. Bij de luchtmacht, een overheidsinstelling?

We hadden het erover dat korte contracten al heel veel voorkomen in het buitenland en ook steeds meer hier. Logisch, met een recessie. Prettig voor werknemers, die zo een grotere kans hebben om de juiste m/v op de juiste plek te hebben. Maar ook fijn voor werknemers, die zo nieuwe kansen krijgen, of noodgedwongen nieuwe kansen moeten grijpen omdat hun contract niet wordt verlengd. Zo wordt voorkomen dat ze jaren op de verkeerde plek blijven zitten en wegkwijnen. Ja, nee, dienstverbanden van veertig jaar, die zijn toch echt niet van deze tijd.

En zo babbelden wij een nog een tijdje door, die meneer en ik.

En dat terwijl een van ons tweeen al 22 jaar hetzelfde werk doet voor dezelfde baas en dat vermoedelijk nog 22 jaar blijft doen.

Mijn ouders wonen op de zevende verdieping. Hun uitzicht is gigantisch.

Ik stond voor het raam en zag alleen een grote, grauwe, grijze massa.

Kijk nou toch eens naar de lucht met die wolken, zei mijn moeder. Dat is toch práchtig.

Die cd met sinterklaasliedjes begint op mijn zenuwen te werken, mopper ik. Ik kan nu al geen Sinterklaasliedje meer horen en ik moet nog ruim een week. Dat is juist leuk!!!!, zegt hij. Ik zou willen dat mijn kinderen nog in Sinterklaas geloofden.

Een buurman zegt dat zijn dochter een half jaar geleden nog net zo lief en schattig was als die twee van mij maar dat ze nu een draak is. Voor je het weet ben je geen vader meer maar een chauffeur, bromt hij.

Een collega vertelt over een nogal ramperige actie van haar puberdochter. Waren ze nog maar klein, roept ze uit.

En toen heb ik voor de 53ste keer de cd met Sinterklaasliedjes opgezet, een tekening gemaakt voor de hoofdpiet, mijn schoen gezet en Sinterklaas Kapoentje gezongen.

Braaf, met liefde en vol overtuiging.

Ja, je denkt dat je drie punten vette taart moet eten, moddervet, of dat je moet roken, pff wat slecht, of dat je moet drinken, schijnt ook slecht te zijn, of dat je met je hoofd onder de dekens moet gaan liggen, ongezellig, of dat je een lange wandeling door de natuur moet maken, ja dat is vermoedelijk het beste maar daar heb je vaak helemaal geen zin in als je in een teneergeslagen bui bent.

Afijn, teneergeslagen of niet, het schijnt zo te zijn dat je leven een stuk leuker wordt als je een minuut per dag glimlacht tegen de wereld.

Een minuut is helemaal niet lang, hoor.

Maar wie of wat is nou toch de wereld. Nou ja, ieder zijn eigen wereld, zullen we maar denken.

En glimlachen mensen. That will help.

Het was koud, heen en weer lopen hielp niet. Ik ging kijken bij de andere ingang, of ze daar misschien zou zijn. Ik drukte nog een keer op de bel, en klopte op de deur. Ik was ongeduldig en het was nog steeds koud.

Al na vijf minuten belde ik haar op. Ze kwam eraan, zei ze. Over een minuut.

Ik liep weer heen en weer, en vond een minuut erg lang duren, zoals ongeduldigen betaamt.

Daar kwam ze. Sorry dat ik te laat ben, zei ze. Geeft niet, zei ik.

Later mailde ze nog een keer dat ze het vervelend had gevonden dat ze te laat was.

Eigenlijk zou ik terug moeten mailen dat het juist fijn was geweest. Eindelijk drong het eens tot me door dat het best vervelend is om op iemand te moeten wachten, wat mensen heel vaak op mij moeten doen.

Och heden, ik heb weer eens een goed voornemen.

Snel liep ik terug naar de bus om de tas te pakken die ik was vergeten.

Ik holde weer naar de kade waar de boot zich al los maakte van de kant.

Neeeee, gilde ik, en gebaarde naar de kinderen dat ze naar achteren moesten lopen, dat ze niet achter op het dek moesten blijven staan, waar ze vanaf konden glijden, het donkere, diepe water in.

Door de herrie en de wind konden ze me niet verstaan, ik bleef maar zwaaien met mijn armen, naar achteren, zwaar bevangen door de vrees dat mijn oudste dochter naar de kant zou willen zwemmen.

Of ze dat ook echt had geprobeerd, wist ik niet toen ik wakker werd.

Het duurde lang voordat het weer goed kwam met mij vandaag.

Dat was ongeveer op het moment dat ik besefte dat dromen altijd heel iets anders schijnen te betekenen dan je zou denken.

Dus waarschijnlijk win ik deze week de hoofdprijs.

In walking, just walk. In sitting, just sit.

Above all, don’t wobble.

(Yun-men).

wob·ble (wäb??l)

Loslaten hè, dat is de kunst, dat hoor je overal. Als je loslaat dan voel je je een stuk beter. Nou ben ik eigenlijk meer van het stevig vasthouden maar vanochtend bedacht ik dat ik toch iets heb losgelaten. Ik heb namelijk bedacht dat het reuze meevalt om 44 te zijn.

Zomaar ineens ben ik iemand geworden die niet meer de hele dag denkt: was ik nog maar 27. Ik zou het nog best willen zijn, hoor, daar niet van, maar er is geen weg terug en bovendien, ik ben natuurlijk nog gewoon 27.

Maar ik ben dus ook 44. En het valt reuze mee, ja.

Als je 44 bent dan schrik je niet meer zo van je grijze haren en bovendien heb je allang ontdekt dat de kapper daar best leuke middelen tegen heeft. Je stort niet in als je naar beneden kijkt en je buik over je broek ziet hangen want hé die hangt daar zo al een tijdje en nou ja,  gelukkig hangt -ie nog niet op je knieën. Als je 44 bent dan ben je er ook aan gewend dat je in een winkel een mevrouw bent en voor sommige stagieres een “u”, dat je kinderen geen jonge moeder hebben maar daar verder totaal niet onder lijden, je denkt niet meer om een uur ’s nachts dat je nu eigenlijk in een ontzettend hippe club zou moeten zijn in plaats van in je bed. En in dat bed lig je te bedenken dat je voor een heleboel mooie dingen nog helemaal niet te oud bent. Je bent nog niet te oud om het superleuk te hebben met je kinderen of voor leuke avonden met lieve vriendinnen of om nieuwe stappen te zetten in je werk of waar dan ook, of om vervelende gewoontes af te leren of om te leren breien of om de halve marathon te lopen of om bier te drinken en garnalenkroketjes te eten of om sowieso lekker te eten of om goede seks te hebben of een leuke vakantie.

En wat zeker helpt is de gedachte dat je, als je 49 bent en bijna 50 wordt, dat je dan vast denkt: was ik nog maar 44.

Ik zei het al, 44 zijn valt reuze mee.

Je gaat er alleen een beetje ouwelijke stukjes van schrijven.

Steeds als ik iemand hoor zeggen dat zijn puberzoon of -dochter maar niet uit zijn bed kan komen, ’s ochtends, dan denk ik aan de slaaponderzoekers van de Leidse universiteit, die constateerden dat het bioritme van jongeren nu eenmaal zo is dat ze pas later op de ochtend op gang komen. Eigenlijk zouden alle middelbare scholen om elf uur moeten beginnen, zei een van die onderzoekers.

Om elf uur, dat is misschien wat al te drastisch. Maar waarom begint het eerste uur niet wat later, om half tien bijvoorbeeld. Prettiger voor de puber met zijn afwijkende bioritme, prettiger voor de ouder die maar loopt te zeuren: opstaan, opstaan, prettiger voor de spitsuren in gezinnen en op de weg, prettiger voor de leerkrachten met kinderen die zo wat meer tijd hebben om alles op de rit te krijgen, en voor leerkrachten zonder kinderen die iets later kunnen opstaan.

Een win-winsituatie, dus.

Jammer dat veranderen altijd zo makkelijk lijkt, maar nooit gemakkelijk is.

Een collega heeft een zoon die al bijna niet meer in Sinterklaas gelooft. Zijn zoon is bijna acht.

Als ik naar mijn dochter van zeveneneen half kijk, dan denk ik: als ze twaalf is gelooft ze nog dat Sinterklaas bestaat.

Vorige week vertelde een oom dat zijn vader, mijn opa dus, boos op hem werd omdat hij maar weigerde te accepteren dat Sinterklaas een verzinsel is.

Ondanks alles geloof ik weer hardnekkig dat echte liefde bestaat.

Het zal wel in de genen zitten.