In nood leer je je vrienden kennen.
En jezelf.

Iedereen kiest vermoedelijk zijn eigen reddingsboei.
Op de mijne staat met grote letters het woord relativeren geschreven.
Want er zijn altijd ergere dingen.
Veel ergere dingen.
En er zijn altijd zegeningen te tellen.
Veel zegeningen.

Relativeren maakt je bestand tegen grote gebeurtenissen en kleine ergernissen. Mij hoor je niet klagen als het hard regent.

Als je leven verandert, verander je zelf ook.

Ineens vraag ik me af wat er van mij geworden is, na al dat gehang aan die reddingsboei van het relativeringsvermogen.
Een kennis die werkt bij een kleine financiele instelling moest bijna huilen om een werkgerelateerde kwestie.
Ik vond het grote aanstellerij.
En dacht stiekem: ik zit toch ook niet te huilen.

Relativering leidt misschien ook tot zelfmedelijden.
Of misschien lijd ik behalve aan relativering ook aan zelfmedelijden.

Het is te hopen dat ik binnenkort eens moet huilen om een werkgerelateerd akkefietje.
Of om iets anders onbelangrijks.
Het zal me leren.

En dan zal alles weer gewoon zijn.
Of bijna gewoon.
Ook al is niets meer wat het was.
Dat wordt vanzelf immers ook weer gewoon.

Dit artikel is toegevoegd op dinsdag 17 februari 2009 om 18:34 en is terug te vinden in de categorie persoonlijk, vandaag gedacht. Je kan reacties op dit artikelen volgen via RSS 2.0 feed. Je kan een reactie achterlaten, of een trackback maken naar je eigen blog.