Met ongeveer 185.000 andere vrouwen zocht ik gisteren in een schoenenwinkel naar ijstijdbestendige laarzen. Ik wilde ze niet, want ik had voor deze winter al twee paar nieuwe laarzen gekocht, maar daar loop ik al weken mee op eieren om het zomaar te zeggen en daarmee ben ik bovendien genoodzaakt de hele dag door te klagen over koude voeten. Dat schijnt slecht te doen te zijn voor mijn omgeving, die kennelijk niet doorheeft wat het voor mij betekent om maar de hele dag ijspegels aan mijn benen te voelen hangen.
Ik wilde geen warme laarzen die je voeten warm houden en die je voor uitglijders behoeden want zoals gezegd – ik had al twee paar nieuwe laarzen en bovendien zou die verschrikkelijke winter heel snel voorbij zijn, echt heel snel.
Goed, daar stond ik dus laarzen te passen in een soort mierenhopen en om vijf voor vijf had ik ze gevonden, maar toen moest ik snel naar een ander filiaal glibberen want alleen daar hadden ze ze nog in mijn maat.
Sindsdien loop ik buiten weer normaal, hoewel normaal altijd een beetje relatief is in mijn geval, en ik moet zeggen dat de winter een procentje beter is te verdragen als je niet elk moment het gevoel hebt dat je in de sneeuw valt op je billetjes, hoewel billetjes in mijn geval een beetje relatief is.
Afijn, ik was dus best blij.
Tot ik vanmiddag de hele middag op de verjaardag van mijn neefje zat met doorweekte sokken.
Heb ik winterlaarzen gekocht, hadden het horrorwinterlaarzen moeten zijn.
Average Rating: 4.9 out of 5 based on 226 user reviews.