Om me heen zie ik mensen ongelukkig zijn en nare dingen overkomen. De wereld staat in brand en ergens in mijn middelpunt zit ik stilletjes gelukkig te zijn. Soms knijp ik in mijn eigen arm.

Vannacht droomde ik ineens dat ik heel ongelukkig was.

Ben je gelukkig, droom je dat je het niet bent.

Niet zo handig.

Nog veel onhandiger is het om te denken dat geluk niet zo lang kan duren.

Zo gaat dat, met geluk.

Er valt verder niet zoveel over te zeggen. Minder dan over ongeluk. Of misschien zijn ongelukkige verhalen per definitie interessanter voor degene die ze aan moet horen.

Een heel gelukkig 2011.

Op het werk doet zich een klein probleem voor dat ik niet zelf kan verhelpen.

Ik bel naar een collega in een andere vestiging.

Hij doet vriendelijk, en gaat ervoor zorgen dat alles goed komt.

Het gesprek echoot na in mijn oor. Ineens besef ik wat ik doe.

Tja, zeg ik tegen de collega tegenover me. Ik geloof dat ik in dit soort gevallen altijd de stem van een hulpeloze vrouw op zet, die het allemaal ook niet begrijpt.

Dat doe ik ook altijd, zegt zij.

Het stelt me een beetje gerust.

Welkom bij Philips Chat, u chat met Mike Cleven. Hoe kan ik u helpen?

Mike Cleven: Goedemiddag, waarmee kan ik u van dienst zijn?

Bezoeker: goedendag

Bezoeker: ik heb een draadloze telefoon en die staat de hele tijd op de functie zoeken

Mike Cleven: Dat is niet zo mooi! om welk model gaat het?

Bezoeker: om de cd135

Mike Cleven: Dankuwel, en hoe lang heeeft u het apparaat al?

Bezoeker: dat weet ik niet precies

Bezoeker: maar wel acht jaar of zo

Mike Cleven: Ik raad u dan een REset aan, dit houdt in dat u 20 minuten lang alle stroom van het apparaat haalt, dus niet alleen stekker eruit, maar ook alle batterijen.

Bezoeker: ok ik ga het proberen

Mike Cleven: Helemaal in orde

In het park in de buurt van ons huis raakte de hond van mijn broer in gevecht met een andere hond. Heldhaftig sprong mijn broer ertussen om zijn hond te redden.
Dat lukte, alleen was hij wel in zijn hand gebeten.
Het komt wel goed, zei mijn vader, die een beetje verstand heeft van wonden aan handen.
Thuisgekomen gingen we het kerstdiner bereiden.
Onze oven sloeg compleet op hol.
Hij stopte niet, hij ging niet op een andere stand, hij ging gewoon helemaal zijn eigen gang. Urenlang.
Mijn moeder, mijn schoonzus en ik probeerden te redden wat er te redden viel, maar we bleven bezig met die op hol geslagen oven en met plan B en C. De helft van de tijd zaten onze mannen samen te eten. Wat ze geloof ik niet erg vonden.
Na het kerstdiner of wat daar voor moest doorgaan viel er een kaars om en toen stond ineens de televisie in brand.

Gedenkwaardiger konden wij een kerst niet maken, zelfs niet toen een paar jaar later mijn moeder na het dessert even naar buiten ging en uitgleed over een stoepje en hevig bloedend binnen werd gelaten nadat ze een kwartier lang op het raam had getikt omdat de bel het ineens niet meer deed. Of zoiets.
De volgende dag vond mijn broer haar bril een kilometer bij zijn huis vandaan. Dat u niet denkt dat ze zacht was gevallen.

Nou ja, je hebt ook families waar slaande ruzie uitbreekt.
Of mensen die alleen zijn.

Dus ik mag niet klagen.

Anders zou ik ook nog gaan vertellen dat de dagen voor kerst ook bepaald niet meevallen. Want ik heb een hekel aan de winter en aan koude en aan donkere dagen en aan kerstbomen en kerstliedjes op de radio en kerstliedjes in de winkels en aan kerstfilms op tv en vooral ook aan kerstkransen aan de deuren. En ik hou ook helemaal niet van het gedoe vooraf van wie wanneer waar wat viert en wat je dan moet eten.

Van dat eten hou ik dan weer wel.
En van de kerstdagen zelf gelukkig ook.

Fijne dagen!

Je kunt overal wel heel moeilijk over gaan doen, en dat is niet zo gek, want zo gemakkelijk is het leven nou ook weer niet.

Maar misschien is het beter om het moeilijk doen te bewaren voor de zaken die écht moeilijk zijn.

Met wasmachine en droger ben ik nu King 3, vertelt ze enthousiast.

Wat goed, zeg ik.

In een nieuw bed in een vreemde kamer in een wereld die wit was en stil en vol van geluk kon ik niet slapen. Ik dacht aan de barre tocht die we hadden gemaakt om op de plaats van bestemming te komen. Aan de sneeuwbuien en de sneeuwstormen, de gladheid, aan de vertragingen, de annuleringen, de wegversperringen, de heuvels die we over moesten. Aan hoe we niet verder konden en weer terug moesten, en aan de omwegen die we moesten maken. En ik dacht aan alle mooie dingen die we onderweg beleefden en aan de moed die we weleens verloren en aan de hoop die we nooit kwijtraakten.

In het vakantiehuisje was het warm en alles was goed.

Nu ben ik weer thuis, maar daar wil ik nog heel lang blijven.

Met ongeveer 185.000 andere vrouwen zocht ik gisteren in een schoenenwinkel naar ijstijdbestendige laarzen. Ik wilde ze niet, want ik had voor deze winter al twee paar nieuwe laarzen gekocht, maar daar loop ik al weken mee op eieren om het zomaar te zeggen en daarmee ben ik bovendien genoodzaakt de hele dag door te klagen over koude voeten. Dat schijnt slecht te doen te zijn voor mijn omgeving, die kennelijk niet doorheeft wat het voor mij betekent om maar de hele dag ijspegels aan mijn benen te voelen hangen.

Ik wilde geen warme laarzen die je voeten warm houden en die je voor uitglijders behoeden want zoals gezegd – ik had al twee paar nieuwe laarzen en bovendien zou die verschrikkelijke winter heel snel voorbij zijn, echt heel snel.

Goed, daar stond ik dus laarzen te passen in een soort mierenhopen en om vijf voor vijf had ik ze gevonden, maar toen moest ik snel naar een ander filiaal glibberen want alleen daar hadden ze ze nog in mijn maat.

Sindsdien loop ik buiten weer normaal, hoewel normaal altijd een beetje relatief is in mijn geval, en ik moet zeggen dat de winter een procentje beter is te verdragen als je niet elk moment het gevoel hebt dat je in de sneeuw valt op je billetjes, hoewel billetjes in mijn geval een beetje relatief is.

Afijn, ik was dus best blij.

Tot ik vanmiddag de hele middag op de verjaardag van mijn neefje zat met doorweekte sokken.

Heb ik winterlaarzen gekocht, hadden het horrorwinterlaarzen moeten zijn.

Je leeft maar een keer. Ja, dat is wel te hopen.

Ik ben de liefste man van de wereld.

En werk je ook nog? Nee, ik ben huisvrouw, ik zorg voor de kinderen, ik wil er gewoon altijd voor ze zijn. Een goede moeder, dus. Dat hoop ik wel, ja.

Waarom dan koeien? Ja, dat zit in de genen.

Ik zoek zekerheid. Ik ook!

Het hele leven bestaat uit keuzes maken.

Dat ken ik niet, kiezen.

Jongens, zei ik, terwijl ik gewoon meisjes had moeten zeggen, want meisjes dat zijn het, mijn collega’s, van bijna allemaal (dik) onder de dertig. Nou ja jongens, zei ik dus, jullie moeten allemaal het interview met Annemarie van Gaal lezen.

Nou, ze moeten natuurlijk helemaal niks.

Maar wat is het een bijzondere vrouw, dacht ik zelf. Succesvol onderneemster, ooit in Rusland met Derk Sauer, nu zelf met een uitgeverij. Haar eerste huwelijk mislukte. Haar tweede man kreeg een ernstige hersenbeschadiging. Haar huidige man heeft een zeldzame vorm van kanker.

Ze heeft ‘badkuipen vol gehuild’, zegt ze. , , Maar zelfbeklag daar kan ik niet tegen. Als je jezelf in de slachtofferrol plaatst heb je geen zin om aan je situatie te werken. Dat is funest voor zelfredzaamheid. Ik weet gewoon dat zelfbeklag het verkeerde pad is. Het zit in jou en helpt je niet gelukkig te worden. Gelukkig worden, meer is er niet in het leven. Keuze is een voorwaarde voor geluk.”

(haar boodschap is overigens vooral dat vrouwen ervoor moeten zorgen dat ze financieel onafhankelijk zijn, maar daar gaat dit stukje niet over)