Ja, we hebben het de hele dag over het werk eigenlijk, hè. En dat gaat goed.

Kijk, de algemene zaken, ja, maar ja, daar moet ik nog eens over denken. Dat weet ik niet hoe ik dat moet doen.

Annemarie zou misschien eerder het initiatief kunnen nemen om ons echt te leren kennen.

Ja en ook gewoon die paardjes, dat jij dat ook leuk vindt.

Ja je ken echt heel gezellig met hem kletsen maar ja ik moet uiteindelijk iemand overhouden en ik weet nog niet waar ik op moet selecteren of iets maar ja ik moet toch uiteindelijk een keuze maken.

Ze zou wat meer moeten flirten. Ja we hebben het druk gehad.

Ik doe gewoon mezelf, ik ben mezelf. Meer kan ik niet doen. Ze krijgen alles wat ze willen hebben en ik zorg goed voor ze maar ja wat moet ik. Ik gaat daar niet vet zitten knipogen of ze helemaal staan te versieren, nee.

Hoe doe je het wel?

Ja, weet ik veel.

Het is een beetje simpel lullen.

Ik doe wel mijn best om goede gesprekken met haar te voeren.

Heb je haar wel eens recht in de ogen gekeken?

Nee, maar zij is zo druk met alles.

Ik heb wel gemerkt dat we goed kunnen communiceren.

En nu gaan we een lekker rondje raggen.

Ik heb een goed gevoel en met jou zou ik het aandurven.

Het is allemaal nog zo kort, je hebt zo’n haast, je wedt op één koe.

Je kunt je mening toch veranderen.

Een tijdje geleden stond in de krant een artikel dat slechts 25 procent van de kinderen die bij een fysiotherapeut komen echt iets mankeren. De andere kinderen hebben ouders die willen dat hun kind net zo goed loopt als Usain Bolt.

In Trouw staat vandaag ook een artikel van de man die dat constateerde, Paul Helders, medisch fysioloog en kinderfysiotherapeut. En emeritus hoogleraar klinische gezondheidswetenschappen.

, , Toen ik afgelopen jaar afscheid nam als hoogleraar Klinische Gezondheidswetenschappen, hield ik een pleidooi om kinderen vooral met rust te laten. Ik had dertig jaar lang kinderen zien langskomen met allerlei klachtjes, soms alleen verwoord door de ouders. Vaak bleek er niets aan de hand. Kinderen met een beetje van dit en een beetje van dat, met therapie om al die beetjes te behandelen, kinderen die gewoon hockeyden, voetbalden, op vioolles zaten en het  zo druk hadden dat ze een agenda bijhielden. Opgefokte, drukke kindertjes met overbezorgde, vaak angstige, goed opgeleide ouders die er alles aan deden om ieder onbehagen of on- geluk uit te bannen. Hun kind moest een leven leiden dat een aaneenschakeling zou zijn van fijne momenten en plezierige ervaringen. “Wat voor leuks ga je vandaag doen”.

, , In mijn ervaring gaat het veelal om jonge, (over)beschermende ouders die alles willen doen voor het volmaakte geluk van hun kind. Ze zullen moeten wennan aan het feit dat dat niet bestaat, dat kinderen mentaal kunnen groeien van een tegenslag, en dat ontwikkeling letterlijk en figuurlijk een proces is van vallen en opstaan.”

, , Ouders zouden meer op hun eigen gevoel moeten vertrouwen en niet meteen op hol slaan als de een of andere therapeut weer meent iets te moeten zien of vaststellen. Maar de hooggespannen verwachtingen van jonge ouders verdragen geen wachten, en al helemaal geen onzekerheid. Je moet immers alles voor je kind over hebben, dus ga je gretig in op ieder voorstel om van je kind een nog beter kind te maken.”

Op een dag verzon ik een spel.

Je hebt er alleen maar papier voor nodig en pennen. En mensen die het willen spelen.

We hebben het vaak gespeeld, maar de laatste keer is al lang geleden.

Op een avond gingen we wat drinken bij mensen die – dat wist ik al heel lang – bevriend waren met iemand met een hoge functie bij een spellenbedrijf. Die avond was die man er ook.

Ineens zei ik: ik heb ook een spel bedacht.

We krijgen elke week tientallen aanmeldingen van mensen die een spel hebben bedacht, zei de man, en nam nog een slok van zijn drankje.

Mijn dochter wil later beroemd worden.

O, zegt iemand, en toen heb je voor hem gekozen.

Nee, zeg ik.

Hij is me overkomen.

En er was geen ontkomen meer aan.

Helemaal nooit komt het in mijn hoofd op dat ik als moeder niet zou moeten werken, sterker nog, ik moet er niet aan denken om geen eigen inkomen te hebben en om mijn dagen te vullen met ramen zemen en thee zetten.

Maar vandaag, toen de jongste dochter voor de tweede dag ziek was, en feitelijk al vijf dagen bij haar vader, waar een tante voor haar kwam zorgen, en ik vond dat ik geen vrij kon nemen, omdat het te druk was – vandaag kon ik me maar moeilijk verzoenen met mijn keuzes. Ik dacht alleen maar: opzouten met dat werk, en met dat co-ouderschap erbij.

Jongste dochter is ziek, daarom moet ik onverwacht oudste dochter ophalen en naar school brengen. Daardoor mis ik de trein die ik moet hebben.

Bij de volgende trein staan twee mannen van de NS.

Rijdt -ie niet?, vraag ik.

De trein rijdt niet. Ik baal ervan.

Ach, mevrouw, het is toch niet erg. De volgende trein gaat over een kwartier, zeggen de mannen van de NS.

Dank u wel voor uw begrip, zeg ik.

En wacht op de volgende trein.

Die tien minuten vertraging heeft.

Op zich eh dit is leuk ja ik vind het leuk ja eh kaas maken is een vak op zich eh…

Ze betrekt je overal bij maar je een keertje aanraken of recht in de ogen kijken dat mis ik nog wel.

Dit onthou je voor altijd gewoon.

Hij voelt zich hier wel koning, de koning van de koeien.

Ik wil wel helemaal blijven voor altijd.

Gewoon lekker puur spontaan zorgzaam gewoon plaatje compleet.

Voel je iets voor mij, groeit er iets, voel je iets. Ja, het is allemaal heel vlug, maar zou ik een kans maken als ik voor jou uiteindelijk zou kiezen? Ik geniet hier enorm zeg maar. Dus als ik voor jou zou kiezen, zou dit jouw plekje kunnen zijn? Ja het is een wereldje op zich zeg maar.

Dus jij staat er wel voor open. Ja anders had ik die brief niet geschreven. Maar je zal echt verliefd op mij kunnen worden, of weet je dat niet. Ik moet eerlijk zeggen nog niet. Maar ik ben wel open denk ik voor de relatie. Ik heb altijd gewenst dat er een meisje bij was waarvan de man overleden was. Mijn man is niet van mij weggegaan doordat ik slecht was of zo.

Dan gaan we zo kaas maken, ja we hadden al bezig moeten zijn.

Nee je hebt nog geen contact of zo, nee, maar zij was ook zo druk.

Ik denk dat Annemarie ook best wel zelf iets geinteresseerder mag zijn naar ons toe, en ja misschien moet het nog groeien.

Je bent gewoon echt een uit duizend, dat meen ik.

Bij de kaaswinkel staat een meneer.

Tegen het meisje achter de toonbank zegt hij: ik wil graag een kaasje dat niet bij Albert Heijn in de vitrine ligt.

Ik kom nooit bij Albert Heijn, zegt het meisje.

Er zijn maar drie kinderen die altijd fruit mee krijgen. De anderen hebben altijd koek of snoep. Toffees en zo. Sommige kinderen vinden mij zielig.

Ik vind de kinderen die toffees mee krijgen zielig, zeg ik tegen mijn dochter van 8.

Alsof dat helpt.

Overal hoor je de waarschuwing dat kinderen tegenwoordig veel te dik zijn en op een dag heeft iemand bedacht dat ze om kwart voor tien op school lekker iets moeten eten en drinken. En iedereen doet er vrolijk aan mee met chocoladekoekjes en limonade.

Lekker is dat.

Qua leuk experiment twijfel ik nog een beetje tussen:

– iedereen een dag zonder mobiele telefoon

– alle mannen een dag ongesteld.