Er zijn mooie woorden en er zijn mooie theorieen.
In de categorie dubbelmooi, qua naam en betekenis:

Het effect van de loutere blootstelling.

Hoe vaker je iets of iemand ziet, hoe mooier, aantrekkelijker of leuker je het of hem of haar gaat vinden.
We leren te houden van de dingen en de mensen die we vaak zien.
Ook mooi natuurlijk: andersom geldt de theorie ook.

Maar dan.
De gedachte.
Dat je niet altijd alleen maar mooier en aantrekkelijker en leuker en gezelliger voor iemand anders kan worden. Dat het effect op een dag is uitgewerkt. Dat alles uiteindelijk alleen maar minder wordt.

Sommige woorden en theorieen moeten maar gewoon blijven zoals ze zijn.
Het effect van de loutere blootstelling.
Mooi.

Was er iemand of was er een groepje mensen dat ineens dacht: tafel, ja, dat is het goede woord voor dat rechthoekige of ronde dingen met poten eronder waar je aan kunt zitten?
En waarom heet groen niet rood?

Soms zitten de antwoorden in het woord.
In het woord absurd bijvoorbeeld, met die raar-komische klank, waardoor je zelfs over de meest ongewone situaties grapjes kunt maken.
Of in het woord argwaan, dat zo lelijk klinkt dat je het gewoon niet wilt hebben.
Of in onbekommerd – onbekommerd. Als je het zegt of hoort dan weet je: zo zou het moeten zijn.

Kleine kinderen schijnen graag beroemd te willen worden.
(Sommige mensen worden nooit volwassen).

Maar makkelijk is het natuurlijk niet, als iedereen altijd op je let, en misschien wel nooit iemand zegt dat iets wat je doet of zegt niet zo heel erg leuk is.

Gordon, zo’n typisch voorbeeld van een BN’er van wie je niet echt weet wat -ie nou eigenlijk kan, zei als jurylid bij een talentenshow op tv tegen een Chinese deelnemer: ‘Welk nummer ga je zingen? Nummer 39 met rijst?’
En: ‘Surplise’.
En: ‘This is the best Chinese I had in weeks. And it’s not a take away. […] Dat is toch net een ober uit een Chinees restaurant?!’

Gordon vindt zichzelf erg grappig, maar na dit optreden regende het negatieve reacties uit Nederland, China en Amerika.

Vandaag reageert Gordon himself in de Telegraaf.
‘Laat ik voorop stellen dat het nooit en te nimmer mijn bedoeling is geweest om mensen te kwetsen dan wel onheus te bejegenen.’

Gelukkig.
De volgende keer gewoon weer lachen om de grapjes van Gordon, hij bedoelt er verder niks mee.

Uitgevers hebben het zwaar, boekwinkels moeten dicht.
Iedereen wil een boek schrijven, niemand wil een boek lezen.

Geheel tegen de stroom in werd er een boekenclub opgericht.
De eerste bijeenkomst had een groot nostalgisch gehalte.
We dachten aan boeken die indruk op ons hadden gemaakt, die ons aan het denken hadden gezet, die ons ontroerden, of die we heel erg mooi hadden gevonden.

Vooral was er heimwee naar de tijd dat we ons nog konden verliezen in een boek, dat we hele middagen of avonden of misschien wel dagen zaten te lezen, iets wat nu eigenlijk alleen nog in vakanties gebeurt, met een beetje geluk dan.
Ik geloof dat we allemaal hopen dat de boekenclub ons weer echt aan het lezen krijgt.

De grote vraag is wel waarom we zo vaak niet doen wat we eigenlijk willen.
Meer lezen, vaker naar de film, een weekendje weg, echt lekker koken, met vrienden afspreken, de bijlage van de krant lezen, een gezelschapsspel doen, piano spelen, sporten, naar buiten, naar een tentoonstelling, een oude eenzame oud-tante bezoeken.

Misschien wíllen we alleen maar dat we het willen.

Omdat -ie al zeven of acht of misschien wel negen jaar oud is zei ik tegen mezelf dat er een nieuwe moest of mocht komen.
Dus ging ik winterjassen passen.
Laat ik het zo zeggen: de meeste winterjassen zijn nogal pompeus.

Vervolgens bedacht ik dat ik een nieuwe jas ga kopen in de uitverkoop.
Misschien pas ik dan ook in een kleinere maat.
Er is altijd hoop.

Die hoop bracht me bij McDonald’s (ik had alleen nog maar ontbeten immers), bij drie glazen wijn en een ‘borrelplateau’, bij soep en stokbrood en Ritter Sport toe, bij een halve zak chips en nog meer stokbrood met brie en kruidenboter.

Toen ging ik slapen, in de geruststellende wetenschap dat je ’s ochtends altijd iets lichter bent dan ’s avonds.

Vijf sterren in NRC en in de Volkskrant.
La Grande Bellezza leek mij een mooie film.
Ik verheugde me er op.

De film was aangekondigd als een komische film. Daar maakte ik me wel een beetje zorgen over. Mijn humor is niet de humor van velen. Meestal ben ik de enige die om mijn eigen grapjes lacht.

Gedurende 142 lange minuten vroeg ik me af waar de film over ging, waar het mooie ‘m in zat, wat ik allemaal niet begreep, wat de symboliek was van lange wandelingen, van veel sigaretten, van een giraffe die er ineens is en ook weer kan verdwijnen, van een 104 jaar oude zuster die op je kamer op de grond blijkt te slapen, van naakt zwemmen, dat vooral, wat is de symboliek van naakt zwemmen?

Mooie beelden van Rome waren het, dat wel, maar ik was niet gekomen voor een beeldverslag over Rome, ik was gekomen voor een vijfsterrenfilm, zoals je ook wel eens naar een sterrenrestaurant gaat.

Maar misschien zat de hele zaal wel in een sterrenrestaurant, en was ik de enige die niet in een sterrenrestaurant zat.

Thuis bleef ik nog even zoeken naar de zin van La Grande Bellezza, of misschien wel naar de diepere zin.
Een beeldschone leegte, schreef iemand.
Dat moet het zijn geweest, dacht ik.
En wat jammer dat ik zelf niet meer in leegte zie dan de leegte.

Hoe breng je de laatste nacht door in het huis waar je zeven jaar woonde met je man, waar je met je kinderen woonde sinds ze enkele uren oud waren, waar ze baby waren en peuter en kleuter. Het droomhuis waarvan je al wist toen je in de tuin stond: hier wil ik wonen, hier zal ik gelukkig zijn.
In dat huis, dus, met je man, met je kinderen. De laatste nacht.

Ik heb geen idee meer. Volgens mij heb ik beter geslapen dan in zoveel nachten daarvoor, toen ik zo vaak zwetend wakker werd met een teveel aan onrust, onzekerheid, twijfel en angst in mijn lijf.

Ik sliep, ik werd wakker, we ontbeten, we verhuisden, we dronken nog wat en toen waren we voorgoed voorbij.

In mijn dikke psychologieboek staan interessante dingen.
Een van de opvallendste feiten is dat er helemaal geen bewijs is dat de midlife crisis bestaat.
Integendeel zelfs, op een zekere leeftijd gaan vooral vrouwen zich gelukkiger voelen, blijkt uit onderzoeken.
Sinds ik dat weet hoop ik dat heel binnenkort blijkt dat ook de overgang een verzinsel is.

In een paar gefuseerde gemeenten waren gisteren verkiezingen. De opkomst was ongeveer 40 procent.
Er wordt geweeklaagd dat dat laag is. Het is lager dan bij de vorige verkiezingen, dat is zeker.
Maar misschien is 40 procent nog wel hoog, als je bedenkt dat inwoners vaak niets zien in een gemeentelijke fusie, dat er niet overal in het land verkiezingen waren en gezien het feit dat er wel eens iets fout gaat met de stem van een burger.

In de fusiegemeente in mijn regio werd een referendum gehouden over de nieuwe naam. De meeste stemmen gingen naar de naam die de gemeentebestuurders eigenlijk liever niet wilden. Dus werd het een andere naam.

Nog afgezien van de vraag of 40 procent ‘laag’ is, is de vraag legitiem of het ‘erg’ is. Wie bedenkt dat er landen zijn waar mensen een enorme strijd voeren tegen de dictatuur, kan enigszins droevig worden van de gedachte hoe weinig wij ons bekommeren om de democratie.

Aan de andere kant: de belangstelling voor vergaderingen en notities en besluiten in de gemeentehuizen is vermoedelijk altijd beperkt gebleven tot een kleine groep mensen. Het aantal wordt kleiner, maar was al nooit echt heel groot.
In onze gemeente stond de toekomst van het zwembad op het spel. Toen het er op leek dat het bad niet te redden was, kwam de bevolking in actie. Als het gaat om dingen waar ze zich betrokken bij voelen, laten mensen kennelijk hun stem wel horen, al is het op een andere manier dan de mensen in en rond de gemeentehuizen zouden willen.

Er is een gedoetje op school.
Ik heb een vermoeden hoe dat komt.
Het vermoeden klopt.

Of het tussen mannen ook zo werkt, dat weet ik niet, maar ik ben er in de loop van de tijd steeds meer van overtuigd geraakt dat heel veel akkefietjes en conflicten en ruzies tussen vrouwen zijn terug te voeren op jaloezie.

Dat begint al vroeg en ik vraag me af of het ooit ophoudt.