We hebben het over hoe mensen opvoeden en over hoe ik opvoed en mijn gedachten dwalen af –
opvoeden is een onderwerp waar je niet over uitgedacht raakt en op de vraag wat een goede opvoeding is krijg je nooit antwoord – al was het maar omdat een zogeheten goede opvoeding geen garantie geeft op een geslaagd leven of op geluk.

Maar wat vind jij dan een goede opvoeding, vraag ik.
Je moet de opvoeding aanpassen aan hoe het kind is, is het antwoord.

De grootste wijsheden vind je meestal op onverwachte plekken.
Op de achterbank van de auto bijvoorbeeld, waar dan je dochter van 10 zit.

Je loopt er gewoon naar binnen en dan vraag je het, zegt hij.
Ja, als ik goed was in verkopen, dan was ik wel verkoper geworden, zeg ik.

Als je een boek schrijft, dan denk je aan goede gedachten en aan mooie zinnen, aan wat je wilt zeggen en hoe het eruit moet zien. Ik probeerde het mooiste te maken wat ik kon maken. En dacht ook vaak aan de woorden van Paulo Coelho – dat boeken er niet zijn om te laten zien hoe intelligent je bent, maar om je ziel te laten zien.

En toen ik het boek in mijn handen had, met mijn ziel erin, toen begon het pas.
Hoe iedereen het zou vinden.
Wie het zou gaan lezen.
Of iemand het zou gaan kopen.

Omdat niets vanzelf gaat, schrijven de uitgever en ik boekhandels aan en we versturen persberichten. Ik mail mensen die ik ken bij kranten en bladen en tv-programma’s, bied me aan bij bibliotheken en scholen om lezingen te geven.

Ik stap uit mijn comfort zone, wat veel interessanter klinkt dan: ik doe dingen waar ik niet goed in ben en die ik helemaal niet goed kan.

Meestal hoor ik niets terug.

Bij de grote boekhandel in mijn stad moet ik gaan vragen of ik er misschien een activiteit kan doen. Een interactieve lezing, of stukjes voorlezen.
De uitgever heeft me verteld dat deze winkel drie boeken heeft besteld, wat ik best weinig vind.
Maar.
Je loopt er gewoon naar binnen en dan vraag je het.
Binnen ligt een stapeltje van drie boeken.
Ik loop gewoon weer naar buiten.

Het is gemakkelijker om te geven dan om te nemen. Het is gemakkelijker om te antwoorden dan om te vragen.

Thuis bedenk ik dat ik eigenlijk aan mensen die ikvinylyv – het geheim van onvolmaakt gelukkige ouders lazen, moet gaan vragen of ze misschien een recensie willen plaatsen op ako.nl of op bol.com. Of op de facebookpagina van ik vin y lyv.

Maar ik schrijf liever een stukje.

Het is er!

ikvinylyv!

Volmaakte mensen bestaan niet. Volmaakt geluk bestaat ook niet, en al helemaal niet altijd en overal en happily ever after. Waarom stellen ouders dan toch zulke onhaalbaar hoge eisen aan zichzelf (en aan hun kinderen)?

Ik vin y lyv – ik vind je lief – gaat over het geheim van onvolmaakt gelukkig ouderschap. Over hoe je dat kunt vinden en zien en invullen.
Door jezelf je eigen zin te geven, en soms juist helemaal niet.
Door niet te proberen alle ballen in de lucht te houden, maar er eentje te laten vallen. Of twee.
Door de wereld, en jezelf, te zien door de ogen van je kinderen.
Door op een knalroze of felblauwe wolk te klimmen of door relaxed in een hangmat te gaan liggen.

Door te blijven wie je was –
en door je kinderen te laten worden wie ze zijn.

Met mooie observaties, grappige anekdotes en scherpe kanttekeningen beschrijft journaliste Janet van Dijk, moeder van twee dochters, het geheim van het onvolmaakt gelukkige ouderschap.
Want dat bestaat gelukkig wel.

ikvinylyv is uitgegeven door Uitgeverij Reunion (www.uitgeverijreunion.nl) en te koop in de boekhandels. Het boek kost 15 euro.

Komende dinsdag (18 november) is de eerst voorlezing over ikvinylyv – het geheim van onvolmaakt gelukkige ouders, in Leiden. Het wordt onvolmaakt leuk. Je bent van harte welkom. Voor meer informatie en aanmelden: ikvinylyv at gmail.com.

Onze kinderen komen werkelijk om in de snoep, ze krijgen het overal, van iedereen, altijd, ze krijgen het niet op, het is te veel, het is slecht, ze krijgen er een slecht gebit van, ze worden er dik van, ze moeten constant zoet gehouden worden en wat doen we?
We blazen een oude traditie nieuw leven in en gaan gezellig met de kinderen en grote tassen en lampions in het donker langs de deuren om nog meer snoep op te halen.
Kappen met die onzin.

– Dit schreef ik op 11 november 2008. En gisteravond wilde ik het weer schrijven –