Je loopt er gewoon naar binnen en dan vraag je het, zegt hij.
Ja, als ik goed was in verkopen, dan was ik wel verkoper geworden, zeg ik.
Als je een boek schrijft, dan denk je aan goede gedachten en aan mooie zinnen, aan wat je wilt zeggen en hoe het eruit moet zien. Ik probeerde het mooiste te maken wat ik kon maken. En dacht ook vaak aan de woorden van Paulo Coelho – dat boeken er niet zijn om te laten zien hoe intelligent je bent, maar om je ziel te laten zien.
En toen ik het boek in mijn handen had, met mijn ziel erin, toen begon het pas.
Hoe iedereen het zou vinden.
Wie het zou gaan lezen.
Of iemand het zou gaan kopen.
Omdat niets vanzelf gaat, schrijven de uitgever en ik boekhandels aan en we versturen persberichten. Ik mail mensen die ik ken bij kranten en bladen en tv-programma’s, bied me aan bij bibliotheken en scholen om lezingen te geven.
Ik stap uit mijn comfort zone, wat veel interessanter klinkt dan: ik doe dingen waar ik niet goed in ben en die ik helemaal niet goed kan.
Meestal hoor ik niets terug.
Bij de grote boekhandel in mijn stad moet ik gaan vragen of ik er misschien een activiteit kan doen. Een interactieve lezing, of stukjes voorlezen.
De uitgever heeft me verteld dat deze winkel drie boeken heeft besteld, wat ik best weinig vind.
Maar.
Je loopt er gewoon naar binnen en dan vraag je het.
Binnen ligt een stapeltje van drie boeken.
Ik loop gewoon weer naar buiten.
Het is gemakkelijker om te geven dan om te nemen. Het is gemakkelijker om te antwoorden dan om te vragen.
Thuis bedenk ik dat ik eigenlijk aan mensen die ikvinylyv – het geheim van onvolmaakt gelukkige ouders lazen, moet gaan vragen of ze misschien een recensie willen plaatsen op ako.nl of op bol.com. Of op de facebookpagina van ik vin y lyv.
Maar ik schrijf liever een stukje.
Average Rating: 4.6 out of 5 based on 261 user reviews.